Читать книгу Die versoeking van Thomas Maas - Chris Karsten - Страница 23

Kaapse rendezvous | Sondag 8 November

Hy vlieg Sondagaand Kaap toe en bel vir Donna toe hy in sy hotelkamer in die Southern Sun kom. Dit is die reël wanneer hy van die huis af weg is: om hulle daaglikse saamtyd selfs telefonies te probeer volhou. Sy klink rustig, in die kombuis besig met aandete, Rolf en Antonie speel skaak, Patty en Florie besig om vir die eksamen te leer. Dit is hoe hy daarvan hou, van rus en vrede in sy huis, veral as hy nie self daar kan wees nie.

Die res van die aand handel hy e-posse en praktykadmin af waarop puntenerige Annie wag. Middernag en Donna seker lankal aan die slaap, stuur hy ’n laaste whatsapp vir haar:

Mis jou al klaar. Mooi drome xxx

Maandag word deur registrasie en ’n bespreking van huisreëls in beslag geneem. Die aand is die amptelike opening.

Dinsdagoggend begin die konferensie in alle erns. Hy en Jan Enslin en Frans Marais van Bloemfontein gaan eet die aand in ’n restaurant by die Waterfront. Hulle kuier nie laat nie, want hy wil nog op die internet ’n paar verwysings nagaan. Hulle besluit dat negeuur ’n betaamlike tyd is om terug te gaan.

In die foyer, op pad na die hysbakke, steek Thomas vas.

Jan draai om. “Kom jy?”

In die skemerkroeg daar links herken Thomas enkele gesigte van kollegas. Maar hulle is net terloops op die periferie van sy gesigveld, sy blik ingezoem op ’n ander gesig.

“Uh, dink ek sien ’n ou vriend. Gaan julle maar solank.”

Jan en Frans kry koers hysbakke toe en hy bly staar na die twee vroue in die skemering van sagte lig by ’n tafeltjie. Eintlik na die een met die swart hare en arm vol armbande. Kan dit wees, só ’n toeval?

Toe, asof sy die blik op haar voel, lig sy haar gesig in sy rigting. Hulle oë ontmoet. Sy glimlag en fladder vingers. Hy lig sy hand en merk tegelyk die man wat uit die rigting van die toilette aankom en by Amalia-hulle gaan sit.

Fred?

Hy mik vir die hysbakke, sien dan hoe sy wink. Hy steek weer vas. Wat nou? Haar uitnodiging kan hy kwalik ignoreer. Veral as sy hom aan Fred wil voorstel. Vir wie sy wil los. Maar wat sy in Kaapstad kom ontmoet. Van sy oorsese vlug. Saam met wie sy nou skemerkelkies drink. In die Southern Sun waar hy, toevallig, tuisgaan.

Hy vee ’n voorvinger oor sy bolip en stap die kroeg binne. Die plek is gepak. Bo die ruising van stemme is Billy Joel skaars hoorbaar. I am an innocent man, oh yes I am …

Sy hou haar hand vir hom. “Dis ’n lekker verrassing.” En stel hom as “meneer Maas” voor aan Matias en Gabriela Torres, “my goeie Argentynse vriende”. En sê: “Sit. Shiraz?”

Gabriela, van die Finzikonsert?

“Ek het ’n lang dag môre,” sê hy staande, “eintlik moet ek in die bed kom.” En ’n whatsapp vir Donna stuur om lekker te slaap. Al kan hy hier van bo af kwalik sy oë van die hemelse boesem afhou, die bloes een of twee knope te laag oop.

“Moenie ongeskik wees nie, Tomás,” sê sy. “Kom sit, drink ietsie saam.” En klop op die stoel langs haar.

Hy skuifel langs haar in, soek plek vir sy voete en raak bewus van die hitte van haar bobeen teen syne, van haar aroma wat bedwelmend na sy neus aangesweef kom soos die feromone van ’n wyfiemot. Hy is ook bewus van Gabriela se starende blik op hom. Sou Amalia iets oor hom gesê het in die oomblikke vandat sy hom daar in die voorportaal opgemerk het tot met sy aankoms by hulle tafel? Dalk: Moenie omkyk nie, maar daar’s die kopkwak wat my huwelik probeer red. Hy’t my opgemerk en dis nou te laat om te maak of ek hom nie gesien het nie. Gee julle om as ek hom maar vir ’n glasie wyn nooi?

