Читать книгу Christine le Roux Omnibus 8 - Christine le Roux - Страница 5

Nicolette sit kruisbeen op haar bed met ’n skryfblok op die deken voor haar. Sy kou aan die pen se punt terwyl sy na die lys name kyk wat sy neergeskryf het. Herman werk saam met haar in die kunsafdeling van die reklamemaatskappy en hy is nie getroud of – sover sy weet – in ’n vaste verhouding nie. En hulle het ’n baie lekker kameraadskap. Hy maak altyd asof hy dolverlief is op haar, maar dis net praat. Sonder twyfel sal hy die naweek saam met haar berge toe gaan, maar die ongeluk is dat Jack hom te goed ken en weet hoe hulle twee, sy en Herman, altyd met mekaar flankeer.

Chris is ’n kollega van Elizma en Heinz en sy dink hy sal ook te vinde wees vir ’n naweek saam. Die probleem met hom is dat sy hom nie vertrou nie. Hy is ’n casanova. Sy het een of twee keer saam met hom uitgegaan, maar gou gesien dit gaan nie werk nie. Hy wou die eerste aand al na haar gryp en alleen saam met hom in ’n berghut sal sy ’n rewolwer by haar moet hou of sy is in die moeilikheid.

Die derde naam op die lys is Philip. Sy buig af oor die skryfblok en trek twee kolomme. Boaan skryf sy: Voordele en Nadele. Onder Voordele kan sy dadelik invul dat hy betroubaar is, dat hy definitief nie na haar gaan gryp nie, dat hy heel moontlik sal instem tot haar plan. Onder Nadele moet sy noem dat Jack eenvoudig sal lag. Hy sal Philip nooit as ’n bedreiging sien nie. Chris wel.

Sy sug. Die een by wie sy veilig voel, gaan nie die doel bereik nie en die een wat Jack wel deeglik jaloers sal maak, gaan haar sedelikheid ernstig bedreig.

Philip is ’n rekenmeester en vennoot in die firma op die agtste verdieping. Die reklamemaatskappy by wie sowel sy as Jack werk, is op die negende verdieping en sy kan nie eens meer onthou hoe en waar sy die eerste keer aan Philip voorgestel is nie. Sy verbeel haar hy doen hulle firma se boeke, miskien is dit hoe sy hom ontmoet het. Hy is wat haar ma sou noem ’n goeie man. Wat voorkoms betref, verskil hy en Jack nie veel nie. Philip is so lank soos Jack, net skraler. Hoe gespierd of bruingebrand hy is, sal sy nie weet nie, sy het hom nog net in ’n pak gesien. En sy hare is bruin, nie swart nie. Watter kleur sy oë is, weet sy nie. So intens het sy hom nog nie bestudeer nie. Waar Jack altyd op die lewe en alle mense afpyl met ’n glimlag en ’n glinstering in sy oë, is Philip skaam. Inkennig. Terughoudend. En tog gesels sy nog altyd baie lekker met hom. Oor enigiets. Oor goed wat Jack vervelig sal vind. Die lewe, politiek, ekologie, enigiets. Philip is haar redding as hulle saam by sosiale geleenthede is, en tog hou Jack van hom. Hulle bewoon uiterste pole; Jack is ’n ekstrovert en Philip ’n introvert, maar sy stilte hinder Jack blykbaar nie.

Sy kou harder aan die pen. Sy weet wat Philip dink oor die lewe, maar sy ken hom nie. Hy laat haar veilig voel omdat hy so solied is. Dis die regte woord. Sy weet hy sal altyd sy woord hou, haar nie om die bos lei nie. Maar Jack sal nie oombliklik jaloers wees nie, juis daarom. En tog … dit kan hom pla. Hy kan dink sy het juis ’n behoefte aan die soliditeit en standvastigheid wat iemand soos Philip haar kan bied.

Sy is amper seker Philip sal saamspeel. Miskien moet sy nie sommer dadelik al haar kaarte op die tafel gooi nie, miskien moet sy eers … Sy ruk toe die deurklokkie lui.

Elizma is uit saam met Heinz, en Nicolette stap voordeur toe en maak oop. Soos altyd slaan Jack haar asem weg. Daar is net iets omtrent sy blou oë, die glimlag, die manier waarop hy sy arms wyd gooi al kyk hy haar nie direk aan nie.

“En wat doen my pop vanaand?” vra hy en soen haar skrams.

“Ek sit sommer hier en … e … dink.”

Hy vryf haar hare deurmekaar. “Dit sal jou hoofpyn gee. Mens moenie te veel dink nie. Waaraan, as ek mag vra?”

