Читать книгу Al die lieflike dade - Charl-Pierre Naudé - Страница 12

Koffietafelboeke.

Wat ’n lomp affêre!

Is ’n koffietafelboek ’n boek,

of die ding self waaroor dit gaan?

(Ter illustrasie, die ene oor natuurrampe:

Stamp jy aan sy tafeltjie

is die momentum van die publikasie

’n katastrofe in die kleine.)

Beskou hierdie geval:

My vrou het op haar rusbank

aan die slaap geraak met haar geliefde sierboek

oor bouwerk met bakstene

(’n historiese relaas) oor haar bolyf oopgetrek.

Sy klem nog aan die rande, lieweling;

kyk die swaar skutblaaie

wat oploop na ’n nok soos ’n sarkofaag se deksel.

Ek staan net en staar, daar’s tog iets gewyds aan

(benewens die oorhang van die hakskene).

Liefs die TV afskakel

(’n program oor honde wat aanhou blaf …)

Bricks, A World History. Volkleur:

Die bakstene op die omslag pak haar toe soos … ja, ’n kwilt,

so ek wil nie onnodig steur nie.

Ek kyk menigmaal na haar, hoe sy blaai deur haar boek

oor die klipharde strukture,

kwaad-ongelukkig en soekend na haarself –

miskien na ’n opening,

vir my en haar, om deur te stap.

As mens bou, moet dit darem wees

met die oog op landskap.

En ek het dikwels al gewonder

oor die muur wat sag vertoon in ’n stroompie,

of die baksteenmausoleum wat deure opdroom

vir oopgooi elke somer.

O, die fresko’s

wat nie voor die wandelaar kom staan

en hom blokkeer nie, maar hom eerder

inroep na die lieflike verdwynpunt;

of daardie kobaltblou moskee, glansend

soos plate water vir die tweedimensionele oog,

en ná die versaking mos betrek deur flaminke …

Baksteen moet kan meegee,

moet gerus kan wegsink.

Dis ’n saak van geloof.

’n Mens moet op bakstene kan loop

wanneer jy weg van die grond is.

Alle mense is Petrusse, Galileërs op die lugmere,

atmosfeerpelgrims

wat op- en afklim

met trappe van vergelyking.

Sy slaap. Hoe rustig slaap sy nou.

So dikwels bieg sy

wat sy wil hê is vastigheid.

Maar vir geloof om geloof te wees

moet bakstene kan sug.

’n Glipsie, so aanneemlik:

Die baksteenboek gly uit haar ontdooiende hande

en ek vang dit met ligte hande

voor dit op die vloer val.

Ál die swaar fondamente van die tyd

styg, en verdwyn in die verte

soos enorme wegfladderende baldakyne

so lig soos haar ooglede,

gedra deur vlinders

wat die hemel beskryf.