Hy vermoed dit word van hom verwag, as nuwe aankomeling, om praatjies te maak. Hy kyk na Matias. “Is julle hier vir vakansie?”

Hy skud sy kop en sê: “Nee,” in Engels.

Matias lyk nie na ’n boer nie, maar Thomas vra: “Ook betrokke by beeste of perde, Matias?”

Dié loer na Amalia en sy sê iets in Spaans.

“Hy verstaan Engels, maar praat dit sleg,” sê Amalia. “Matias was ’n sokkerspeler. Die meeste van die tyd in Europa waar die groot geld is, voor sy aftrede by Athletic Bilbao.”

Matias knik bevestigend.

“Ons bly in een van Amalia se woonstelle,” sê Gabriela, haar Engels heel skaflik.

“Dis ’n groot verrassing om jou hier te sien,” sê Thomas, sy aandag terug by Amalia. “Het jy hier in Kaapstad ook ’n perdryskool?”

“Net twee woonstelle. Een vir myself, en een vir vriende en familie. Jy moet sê as jy jou vrou en kinders wil bring. Die gaste-een is in Fresnaye.”

“So, jy kom dikwels Kaap toe. Vir jou en Fred se besigheidsbelange? Terloops, is hy al terug?” Hy besef ineens dat hy meer van haar Argentynse agtergrond weet as van haar lewe in Suid-Afrika.

“Ek wil regtig nie vanaand oor hom gesels nie, los hom maar vir ons sessies. Ek’s hier om bietjie saam met Matias en Gabriela te kuier. Hulle is nog ’n rukkie in die Kaap, maar ek vlieg die naweek terug Johannesburg toe.” Hy voel ineens haar palm onder die tafel op sy bobeen, miskien bloot gemoedelik saam met die vraag: “Tot wanneer is jou konferensie?”

“Vrydag.” Hy hou van die hand daar, so hittig deur sy broek. “Saterdag gaan ek ook eers by Kaapse vriende kuier voor ek Sondag teruggaan.”

Hy sien hoe Matias en Gabriela fluisterend gesels en dan vir Amalia betrek.

Amalia gee sy been ’n drukkie en vat haar hand weg. “Hulle is moeg, ons moet ry. Dit was lekker om in jou vas te loop.”

Toevallig in sy hotel? wonder hy weer en staan saam met hulle op.

“Leer jy nuwe goed op jou konferensie, of is jy volleerd?” vra sy op pad uit. En betrag hom skuinsweg met daardie trek om haar mondhoeke wat hy nie altyd kan plaas nie.

“Wat die mens se gees betref, is daar elke dag iets nuuts.”

Sy lag, leun teen hom sodat hy ’n bors teen sy arm voel druk, en fluister teen sy wang: “Behalwe mý gees, ek’s taamlik eenvoudig geskape.”

Hulle wag dat die valet hulle kar bring. “Dis nie mý persepsie nie,” sê hy. “Ek kry die gevoel dat jy ’n baie komplekse mens is. Soos jou huwelik.”

“Is dit jou professionele opinie? Of ’n persoonlike gevoel?”

“My persoonlike gevoel. Om mense op te som, daaroor is ek nie dikwels verkeerd nie. Ek sal graag my gevoel wil toets.”

Die kar hou voor hulle stil. ’n Porsche Cayenne. Die valet spring uit om deure oop te hou. Sy pik hom op die wang en klim agter die stuurwiel in. “Hoe wil jy dit toets?” vra sy deur die oop venster.

Dit glip onbewaak uit: “Môreaand. As jy lus is om saam met my te gaan eet? Sodat ons daaroor kan gesels?” En voeg nóg vinniger by: “Tensy julle natuurlik klaar ’n ander afspraak het.”

“Ek sal jou bel,” sê sy bloot en die venster gly op en sluit hom uit. Die kar vertrek, glip in die aandverkeer in, en is weg.

* * *

In die loop van Woensdagoggend word sy aandag deur konferensieaktiwiteite in beslag geneem, sy sel op Mute. Maar wanneer hy af en toe loer, is daar van Donna en Annie whatsapps, maar geen teken van ’n oproep, stempos of whatsapp van Amalia nie.

Met teepouse vra Jan Enslin: “Waar eet ons vanaand?”

Thomas aarsel. “Ek’s nie seker of ek tyd gaan hê nie.” Hy knik na sy agenda.

