Читать книгу Katalekte - Breyten Breytenbach - Страница 16

die kolgans het ’n veer laat val

van die hoogste roep van waarookal

mits dese wou sy vir ons sê

dis haar maat wat dood op die snelweg lê

die mense ry verby en kyk

vir ’n droommoment by aanskoue van die lyk

terug in ’n tyd van ruimte waar nou

die nikswees ’n verlede vryheid oorvou

die kolgans het geen ritme vir sêplek meer

die kolgans laat val ’n laaste veer

sy en haar soort wis uit teen die grens

van verlore naburigheid tussen voël en mens

mits dese wou sy dalk nog sê

hoe diep het ons liefde vir die lewe gelê