“E …” sê sy. “Niks nie.”

Sy trek haar trui reg en druk haar hare terug agter haar ore. “En waar kom jy vandaan? Ek het jou nie vanaand verwag nie.”

Hy wil weer sy arm om haar sit, maar sy staan vinnig weg. “Ek het kom kyk hoe dit met jou gaan,” sê hy.

“Soos jy kan sien, is ek nog hier.”

Hy sit ’n vinger onder haar ken en lig haar gesig effens. “En is jy nie meer kwaad nie?”

Sy rek haar oë. “Kwaad?” vra sy. “Waarom sal ek dan kwaad wees?”

Hy stap verby haar na hy die voordeur toegedruk het en leun gemaklik teen die boekrak wat die eetgedeelte van die sitkamer skei. Met die sekerheid van iemand wat ’n plek goed ken en daarvan deel is, vat hy ’n hand vol grondboontjies uit ’n bakkie en skiet hulle een vir een in sy mond. “Oor die naweek,” sê hy kouend.

“Nooit,” sê sy ligweg. “Ek sien baie uit daarna.”

“Laas was jy vies.”

“Nie meer nie,” verseker sy hom. “Ek het ander planne en ek gaan lekker uitrus vir die twee dae.”

“Het jy iemand gekry om saam met jou te gaan?”

“Ek dink so. Sal môre vir seker weet.”

Hy los die grondboontjies, kry ’n piesang in die vrugtebak en skil dit af. “Dis wonderlik, pop. Ek het sleg gevoel … wel, ek sou sleg gevoel het as jy by die huis moes sit.”

“Nee wat, dis glad nie nodig nie.”

Hy rek sy gespierde lyf uit, die halfgeëte piesang in een hand. “Ek moet eerlik sê ek was nie mal oor die idee van net sit vir twee dae lank nie. Jy ken my, ek wil iets doen. Mauritz se plan om met die boot uit te gaan, is meer my soort ding.”

“Regtig?” sê sy, haar oë op skrefies. “Jy is natuurlik nie so moeg soos ek nie.”

Hy gooi die leë piesangskil argeloos terug in die vrugtebak en vee oor sy mond. “Moeg, ek? Nooit nie!”

Nicolette voel ’n harde kolletjie in haar binneste. Hy was nooit van plan om die naweek te gaan nie, besef sy. Hy het haar laat dink hy het ook so ’n rustige wegbreeknaweek nodig, maar dit was nooit die geval nie. Sy sal haar nie verbaas as hý vir Mauritz genader het nie. En moeg is hy ongetwyfeld nie. Die res van hulle werk hulle dood, dikwels tot baie laat in die nag, maar nie Jack nie, al is hy een van die drie base.

Die drie J’s noem die personeel hulle. Jason en James is heelwat ouer, in hulle vyftigerjare sou sy skat, en die eintlike ruggraat van die maatskappy. Jack se pa was die derde vennoot en al het sy hom nooit geken nie, praat van die ouer mense nou nog met ontsag van hom. Sy kreatiwiteit het geen grense gehad nie, hy is die een wat die firma opgebou het tot een van die top reklamemaatskappye in die land. Hy het dag en nag gewerk as ’n nuwe konsep hom getref het en dis hoe hy dood is. ’n Onverwagte hartaanval op ’n baie jong ouderdom eintlik. Jack het sy pa se plek gevul en al is sy nou kwaad vir hom, moet sy erken hy bring sy deel as dit nodig is. Dis nie dikwels nie, maar hy het sy pa se skerp kop as dit kom by die beoordeling van ’n konsepidee. As hy sê iets gaan werk, is dit ’n wenner. Sy dink partykeer dis al waarvoor die ander twee J’s hom gebruik, want werklike harde werk voor sy rekenaar of tekenbord is nie Jack se styl nie.

“En nou?” vra hy toe hy sien hoe peinsend sy na hom kyk.

Sy skud haar kop. “Nee, niks nie. Kan ek vir jou iets maak om te drink?”

“Nee,” sê hy. “Ek is eintlik op pad gim toe. Het net ingeloer om seker te maak jy’s nog lief vir my.”

“Is dit dan belangrik?”

Hy lag uitbundig oor die stywe antwoord. “Nie regtig nie, pop. Ek weet mos jy aanbid die grond waarop ek loop.”

“Is dit so?”

Hy beweeg terug in die rigting van die deur. “O, my tyd, jy is tog kwaad vir my. Hoor net die koel woorde.”

“Ek is nie kwaad nie, Jack. Glo my.”