Health Professions Council of South Africa (HPCSA): Practice Framework for Psychologists, Psychometrists, Registered Counsellors and Mental Health Assistants.

“Komaan, Thomas. Net tot negeuur, dan kan jy kom voorberei.”

Sy eie voordrag gaan oor Die bestek van ’n sielkundige praktyk: Hoe sielkundige beraders hulle pasiënte beoordeel, diagnoseer en op behandeling besluit vir hulle sielkundige en emosionele welsyn.

Halfvier die middag wonder hy of sy nog gaan bel oor sy uitnodiging vir vanaand se ete.

Van die hoofpunte wat hy wil behandel, is: Beoordeel pasiënte se kognitiewe, emosionele, neurosielkundige en persoonlikheidsfunksies.

Frans sê: “Ek het van ’n ander lekker eetplek gehoor, in Langstraat.”

Toon tydens berading simpatieke begrip vir huweliks-, gesins- en saamwoonverhoudings.

“Hoe laat wil julle gaan?” vra Thomas. “Weer so sesuur?”

“Ja,” sê Jan. “Ons eet en kuier vir drie ure en is steeds vroeg terug vir huiswerk. Hoe klink dit?”

Identifiseer en diagnoseer alle moontlike ongesteldhede.

Moet hy haar bel? Nee!

“Goed, my slap arm is gedraai.”

Identifiseer alle moontlike terapeutiese intervensies.

En die laaste, maar baie belangrike punt: Bedryf jou sielkundige praktyk te alle tye ingevolge die riglyne van die Raad vir Gesondheidsberoepe van Suid-Afrika (HPCSA) en Beroepsraad vir Sielkunde, en binne toepaslike wetgewing.

* * *

Eers Donderdag, kort voor die breuk vir middagete, is daar ’n vibrasie en ’n nuwe whatsapp:

So, waarheen vat jy my vanaand?

Hy het gister al navraag gedoen oor ’n gawe restaurant:

Spesiale tafel by Pigalle in Groenpunt. Kan ek jou kom oplaai?

Sy laat weet:

Ek kry jou daar. Moenie laat wees nie.

Ha-ha-ha

Die tafel vir twee is intiem in ’n hoek. Hy sluk aan sy water en loer na die ingang. Sy is al amper twintig minute laat. Hy wonder of sy hom doelbewus aan lyntjies hou, eers met haar whatsapp, nou met haar aankoms. Is dit ’n spel? Terg sy hom? Of het iets voorgeval? Maar dan sou sy hom sekerlik laat weet het? Of sou sy? Hy wonder of hy haar moet bel. Besluit nee, hy wil nie oorgretig klink nie.

Hy kyk van sy selfoon op en daar staan sy in die deur by die maître d’. Hulle draai albei in sy rigting. Die maître maak ’n delikate gebaartjie met sy hand en begelei haar na hom toe. Hy merk hoe van die ander gaste haar nadering gadeslaan, asof haar swewende figuur en golwende bos swart hare alle oë mesmeraais. Ook syne.

Hy staan op, vat haar hand, soen die rugkant.

Sy glimlag toe sy gaan sit. “So galant.”

’n Kelner, asof uit die niet, vul die ruimte gelaat deur die maître, stel homself voor, hou die wynlys vir Thomas, verdwyn weer.

Hy sê: “Jy lyk … wat’s die woord? Jy lyk subliem.”

Sy betrag hom steeds geamuseerd. “A, dankie vir nog ’n kompliment, meneer Maas, komende van jou, ekspert in die misteries van die vrou se gees.”

Hy lag. “Nee, nie ’n ekspert nie, ek waardeer net ’n mooi vrou.”

“En ek is mooi?”

“Betowerend.”

“En Donna neem genoeë met jou waardering van betowerende vroue?”

Hy bestel die wyn en sê vir haar: “Ek doen dit diskreet.”

“Diskreet? En tog, hier sit ons. Openlik. Twee getroudes. Maar nie met mekaar nie.”

“Enige mens moet eet,” sê hy. “Daar’s seker nie fout as twee kennisse besluit om sáám te eet nie.”

“Darem hopelik teen dié tyd meer as net kennisse, want van my weet jy klaar alles wat daar te wete is. Van my mans, my huwelike, my sekslewe. Dis intieme inligting wat blote kennisse nie juis met mekaar deel nie. Of hoe, Tomás?”

“Dis inligting wat in ’n formele, professionele kompartement hoort,” sê hy. “Sal ons wyn bestel?”

