Читать книгу Christine le Roux Omnibus 8 - Christine le Roux - Страница 12

Nicolette sê niks toe hulle ry nie, maar sy ontspan merkbaar toe hulle op die teerpad kom en die chalets nie meer sigbaar is nie. Sy blaas haar asem saggies uit en sit terug teen die sitplek.

“Was jy bang?” vra Philip.

“Nee,” jok sy. “Vir wie sal ek nou bang wees? Ek is net bly ons is weg. Gister se storm was net te traumaties en ek …”

Philip hou die stuurwiel styf vas. “Ek dink nie die storm is verby nie, hoor. Voel hoe ruk die wind aan die motor en die wolke word klaar dikker.”

“Maar ek hoef nie meer onder die afdak te sit nie,” ril sy.

Hy kyk vinnig na haar en glimlag effens. “Nee, jy is nou heeltemal veilig.”

Sy weet nie waarom nie, maar sy voel haar gedwonge om Jack te verdedig. “Ag, ek het seker oorgereageer, weet jy. Die min slaap van die vorige nag en alles.”

“Ek sien,” sê hy. “Nie al jou naweke saam met Jack was so onaangenaam nie?”

“O nee,” verseker sy hom. “Jinne, ek sal nie so mal wees oor hom as dit …” Sy byt haar lip. Moontlik ’n ontaktvolle opmerking. “Wat ek bedoel, is ek sou nie by hom gebly het as dit altyd so gegaan het nie. Nee, hy hou daarvan om saam met ’n groep vriende te kuier, maar dit was in die verlede onder beheer. Ek het mý ding gedoen terwyl hy geduik het. Jy weet, gelees of gaan stap of so iets. Gister het ek vasgevang gevoel.”

“Hoekom het jy nie vroeg al teruggegaan na die chalet nie?” Sy druk haar lippe op mekaar. “Omdat ek paartjies sien wegglip het en ek is seker hulle … jy weet.”

Hy lyk geamuseerd, maar sê niks nie.

“Nie dat ek bekrompe is nie. Allermins,” verseker sy hom. “Ek is ’n moderne vrou en wat mense doen, is regtig hulle eie saak. Ek wou net nie daar instap terwyl hulle … En ná ’n ruk was ek so miserabel dat ek glad nie meer gedink het nie.”

Hy sê vir ’n hele ruk niks nie, moontlik omdat hy so hard moet konsentreer om die motor op die pad te hou, want die wind is nou byna soos ’n orkaan. Dit gaan lê vir ’n minuut of twee en as dit weer begin, is dit met ’n ruk wat die motor van die pad wil gooi. “Het jy en Jack ooit alleen weggegaan?” vra hy toe. “Net julle twee?”

Sy dink terug. “Nee,” erken sy. “Jack sou dit vervelig vind.”

“Vind hy jou vervelig?” vra hy.

“Nee, dis nie wat ek bedoel nie,” tree sy dadelik weer vir Jack in die bresse. “Hy is mal oor my. Jy weet mos. Hy is net nie die soort mens wat iets op sy eie wil doen nie. Hy wil vriende om hom hê.”

“Ek sien.” Hy skakel die reënveërs aan, want saam met die rukwind het die reën skielik in ’n vlaag afgeswiep. “En voel jy jy het iets met die naweek bewys?”

“Bewys?” vra sy gesteurd.

“Jy wou die naweek saamgaan omdat jy iets wou bewys of iets wou sien. Dink jy jy het geslaag?”

“Ek weet nie.” Sy voel ongemaklik oor die vrae. “Ek weet jy dink hy het hom gister sleg gedra en hopeloos te veel gedrink, maar hy is nie gewoonlik so nie. Regtig. Hy hou van drink, maar ek het nog nooit onveilig gevoel by hom nie. Dat hy buite beheer is of so. Nooit.”

“Ek is bly om dit te hoor,” sê hy droog.

“Dis waar,” sê sy. “Ek dink die hele situasie – van hom en my en die verlowing – het hom onderstebo gegooi. Hy sal dit nooit erken nie, maar dis waarom hy so … uitspattig was.”

“Seker begryplik.”