“Jy weet ek is mal oor jou,” sê hy, soen haar op haar kroontjie en waai by die deur uit.

Sy bly staan ná hy weg is. “Ons sal sien,” sê sy hardop en stap terug na haar kamer.

Die volgende oggend sit sy en Herman soos altyd met hulle rûe na mekaar voor hulle rekenaars. Sy staan op en terwyl sy oor die tekentafel buk en vorms en papiere rondskuif om haar gedagtes te orden, praat sy.

“Wat sou jy dink as ’n meisie jou vra om die naweek saam met haar weg te gaan, Herman?”

Hy draai die radio sagter wat langs hom speel en wiel sy stoel ’n ent weg sodat hy haar kan sien. “Ek sal die sjampanje inpak en my regmaak vir ’n naweek van wilde seks.”

“Regtig,” sê sy suur. “Is dit hoe jy dit sal sien?”

“Natuurlik, hoe anders?”

“Sal jy nie byvoorbeeld dink sy wil sommer net ’n vriend saamnooi vir ’n rustige paar dae nie?”

“Nee. Hang seker af van die meisie.”

“Wel, gestel dis ek.”

“Wat my saamnooi?”

“Ja.”

“Ek sal die sjampanje inpak en my regmaak vir ’n …”

“Jy’s verspot,” sê sy vies.

Hy lag. “Jy weet ek dink jy is net te oulik vir woorde en ’n hele naweek alleen saam met jou sal …”

“Vergeet dat ek gevra het,” sê sy.

Maar sy belangstelling is nou geprikkel. “Hoekom vra jy?

Wat voer jy in die mou?”

“Niks nie,” sê sy. “Ek en Elizma het sommer nou die aand gepraat oor mans en hulle … en julle stuitighede en ons het gewonder wat … Dit was niks nie. Ek het net belang gestel om te hoor wat jy dink.”

“En noudat jy weet, sal jy my saamnooi?”

“Nee.”

“Ag,” sug hy teatraal. “Ek het my mond verbygepraat.”

Sy gaan sit weer agter haar rekenaar en wikkel haar skouers om hulle te ontspan. “Gaan aan met jou werk, Herman. Hoe lyk die logo op die nuwe briefhoofde?”

“Jy kan kyk,” sê hy en wys na sy skerm. “En ek het geweet jy vra net ’n teoretiese vraag, jy sal tog nie hik sonder dat onse Jack sy toestemming gegee het nie.”

Sy ruk haar rug regop en sit ’n oomblik lank stokstyf. Met moeite dwing sy haar stem om onbelangstellend te klink. “Is dit wat julle dink?”

“Dis wat ons wéét.”

“Dat ek na Jack se pype dans?”

“Ek weet nie of dit is soos ek dit sou stel nie, maar ja. Jy doen wat Jack wil doen.”

“Jy laat my klink soos ’n skoothondjie.”

“Is so,” stem hy saam. “As Jack sy vingers klap en sê ons gaan nou stap, is jy by met die leiband in jou mond.”

Sy is so geskok dat sy nie dadelik kan praat nie. “Herman!” sê sy toe. “Jy maak ’n grap, nè? Jy weet mos ek is ’n koppige, eiesinnige meisiekind. ’n Moderne vrou.”

“In alles behalwe as dit Jack raak, ja.”

Vir ’n goeie tien minute sit sy net doelloos en ontwerpe teken op haar skerm, heeltemal sprakeloos oor sy siening van haar.

“Herman,” sê sy in ’n klein stemmetjie. “Is dit regtig … ek bedoel, is dit net jy wat so dink of wat so sê om my te treiter of is dit … almal se siening van my?”

Hy draai sy kop en kyk na haar regop rug. “Man, ek sou nogal dink dis ’n algemene siening.” Sy stem is ernstig maar simpatiek. Sy kan hoor hy is nie meer besig om te terg nie.

“Almal dink ek gehoorsaam as Jack sy vingers klap?”

“Nie heeltemal so erg nie,” probeer hy iets red uit sy onbesonne uitlatings. “Ek meen, jy is mal oor die man en hy oor jou en dis nie ’n verbygaande ding nie, julle is al hoe lank saam en ek sou reken die meeste meisies sal al hulle verstand verloor en net gaan lê as Jack in hulle rigting sou kyk. Jy weet? Niemand sien jou as ’n ruggraatlose ou dingetjie nie. Nee, daarvoor is jy te sterk.”