“So, dit sal onvanpas wees as ek skielik vanaand hier, oor ’n informele ete, my arme gebroke hart uitpraat teenoor jou, ’n blote kennis?”

Moet hy saamspeel? Ja, hoekom nie? Dit is hoe hy haar die afgelope vier weke leer ken het. Eers ernstig, dan speels. Wat haar bui die volgende oomblik gaan wees, bly ’n verrassing. Dit is dalk wat hy so van haar geselskap geniet. Haar onvoorspelbaarheid. En soms haar byna kinderlike eerlikheid. En natuurlik die mond, die oë, die kuit in sy palm, en daardie boesem. Waarop ’n man sy kop kan neerlê en sag heengaan.

“Tomás?”

“Uh, jy wil jou hart hier uitpraat?”

“Nee, nie noodwendig nie. Ek wil net weet hoe die proses werk, volgens jou professionele mening. Wanneer beweeg ons van kennisse tot vriende – met ’n tweede informele ete, ’n derde, dalk eers die vierde een?”

“Ons is nie veronderstel om vriende te word nie,” sê hy.

Sy frons. “Hoekom nie?” Beloer hom oor die wynglas in haar hand.

“Jy’s my pasiënt. Ek’s gebind aan sekere professionele kodes.”

“Ja, ja,” sê sy en vat ’n slukkie, sit die glas neer, kyk hom in die oë. “En as getroude man is jy ook gebind aan sekere gebooie. Mag nie egbreuk pleeg nie, mag nie ’n ander man se vrou begeer nie.” Hy voel die skoppie onder die tafel. “Of is ek nie begeerlik vir jou nie?”

Die kelner vra: “Gereed om te bestel?”

Toe hy weg is, sê sy: “Meneer Maas, hierdie rok. Ek het dit spesiaal gaan koop. Vir hierdie ete. En jy sê niks nie. Hou jy nie daarvan nie – sit dit te styf, wys dit te veel boesem?”

Hy glimlag en leun na haar in, sit sy hand oor hare. “Amalia, jou rok laat my kop draai. Jy en jou rok maak my duiselig.”

“Dankie,” sê sy en hy voel haar tone liefkosend teen sy maermerrie. “Was dit nou so moeilik?”

“En ek geniet dit om hier saam met jou te sit.”

“Jy geniet dit? Soos jy dit geniet om saam met ’n vriend by ’n rugbywedstryd te sit?”

Hy hou sy hand op hare. “Jy’s ’n baie begeerlike vrou, Amalia.”

Sy herkou dit eers, vra dan: “Is ons besig met sonde?”

“Nee, sover ek weet is dit nie sonde om saam te eet nie. Ons verbreek tog geen etiese kodes of gebooie nie.”

“Nog nie,” sê sy en lig haar glas.

Hy trek sy hand terug, lig ook syne. “Op jou.”

Hulle klink. En hy besluit om die gesprek subtiel in ’n ander, veiliger rigting te stuur.

“Vertel my van Matias en Gabriela. Was julle saam op skool?”

“Gabriela is ’n niggie. En ja, ons drie het saam grootgeword.”

“Op die Pampas? Vertel nog, die plek interesseer my. Vertel in die algemeen, nie oor Nicolás nie.”

Sy maak plek vir die kos wat die kelner bring, en begin gesels. En dit vat nie lank voor sy by perde draai nie. Sy vertel van mestizos en gauchos, en entoesiasties van die baguales wat die conquistadores in die sestiende eeu uit Spanje in Argentinië losgelaat het en wat vir eeue daarna wild oor die Pampas van die Rio de la Plata aangeteel en rondgeswerf het en waarvan sy nou getemdes in haar perdetroppe het. Van die slim en tawwe criollos, veertien hande hoog, en die sterk en ratse poloponies met die kort bene en sterk gewrigte, en van die klein, unieke falabellas en bergmannponies.

En oor nagereg vra sy hom oor Antonie se ongeluk, so meelewend dat hy wonder: Het ek en hierdie mooi, intelligente vrou oor ’n enkele ete tog wel van kennisse tot vriende gevorder?

Dan, ná die nagereg, is albei meteens stil. Hy kyk na haar en sê, gemoedelik en effe aangetas deur haar en die wyn: “Kat jou tong gevang?”

Sy bestudeer hom eers en vra: “Gaan dit word?”

“Gaan wat word?”