Sy kyk na hom, maar hy is nie sarkasties nie. “Ek dink ons moet nou daarvan vergeet,” stel sy voor. “Dis jammer dat jy daarby betrek moes word.” Sy besef dit klink baie hooghartig. “Ek is baie bly jy het ingegryp, maar … jammer dat dit nodig was.”

“Ons los dit,” stem hy saam. “En jy ken hom beter as ek. Was jou vorige mansvriende ook soos hy?”

“In watter opsig?”

“So aantreklik en dinamies en ekstrovert.”

Sy dink hieroor na. “Ja,” moet sy toegee. “Die eerste keer dat ek ernstig verlief was, was toe ek so sewentien was en in matriek. Hy was die hoofseun en kaptein van die rugbyspan. En later … ja, hulle was maar almal eintlik so. Ek het dit nie vantevore raakgesien nie. Dink jy daar is iets verkeerd met my?”

Hy lag. “Glad nie. Dis omdat jý so mooi en dinamies is. Soort soek soort.”

“Ek is nie mooi en dinamies nie.”

“Nie?”

“Nee,” sê sy beslis. “Ek is baie ordinêr.”

Hy tuur deur die voorste ruit, sien ’n naambord in die grys reën en draai af. “Jong, ek weet nie,” sê hy. “Ek was eenkeer hier saam met my ouers. Daar was sulke grasdakhutte wat baie lekker was, maar in hierdie reën …”

Sy begin ook wonder of hulle nie liewer huis toe moet gaan nie. Aan die ander kant is hy seker geregtig op ’n bietjie vakansie weg van haar veeleisende vriende, dus bly sy stil. Die slegte weer het hier ook vakatures gelaat en hulle kry maklik ’n eenheid. Die enigste nadeel is dat daar ’n sentrale parkeerruimte is van waar hulle na die rondawel moet hardloop met hulle bagasie. Toe hulle eers binne is, is sy aangenaam verras deur die ruimte en hy deur die feit dat daar televisie is. Hy het skaars hulle tasse neergesit toe skakel hy al aan.

“Nou toe nou,” sê sy verbaas. “Ek het jou nie opgesom as ’n televisiekyker nie.”

Hy kyk skuldig oor sy skouer. “Dis rugby later vanmiddag. Wil jy nie hê ek moet kyk nie?”

“Jy mag doen wat jy wil, Philip,” sê sy. “Ek is selfs bereid om saam met jou te kyk mits jy dit vir my verduidelik. Ek het nie broers nie, sien. Ek verstaan die telling, maar nie veel van die fyner nuanses nie.”

“Het die rugbykaptein dit nie vir jou verduidelik nie?”

Sy grinnik. “Sy aandag was meer by hoe hy my gesoen kan kry.”

Hy draai om. “Was dit so moeilik?”

“Ja,” sê sy vererg. “Ek laat nie sommer aan my soen nie!”

“Dis nie wat ek wou impliseer nie.”

Hy lyk so verskonend dat sy onmoontlik kwaad kan bly. “Ek dink ons moet my kêrels uit die gesprek laat. Ek gaan nou kyk wat jy alles in die koslyn ingepak het sodat ek kan beplan wat ons gaan eet.”

“Daar’s iets van alles en daar is ’n winkel vir die kampeerders.”

“Wat nie noodwendig heeldag gaan oopbly nie,” sê sy en stap na die klein kombuisie. “Dis nogal interessant,” sê sy vir hom oor die oop toonbank. “Ons, ek en jy, leer mekaar ken in gehuurde hutte en chalets en rondawels. Dis ongewoon, dink jy nie?”

“Nee,” sê hy, sy oë op die skerm waar nou ’n sokkerwedstryd aan die gang is.

“Het jy al jou vorige meisies ook naweke na oorde geneem?”

Hy kyk op. “Watse vorige meisies?”

“Was daar behalwe Amelia niemand anders nie?”

“’n Paar,” gee hy toe. “Toe ek jonk was. En nee, ek het hulle net uitgeneem vir etes of fliek.”

“Ons situasie is dus vir jou ook ’n nuutjie?”

“Oorweldigend nuut,” sê hy. “Maar jy moet begryp, ek was nog nie vantevore verloof nie. Miskien neem ek my verantwoordelikhede te ernstig op.”

“Soos gister? Ek is baie bly jy het. Baie bly. En dis goeie oefening vir die dag as jy en Amelia bymekaar is. As sy vir ’n naweek weggaan saam met mense wat haar in die steek laat, gaan jy weet net wat om te doen.”