“Maar julle dink tog ek …”

“Vergeet wat ek gesê het,” sê hy. “Jy ken my, altyd besig om jou te terg.” Hy rol sy stoel weer tot by haar en sit sy arm om haar stywe skouers. “Okei? Jy ken my mos. Daar’s niks fout met jou en Jack nie. Vertel my liewer meer van hierdie stoute naweek waaroor jy en Elizma bespiegel.”

Sy glimlag flouerig. “Ek’t gesê dit was ook net ’n grap. Toe, ons moet werk. Van die hele oggend sit en klets, kom ons nie klaar nie.”

Hy gee haar ’n laaste ondersoekende kyk, maar sy is terug voor haar skerm en duidelik nie van plan om verder te praat nie. Hy wens hy het dit nie gesê nie. Hy is baie erg oor Nicolette en hulle werk al jare lank saam in die beste gesindheid en sonder die opvlieënde onderonsies wat deel is van ’n kreatiewe span wat gewoonlik onder hoë druk moet produseer.

Teen die middel van die namiddag staan sy op, tel haar handsak op en kyk na hom. “Ek moet gou iemand gaan sien,” sê sy vriendelik. “Sal nie lank weg wees as iemand dalk na my soek nie.”

“Okei,” sê hy, bly om te sien sy lyk weer soos haar ou self.

Op pad na die hysbak trek Nicolette ’n kam deur haar dik hare en smeer gou ’n bietjie lipstiffie aan. Sy is doodseker Philip sal nie die verskil sien nie, maar dit laat haar meer gewapen voel. Sy ry die een verdieping af, stap uit en loop die gang af na die glasdeure aan die punt.

Die ontvangsdame kyk vraend op toe Nicolette voor haar staan. “Is Philip in?” vra Nicolette en dink vinnig. “E … meneer … e … De Waal,” onthou sy.

“Seker,” sê die meisie. “Wie sal ek sê?”

“Nicolette. Ek sal nie lank wees nie.”

“Stap maar deur. Die laaste deur aan die linkerkant.”

Philip sit agter ’n lessenaar wat heeltemal begrawe lê onder stapels en stapels papiere en lêers en boeke. Sy kan skaars vir hom of sy rekenaar sien.

“Middag,” sê sy.

Hy spring regop, sy stoel skiet agteruit en bons teen die ingeboude rak agter teen die muur. ’n Paar lêers gly van hulle torings af en val op die mat. “Nicolette,” sê hy. “Middag. Ek … waar kom jy … ek het nie geweet jy is …”

“Ek is jammer ek het jou laat skrik,” sê sy en glimlag breed. “Julle ontvangsdame het gesê ek kan maar deurstap.”

“Natuurlik. Asseblief. Ek sal …” Hy kom om die lessenaar, tel die lêers op en haal nog ’n hoop van die ander stoel af. “Sit, asseblief.” Hy het nie sy baadjie aan nie en haas hom om dit van die kapstok in die hoek te kry en aan te trek.

“Dis nie nodig nie, Philip,” keer sy. “Ek wil nie steur nie.” Sy gaan sit oorkant sy lessenaar en vou haar hande vroom op haar skoot, al vermoed sy haar beeld word dalk geskend deur die kort rompie wat sy dra. Maar die lessenaar versteek dit tog.

“Wat kan ek vir jou doen?” vra hy. Sy rondvallery het sy hare oor sy voorkop en in sy oë laat val en sy bril sit skeef. Hy druk dit reg, vee met sy plathand oor sy kuif en gaan sit ook. “Is dit belasting?” vra hy.

’n Oomblik lank weet sy nie waarvan hy praat nie. “Belasting? My belasting is lankal weggestuur. Dis dan al Mei.”

“Ja, maar party mense … ek bedoel, jy kan uitstel kry as die saak gemotiveer kan word.”

“Nee, nee,” sê sy en glimlag breër om hom gerus te stel. “Ek het jou oor iets heeltemal anders kom sien.”

Hy sit na haar en kyk, sy lyf stil en sy hande op die blad gevou. “Ek sal probeer help.”

Sy is skielik verleë en soek na die regte woorde. “Dis seker baie kort kennisgewing en jy kan dink ek is ongeskik om nou eers met so ’n …” Sy haal diep asem en kom tot die punt. “Is jy besig hierdie naweek?”

Sy oë rek effens. Grysblou oë, sien sy. “Hierdie naweek? Nee.”

