Читать книгу Al die lieflike dade - Charl-Pierre Naudé - Страница 9

– Seepunt

Ek stap die rumoerige aandstraat af.

Elke lamplig hang soos ’n ster in sy draadhelm.

Die neonvoorkante van die restaurante

wentel verby my soos polsende sfere

in ’n dofblink planetarium.

’n Chinese eetplek.

Dís waar ek dié aand

die skepping begin verstaan het.

Elkeen van ons is immers

’n primitiewe sterrekundige;

ons stoor die universum

versigtig in skoendose.

En op ’n dag, skielik,

val ’n Pandoraboks met ou, vergeelde jeugfoto’s

(juis dáárdie dag en datum)

van ’n rak, en dit trek

deur die lug soos ’n wetenskap.

Die armsalige vierkante, wat so probeer rol.

Lewe in die baaierd, sê mense,

is bloot toevallig.

Hulle sê ook alles is haarfyn beplan.

Selfs asreën, sneeu.

Elke Jesus-vlokkie,

heksagonaal.

’n Katedraal.

Deur slawe gebou.

Gees. O, gees.

Waarin alles neerdaal.

Verder sê hulle die ruimte

en alles daarin buig.

(Maar as daar mense by betrokke is,

dán is dít glo ’n ongeluk.)

Ons sit oorkant die paartjie,

hulle het pas klaar geëet.

Sy maak knipgeluidjies

by elke oor, en die oorbelle kom los.

Met slanke voorarms leun sy op haar elmboë,

handpalms na bo

soos kelke aan halms,

en in haar een hand wieg die steentjies,

robynrooi,

soos twee hemelliggame.

God. Wetenskap. Die liefde.

Die een behoort die ander

meer gereeld te sien.

In my geestesoog

bemerk ek nog die boog van haar nek,

die effens vooroor buig om die geliefde te soen –

gewigtig die oomblik,

net die skyn van ’n trilling;

en hoe líg-grasieus

sy die planete gedra het.