Hy gee haar ’n lang kyk voor hy hom na die rugby wend. “Ek sal nou stilbly,” belowe sy. “Net tee maak en jou nie verder irriteer nie.”

Die wind gaan lê later en die wolke trek oop. Die plek waar hulle nou is, bestaan ook nie net uit ’n klein baaitjie omring van groot rotse nie, maar het aan die linkerkant ’n lang wit strand, en ná die rugby verby is, trek hulle baadjies aan en gaan stap. Dis vir Nicolette baie lekker; dis duidelik dat Philip ook van stap hou en veral stilstaan as daar ’n interessante skulp te sien is of hulle eers wil kyk na die plaat seemeeue wat in ’n sonkol staan en bak.

“Is dit nie lekker nie?” vra sy vir hom. “Ek gaan my skoene uittrek. Ek wil die sand tussen my tone voel.” Sy doen dit dadelik, druk haar sokkies in haar baadjiesak en bind die veters aanmekaar vas sodat sy haar skoene om haar nek kan dra.

“Jy lyk nou na ’n boemelaar,” sê Philip.

Sy huppel deur die sand en in die vlak water al gil sy oor die koue water. Ander mense, dankbaar dat die reën opgehou het, kom uit hulle huise en stap langs die see, sommiges met baljarende honde by hulle. ’n Wit labrador met ’n stuk dryfhout in sy bek kom na Nicolette en verwag kennelik dat sy dit vir hom moet gooi, wat sy ook vir omtrent vyftien minute doen tot die eienaars haar red en die onwillige hond wegroep.

Toe hulle binne sig is van die rondawels sien hulle nog ’n groepie wandelaars, twee meisies en drie mans, en soos hulle nog die hele tyd doen, knik hulle vriendelik en wil verbystap.

“Philip?” sê die een meisie en maak haar los van die groepie. “Is dit jy?”

Hulle bly staan en die meisie kom nader gehardloop. Sy is lank en blond, haar hare los oor haar skouers en af teen haar rug.

“Philip?” roep sy uitgelate. “Dit ís jy! Wat maak jy hier?” Sy werp haarself teen sy lyf, haar arms styf om sy nek en soen hom kruis en dwars oor sy gesig. “Dis die wonderlikste verrassing! Ek sê nou net dis tyd dat ons ’n bekende raakloop. Is die weer nie goor nie? Ons sit al twee dae lank vasgevang in die huis, dis om van mal te word.”

Nicolette staan haar swyend en aankyk. Sy is baie mooi. So, met haar arms opgelig om Philip se nek, trek haar truitjie op en ontbloot ’n plat bruingebrande midrif en rug.

“Kan ek julle voorstel?” vra Philip. “Nicolette, dis Louisa.”

Louisa glimlag vriendelik vir Nicolette, maar haar aandag is by Philip. Die ander lede van die groep kom ook nader en almal word voorgestel. Die een man is Louisa se broer, die ander vriende, en hulle gaan tuis in Louisa se ouers se strandhuis, ’n groot ligblou-en-wit huis teen die effense hoogte bokant die rondawels.

“Julle gaan saam met ons kom braai,” dring Louisa aan. “Ek het gedog die reën hou net nooit op nie en nou het dit en dit gaan ’n lekker aand word. Sê ja, Philip,” pruil sy. “Julle sal kom, sal julle nie? Hoeveel jaar laas het ek jou gesien? Ons het soveel om op te vang.”

Philip het uiteindelik Louisa se arms om sy nek losgekry en hy kyk vraend na Nicolette. “Is dit reg met jou?”

“Natuurlik,” sê sy. “Ons het self gedink ons sal vanaand braai as die weer dit toelaat en ek het die vleis …”

“Bring dit saam,” jubel die meisie. “Hoe meer hoe lekkerder.”

“Dan moet ons die vuur gaan pak,” kondig Louisa se broer aan. “Dis al halfsewe.”

Louisa haak by Philip in toe hulle terugstap. “Julle gaan nie nou draal nie,” sê sy gemaak streng. “Julle moet dadelik kom.”

“Ek moet net verklee,” sê Nicolette en wys na haar nat broekspype.