“Gaan dit sonde word?”

“Jy bedoel ons ete?” vra hy.

“Ja,” sê sy, die tone terug, strelend op en af teen sy skeen. “Gaan ons etiese kodes en gebooie oortree – as ek jou koffie op my balkon aanbied?”

“H’mm, waar’s jou balkon?”

Sy draai skuins en wink die kelner nader. “Rekening, asseblief. En ’n Uber.”

“Nee,” sê hy, “ek dink ook nie dis ’n sonde om saam koffie te drink nie.”

“Maar dit kan een word.” Sy lag. “O, ons leef in gevaarlike tye, hoe opwindend!”

Hy lag saam vir haar spottery. En dink hy het dalk regtig ’n glasie of wat te veel in. Want is haar balkon so ’n goeie idee? Maar hy dink ook: balkon, bome, restaurante. Waarom nié? Watse verskil maak ’n onskuldige koppie koffie nou eintlik, ongeag wáár jy dit drink? Buitendien, dit bied ’n gulde kans, want so ’n unieke en intieme blik op ’n pasiënt se private huislike lewe kan hom tog net help in sy professionele beoordeling van haar en haar omstandighede. En is dit nie waarom alles gaan nie, om haar beter te leer verstaan ter wille van haar eie toekomstige geluk?

Solank hy betyds terug is om vir Donna nag te sê.

Toe hulle by die voordeur uitstap, haak sy by hom in.

“Het ek al gesê hoe lekker jy ruik?” sê hy.

“Dankie,” fluister sy, vee haar lippe ligkens oor sy wang, en leun haar kop teen sy skouer terwyl hulle op die Uber wag.

Sy maak die glasdeure na die balkon oop en die ruising spoel na binne. Selfs in die donkerte kan hy hom die weidse uitsig oor die see hier in Bantrybaai voorstel.

Sy kom terug en gaan staan agter hom, haar arms om sy middel. “Mooi, nè?” sê sy, haar bolyf styf teen sy rug, sodat ’n warm gloed van haar af deur hom versprei tot elke senupunt begin tintel.

“Uh, die penthouse, is dit joune, of is dit julle s’n?”

“Myne.” Hy voel hoe ’n hand ’n knoop loswoel en by sy hemp inglip, die vingers oor sy maag. “Daar by die ryskool,” fluister sy agter teen sy skouer. “Die eerste keer toe ons mekaar gesien het, onthou jy?”

“Ek onthou.”

“Jy’t dit ook gevoel, nè? Met daardie eerste oogopslag?”

So, dit was tog nie eensydig net van sy kant nie. “Amalia …”

“En daarna, saam met jou onder die bome.”

Die hand onder sy hemp kruip op na sy bors, die naels kriewel stadig oor sy vel. En in sy kop waarsku ’n stem: Wat de hel doen jy, Thomas Maas? Wat dink jy? Wat soek jy hier by hierdie vrou?

“Uh, die koffie.” Hy draai om sodat sy haar hand traag by sy hemp moet uittrek. Hy vra: “Kan ek gaan help?”

Maar sy sit haar arms om sy nek en sê: “Nou al, dis nog vroeg?” En druk haar teen hom vas en smoor sy protestering met haar lippe op syne.

Vat haar mond weg, lek oor haar lippe. “Jy wou sê?”

“Amalia … Ek weet nie of dit –”

En weer smoor sy hom, langer, meer intens.

Haar asem jaend toe sy fluister: “Ons is twee volwasse mense, ons voel aangetrokke tot mekaar, daarom soen ons, want dis ’n natuurlike uitdrukking van ons gevoelens. Gee jou hand.” En sy soek sy hand, kry dit, druk sy palm teen haar bors vas. “Kan jy dit voel, die geklop van my hart?”

“Ek voel dit.”

“Maar jy moet met jou kop ook voel, Tomás, nie net met jou hand nie. Want dis belangrik dat jy nie net my hart se klop voel nie, maar dit ervaar.” Sy vat sy hand van haar bors weg. “Kom, ek leer jou hoe,” sê sy en lei hom terug in die skemering van haar penthouse in.

In haar slaapkamer is net ’n dowwe naglig aan.

Sy draai om dat hy haar rits kan bykom. Lê haar kop met ’n sagte snak agteroor teen sy bors toe die rok om haar voete val en haar borste in sy palms lê en sy mond in haar nek, die geur van haar naakte vel in sy neus.