“Ek het gewonder of jy nie … Jy sien, ons het hierdie hut in die berge bespreek en … wil jy nie saamkom nie?” Sy sien dat hy nie weet wat om te sê nie en gaan vinnig voort. “Dis baie rustig. Dit behoort aan iemand wat iemand van Jack se familie ken en ons was al vantevore daar en dis regtig baie … rustig.” Sy verwens haarself dat sy so onbeholpe is. “Wel, jy weet, daar is nie mense of lawaai of … enigiets nie. Ook nie eintlik baie om te doen nie behalwe om te stap. Hou jy van stap?”

“Ja,” sê hy.

“Wel, mens kan lekker stap. Ons het al vantevore ’n piekniekmandjie gepak en dan ver geloop en in een van die klowe piekniek gehou en dis … wel, baie mooi. Daar is so ’n dun watervalletjie en altyd blomme en heide en so.”

“Dit klink baie mooi.”

Sy sug van verligting. “Sal jy wil saamgaan? Ons kan Saterdagoggend vroeg ry as dit jou pas. Ek meen, ons kan Vrydagmiddag al ry en ons het dit vantevore al gedoen, maar dit werk nie so goed nie. Jy sien, daar is natuurlik nie elektriese krag nie en as mens in die donker daar aankom, is dit ’n gefoeter om lampe en kerse aan die brand te kry en in die donker die paraffienyskas aan die gang te kry en … Jy kan dink, ’n gesukkel. Saterdagoggend is eintlik beter, veral as ons vroeg ry sodat ons nog die hele dag het. Maar as jy dink ons moet Vrydagmiddag ry, is dit goed.”

Hy knip sy oë agter sy brillense. “Saterdag klink reg.”

Sy begin ontspan. “Persoonlik hou ek van regtig vroeg opstaan en ry. Weet jy, sommer vyfuur al. Dis so twee uur se ry van hier af en daardie tyd van die oggend is dit baie mooi as dit begin lig word en die mis hang nog in die valleie.”

“Ek staan altyd vroeg op.”

“Dan is dit uitstekend,” sê sy. “Vyfuur voor jou deur. Jy moet my net jou adres gee.”

“Jack weet mos waar ek bly.”

Sy wip, maar bly glimlag. “O, hy is hopeloos met sulke dinge. Gee dit liewer vir my.”

Hy draai sy kop effens skeef en kyk na haar asof sy nie goed wys is nie. “Dis dan in dieselfde gebou as jy en e … Elizma.”

Sy is so verbaas dat sy haar asem insuig en haar stem met ’n piepgeluid uitkom. “In dieselfde gebou? Is jy ernstig?”

“Julle is in die noordelike vleuel en ek in die westelike een.”

“Slaan my dood,” sê sy. “Is jy ernstig?”

Hy knik.

“Wel,” sê sy en maak keel skoon. “Dan is dit nog makliker. Kry jou voor die deur. Daar waar mens uit die parkeergarage kom.”

“Seker,” sê hy.

Sy is nog omgeknikker deur hierdie inligting. “Maar as ons in dieselfde gebou bly, moes ek jou mos al raakgeloop het?”

“Dis ’n baie groot plek,” sê hy. “Elke vleuel is eintlik ’n gebou op sy eie.”

“Tog.”

“Ek het jóú al dikwels gesien. E … julle.”

“O,” sê sy. “Nouja, dan is dit afgespreek. Moenie goeie klere bring nie, dis maar rof daar. Stapskoene en iets warms, want die aande is goed koud.”

“Wat van kos?”

“Ek sal inpak. Moet jou nie kwel nie.”

“Hoe word die kos gaar?”

“Daar’s ’n gasstofie, maar ons braai maar gewoonlik.”

“Dan sal ek vleis bring.”

“Dankie,” sê sy en staan op. “Is daar iets wat jy nie eet nie?”

Hy skud sy kop. “Nee, ek is nie vol fiemies nie. Sal ons in my motor ry?”

“E … nee wat, ek het gedink ons vat sommer myne.”

“Ons sal in myne gaan,” sê hy op sy kalm manier. “Dis nie minder as reg nie. Ek moet ’n bydrae maak. Sal ek wyn ook bring?”

“Ja dankie. Ek hou van witwyn.”

Hy knik en vergesel haar na die deur. “Vyfuur dan.”

Sy glimlag, wuif en stap effens onseker weer die gang af. Hy het glad nie geskok gelyk nie. Nie eens verbaas nie. Sy het haar voorberei op lang verduidelikings en ’n hand vol leuens en hy wou nooit eens weet hoekom sy hom saamnooi nie.

“Jy lyk nou beter,” sê Herman vir haar toe sy weer in hulle kantoor instap. “Weer jou ou self.”

“Ek is nie seker nie,” sê sy peinsend en gaan sit.