“Ag, julle kan net so kom. Dis net ons en dis informeel.”

“Ek wil droog aantrek,” sê Nicolette ferm.

Sy sê niks toe hulle later na die rondawel stap en Philip oopsluit nie. Sy staan op die stoepie en slaan die sand uit haar skoene, gaan sit en vee haar voete af. “Ek weet nie presies wat om aan te trek nie,” sê sy vir Philip toe sy instap. “My langbroek van gister is nog klam en baie verkreukel en hierdie een is ook nou nat.”

“Jy’t gehoor wat sy sê, dis nie formeel nie.”

Nicolette trek haar enigste romp en bloes aan, dieselfde trui omdat dit al is wat droog is, maar doen nogal moeite met haar grimering en sit ’n paar goue oorbelle aan. Sy pak hulle vleis in ’n skotteltjie en Philip kry ’n bottel wyn.

“Is sy ’n ou vriendin?” vra sy toe hulle opstap na die blou huis.

“Ons het mekaar hier ontmoet een vakansie,” sê hy. “Ek het jou mos gesê ek was hier saam met my ouers.”

Sy kyk op na hom en knip haar oë onskuldig. “Het jy van haar vergeet of is dit waarom jy hiernatoe gekom het?”

“Ek het eintlik vergeet,” erken hy. “Dit was ’n hele paar jaar gelede.”

“Regtig?” sê sy.

Hy kyk haar ondersoekend aan. “Jy klink ongelukkig. Is jy nie lus hiervoor nie?”

“Nee, nee,” sê sy vinnig. “Dis nie asof ek ander planne het nie. Ek is baie bly om jou onthalwe dat jy ou vriende raakgeloop het.”

Toe sy voor hom die blou huis se ruim woonkamer met sy glasvensters na drie kante instap, taan haar entoesiasme. Louisa kom hulle dartelend tegemoet in ’n uitrusting wat Nicolette se oë laat rek. Sy dra ’n swart leerbroek wat soos ’n tweede vel aan haar sit, ’n stywe swart truitjie wat net-net haar borste toemaak, en dit ook net as sy regop staan met haar skouers agteroor, ’n paar goue hoëhaksandale en omtrent ’n dosyn goue armbande en kettings om haar dun pols. Die lang wit hare is uitgeborsel en kabbel oor haar rug.

“Welkom, welkom!” jubel sy en gooi haar weer teen Philip se bors, so hard dat hy laggend protesteer dat sy moet oppas of hy laat die bottel wyn val.

“Hier is die vleis,” sê Nicolette suur.

“Kom deur,” nooi Louisa en haak besitlik by Philip in. “Onthou jy nog waar die braaiplek is?” Sy stoot hulle voor haar uit na ’n soort binnehof, beskerm teen moontlike wind en baie goed beplan. Langs die vuurmaakplek met sy hoë skoorsteen is ’n ingeboude blad waar borde en bakke rondstaan.

Die ander lede van die groep sit daar rond, behalwe Louisa se broer, Stefaan, wat besig is met die vuur. Almal kry wyn en Nicolette gaan sit langs een van die meisies en knoop ’n gesprek aan. Louisa bly by Philip; selfs toe hy gaan sit, trek sy haar stoel tot teen syne en hang omtrent in sy skoot terwyl sy praat en ou herinneringe oprakel.

“Onthou jy die aand,” proes sy en waai haar hand in die ander se rigting sodat hulle moet saamluister. “Dit was net die snaaksste ding! Ek en Philip sou na ’n sokkie in die gemeenskapsaal gegaan het en dit was net ná die huis gebou is en daar was nog baie probleme met die water sodat net die buitenste stort gewerk het. Julle ken hom, die een daar by die agterdeur, eintlik net bedoel om ons af te spoel as ons van die see af kom. Wel, nood leer bid, sê ek altyd, en ek wou stort. My ma-hulle was uit, dit was net ek in die huis, wie is daar om my te sien?” Sy lag en gooi haar kop agteroor. “Die enigste probleem is dat ek onderstebo na my horlosie gekyk en my misgis het met die tyd, en hier kom Philip aan en hy kan my nêrens kry nie en hy stap om die huis en daar staan ek, poedelnakend!”

Nicolette vou haar arms om haar bors en druk haar lippe styf op mekaar.

