Читать книгу Katalekte - Breyten Breytenbach - Страница 18

Uit ’n diep droom het ek ontwaak en sweer

Die wêreld is diep,

Dieper as wat ek ooit kon weet.

– Nietzsche, “Zarathustra se lied”

wat het geword van ons somers?

waar is die lang en lui agtermiddae

toe lig ’n goëlaar was om uit die skittering van moue

’n wind so rats soos ’n aap te pluk

of ’n kasteel wolke regop staan te maak?

o ons het geweet dis oëverblindery

maar die son was popelend kosbaar

’n koggelmander in die hand

en hitte ’n flikkerende tongetjie

wat het geword van die bosduif

se skiet in die hemel

so stil soos ’n fluit uit die donker bos

om baie later eers in die gedig te kom fladder?

o ons het geweet dis oëverblindery

maar in die oggende was die veertjie

so lig soos ’n vergeetgedagte op die kussing

wat het geword van die someraande

toe ons so ryk was dat ons met kwaste goud en bloed

die sonsondergange kon verkwis

want daar sou mos altyd méér wees oor dakke

oor die see oor ruisende heuwels van verre landskappe?

en later die donker geritsel van nagtaalnagtegale

sodat ons verhale vir mekaar kon vertel

van vestings en engele met boomsingertjies in snuifblikkies

van paddakonings in die vlei

en die hartklop van ewige liefde ’n lint in die duister

en baie later die taanmaan ’n versadigde man

wat lui op die rug sy pyp lê en rook

terwyl vuurtoringsterre ’n geheue aan metmekaarpraat

flits en vervaag in ’n waas van lig

wat het geword van die man in die maan?

iewers breek die dag nog en ’n tuinier hou dop

hoe spreeus waaierend swiep om die hemel

soos ’n lyklaken uit te lê vir bleik

net duskant duskant grense van die stilte

van ons gekweste planeet wat rillend rol deur die niet

iewers word ’n vaalblou boerpampoen geslag

met ’n lem wat die skil se stilte sal kraak

om sonskyn oranje uit die vlees te laat straal

wat verorber gaan word wanneer die suidoosluggie

van onder af deur die populierbos blink

iemand maak musiek in ’n agterkamer iewers

gee ’n kind ’n eerste tree

kyk ’n vakman met trots na die produk

van sy hande se beweging

sterf ’n vriend met ’n grap op die lippe

o baie sterf te laat en ’n paar te vroeg

wanneer die koraalboom koggelmandertongetjies bloei

iewers trek ’n ou minnepaar die hortjies dig

dat die gloed van skoonheid nog oor hulle mag streel

wanneer hulle liefde pleeg

soos ’n voël wat leer vlieg

maar wat het geword van ons dood

toe dit nog met die lewe as pen

orgasmiese swart vlekke ink

in kladpapier was?

en wie is die swerwer wat soos ’n kind

daarmee wou speel

as verbeelde skryfding van die pyn

toe dit leeg weggesmyt is

ná die somer?

o ons het geweet dis oëverblindery

sing sing my vergete droomboom

sing weer fluisterende groen woorde oor my

sing soet hande op my nek

want wat het geword van ons somers?

wat het geword van die blou bord vol vye?

wat het geword van jou en van my?