“O, ons het ons doodgelag!” skater Louisa. “Ek lag nóú nog as ek daaraan dink.”

Die meisie langs Nicolette staan op. “Ek moet nog die slaai maak.”

“Ek sal kom help,” sê Nicolette en spring ook op. “Ek hou nie van stilsit nie.”

Sy sny die tamaties en komkommers dat die sop spat en die hele tyd hoor sy Louisa se laggende stem deur die oop venster. Toe die mengelslaai klaar is, help sy met die afronding van die ander slaaie en dra dit na buite. Sy is bly om te sien Louisa staan nou by die vuur, maar dit kan net wees omdat Philip daar gaan staan het om met Stefaan te praat. En sy is bly toe die vleis gaar is en almal opstaan en rondbeweeg om in te skep. Sy gaan sit ook doelgerig langs Philip, maar dit keer Louisa nie; sy gaan sit aan sy ander kant.

“Is julle al die hele naweek hier?” vra Louisa. “Hoe is dit dat ek jou nou eers sien?”

“Ons het vanoggend eers gekom. Nicolette was saam met ander vriende weg. Ek het haar gisteraand gaan haal.”

Louisa kyk vir die eerste keer direk na Nicolette. “O, dis lekker. En wanneer ry julle?”Sy wag nie vir ’n antwoord nie, kyk net weer na Philip. “Jy moenie weer so verdwyn nie. Ons moet mekaar regtig sien as ons terug is in die stad.”

Nicolette eet haar kos wat na niks smaak nie. Die tjops is taai en die aartappels het nie lank genoeg gekook nie. Stefaan hou almal se glase vol en Louisa oorheers die geselskap.

“Ek het nie poeding gemaak nie,” sê sy toe almal klaar geëet het.

Netsowel, dink Nicolette, dit sou oneetbaar gewees het.

“Is julle ou vriende?” vra Louisa vir Nicolette toe hulle koffie drink.

“Ons is verloof,” sê sy. “Het jy nie geweet nie?”

Vir die eerste keer lyk die blonde meisie van stryk af. Sy kyk Nicolette ongelowig aan en wend haar tot Philip asof sy verwag hy moet sê dis nie so nie. Maar Philip sê niks nie.

“Nou toe nou,” sê Louisa. “Slaan my dood. Ek dink altyd aan Philip as die ewige oujongkêrel.” Sy sit haar hand op sy arm en hou dit daar. “Wil jy vir my sê die mure van Jerigo het eindelik geval?”

“Ja,” sê Nicolette en hou haar linkerhand uit. “Is dit nie ’n besondere ring nie? Ek kan nie help om dit vir almal te wys nie, dis vir my so mooi.”

Al die meisies kyk na die ring en maak bewonderende geluide. “Stille waters, diepe grond,” sê Louisa en bekyk Nicolette vir die eerste keer ordentlik. Haar oë gly stadig oor Nicolette se uitrusting, haar kort, ongeverfde naels, die dik hare wat oor haar voorkop val. “Baie geluk, julle twee.”

As Nicolette gedink het dit gaan Louisa haar hande van Philip laat afhou, het sy dit mis. Met ’n verskonende “Wel, jy weet ek en Phil is ou vriende,” gaan sy voort om aan hom te hang. Nicolette sê vir haarself Louisa is net een van daardie soort mense wat hou van fisieke kontak as sy met iemand praat, maar Louisa doen dit nie met die ander nie. As sy met groot intensiteit met Philip gesels, hou sy sy hand vas, speel met sy vingers, vat selfs een keer aan sy wang waar ’n stukkie as vasgewaai het.

“Sien ons julle môre weer?” vra sy toe Philip eindelik opstaan en aanstaltes maak om te groet. “Ek gaan stap altyd vroeg in die oggend. Wel, vroeg,” giggel sy. “So teen tienuur as ek wakker is. Julle gaan tog seker nie vroeg ry nie?”

“Ons planne is onseker,” sê Nicolette. “Dit sal alles afhang van die weer.”

Louisa stap ingehaak by Philip tot hulle in die pad kom wat na die rondawels lei. “Dit was wonderlik om jou weer te sien, Phil,” sê sy en soen hom op die mond. “En dit was baie lekker om jou te ontmoet, Nicoline.”

“Nicolette,” sê sy deur stywe lippe.

Sy wag nie vir hom nie, sy klou die leë skotteltjie in haar hand vas en stap so vinnig as wat die klipperige pad dit toelaat. Hy versnel sy pas tot hy langs haar is, maar sy loop net vinniger, haar kop hoog en haar oë glad nie op die ongelyk pad nie.

“Oppas, Nicolette,” sê Philip en steek sy hand uit na haar. “Daar is dongas gespoel en dis donker. Jy gaan …”

Dis te laat, haar voet trap skeef in ’n gat en sy val lankuit, die bakkie aan skerwe.

“Ai, Nicolette,” sê Philip en help haar op. “Het jy seergekry?”

“Nee.” Sy vee oor haar knieë om die modder af te kry. “Maar die bakkie is stukkend.”

Hy vat haar baie beslis aan die elmboog vas en so kom hulle terug by die rondawel. Hy sit die skerwe op die toonbank neer en bekyk haar.

“Jou mooi rok is vol modder,” sê hy. “En kyk hoe lyk jou hande. Kom, was dit sommer hier by die wasbak.”

Sy is kwaad en haar knieë brand. “Los my uit, Phil.” Sy rol haar oë. “Phil!”

“Ek kla nie omdat mense jou Nico of Nicky noem nie,” sê hy op sy stil manier. “Of pop.”

Sy kyk vinnig na hom, vee oor haar oë, wat haar gesig vol modder smeer, en begin haar hande was. Hy staan by haar, maak die spons nat en hurk om haar knieë skoon te kry.

“Jy moet die rok en trui maar uittrek,” sê hy. “Dis alles vol modder.” Hy klik sy tong. “En dit is so ’n mooi trui.”

“Wat my darem bedek,” sê sy bitsig. “Ek dra nie klere wat oopgesny is tot by my naeltjie nie, ek dra truie om my warm te hou. Daardie swart truitjie is nie die naam trui werd nie; elke keer dat sy buk, val haar boesems op die tafel.”

Hy gee ’n kuggie, druk sy hand teen sy lippe en hou sy kop geboë sodat sy nie sy gesig kan sien nie.

“En soen!” sê sy verontwaardig. “Ek het nog nooit so ’n soenerige meisie gesien nie. Ek sou my skaam. Vra nie eers toestemming nie, soen net.”

Hy kom regop, spoel die modderige spons onder die kraan uit. “Wie se toestemming moes sy gevra het?”

“Myne. Ek is jou verloofde. Mens doen dit nie as die man se verloofde reg langs hom sit nie. Dis gewoon swak maniere.”

“Ek het vergeet,” sê hy. “Jy’t mos vroeër gesê jy laat nie toe dat enigeen jou soen nie.”

“Ek sou so dink!”

“Ek is jammer,” sê hy. “Ek het nie besef jy het die aand so onplesierig gevind nie.”

Dit bring haar tot haar sinne. Sy kyk af na haar hande wat rooierig geskraap is, maar nie stukkend nie omdat die modder te glad was. “Nee, dis ek wat om verskoning moet vra. Jy het die volste reg om ’n aand te geniet saam met ou vriende. Veral na alles wat jy die naweek moes deurgaan. Vergeet wat ek gesê het. Jy kan maar môre saam met haar gaan stap. Ek sal net nie saamkom nie. Dit sit my van my kos af as ek sien hoe sy aan jou klou.”

Hy draai sy kop skeef sodat die lig op sy brillense sy oë verskans. “Hoekom?” vra hy.

“Hoekom wat?”

“Hoekom hinder dit jou so?”

“Sommer,” sê sy nukkerig. “Dis slegte maniere.”

“Het Jack jou nie die naweek gesoen nie?”

Sy ruk haar kop regop. “Nee!” Sy kyk af na haar besmeerde klere en sug. “Nou het ek regtig niks meer om te dra nie. Dit was my laaste droë trui.”

“Ek sal vir jou een van myne leen,” troos hy. “Nou moet jy in die bad klim, dink ek.”

Haar gedagtes is baie deurmekaar toe sy badkamer toe loop. Dit moet die taai vleis wees. Sy hou nie daarvan om laat in die aand vleis te eet nie. Dit laat haar ongemaklik voel. En die rou aartappels. Geen wonder sy voel so ongedurig nie.