Читать книгу Christine le Roux Omnibus 8 - Christine le Roux - Страница 4

Elizma kyk op van die pak opstelboeke wat sy by die eetkamertafel sit en nasien. Sy is omtrent halfpad, die stapels aan weerskante is feitlik ewe hoog. “Ek wens vakansies is nooit uitgedink nie,” sê sy bitter. “As ek nog moet lees van een seevakansie en hoe lekker die branders was en hoe warm die son en hoe die roomys gesmelt het en …”

Nicolette draai haar kop en kyk haar woonstelmaat afgetrokke aan, asof sy haar nie regtig raaksien nie. “Mm,” sê sy. “Dis hoekom ek nie onderwyseres geword het nie. Maar weet jy, ek dink dis tyd dat Jack ’n les geleer word.”

Elizma leun terug, vryf so hard oor haar oë dat haar grimering swart sirkels onder haar oë maak en kyk op na waar Nicolette met opgetrekte bene in die vensterbank sit. “Hoe het ons by Jack uitgekom?” vra sy.

Nicolette begin lag. “Jy lyk nou na ’n verwilderde panda.”

Elizma trek ’n verfrommelde sakdoek uit haar sak, lek die punt nat en vee onder haar oë. “Asof dit saak maak. Bowendien, ek vóél verwilderd. Lees jy ’n slag hoe ’n tienjarige sy of haar vakansie beskryf en ek waarborg jy spring by daardie oop venster uit. Ek wens jy wil dit toemaak, nou-nou val jy uit.”

“Nee, ek sit stewig.” Nicolette ril effens en maak dit tog toe. “Die wind het opgekom, ek dink die winter is aan die kom.”

“Dis waar, dis ’n koue luggie wat trek. Wil jy nie vir ons koffie maak nie?”

Nicolette staan gewillig op en verdwyn in die rigting van die kombuis. Toe sy terugkom met twee stomende bekers in haar hand, maak sy haar weer tuis op die vensterbank, albei hande om die warm beker gevou. “Stem jy nie saam nie?” vra sy asof daar nooit ’n onderbreking was nie.

“Waarmee – die naderende winter?”

“Nee, Jack.”

Elizma stoot die boeke vies opsy en drink ’n teug koffie. “Watse soort les? Ek is moeg vir lesse.”

“’n Groot les,” sê Nicolette, haar oë ver weg op die motors onder die woonstelgebou. “Ek dink dis tyd. Ons gaan al twee jaar lank uit en terwyl hy my daagliks verseker hoe lief hy vir my is, laat hy my net keer op keer in die steek. Jy weet van die naweek?”

“Ja,” sê Elizma versigtig. “Julle gaan na daardie hut in die berge.”

“Dit was die plan, ja. En onthou jy Hentie se troue?”

“E … ja, ek dink so.”

“Ek en Jack het gegaan,” herinner Nicolette haar. “En jy weet hoe het ek daarna uitgesien. Linda is een van my oudste vriendinne, dit was een troue wat ek nie wou mis nie.”

“Maar jy het mos gegaan.”

“O ja. Jack het my kom haal, soos afgespreek. Herder,” sê sy kwaad. “Hy het Hentie goed geken. Hentie was sy vriend. En wat gebeur? Jack verdwyn.”

“O ja,” onthou Elizma. “Maar het Philip jou nie daardie keer teruggebring nie?”

“Dis nie die punt nie. As Philip nie so ’n goedgemanierde man was nie, het ek nou nog daar gesit. Piet verdriet. Gestrand. En wat was sy verskoning? Hy en ’n klomp vriende het begin gesels en besluit om te gaan biljart speel of so iets simpels en hy het net van my vergeet. Ek is die liefde van sy lewe, maar hy het van my vergeet. Klop dit?”

“Jong, Nico,” sê Elizma. “Jy ken hom mos. Impulsief. Ek dink die helfte van die goed wat Jack doen, is nie met kwade bedoelings nie. Hy dink net nie.”

“Is dit dan nie tyd dat hy begin dink nie?”

Elizma lewer nie hieroor uitspraak nie. Dis moeilik om Jack objektief te beoordeel. Toe Nicolette hom twee jaar gelede vir die eerste keer na die woonstel gebring het, het hy Elizma se voete onder haar uitgeslaan. Hy is sonder enige twyfel die aantreklikste man wat sy nog gesien het. Heeltemal te mooi om gesond te wees, sou haar ouma gesê het as sy hom ooit moes sien. Dik, blink swart hare en oë so blou dat ’n mens twee keer kyk en dan nog wonder of dit natuurlik kan wees. Slaappoppe het sulke oë. Filmsterre – en dan is jy seker hulle dra gekleurde kontaklense. En ’n glimlag wat jou knieë lam maak.

As daar enige regverdigheid in die lewe was, het hy ten minste bakbene gehad. Of ’n boep. Maar nee, die goeie feë was in hulle massas teenwoordig die dag toe hy gebore is. Hy is lank en atleties en hy kan enigiets doen. Hy waterski en speel tennis en ry branders. Hy hardloop halfmarathons en ry fiets in al die belangrikste wedrenne in die land. Regdeur die jaar is hy bruingebrand en fiks. Dat Nicolette, wat nogal sinies kan wees oor mans, vir hom geval het, het Elizma nooit verbaas nie. ’n Meisie moet blind en besete wees om nie verlief te raak op Jack nie.

Sy dink weer aan haar ouma. Buite blink en binne stink, het haar ouma gewaarsku as iemand net op voorkoms oordeel. Maar met Jack sou haar ouma verkeerd gewees het. Hy is ongekompliseerd en glad nie bewus van sy voorkoms nie. Almal hou van hom. Hy is ’n ekstrovert, hy hou van mense, hy kan met enigiemand gesels en aanknoping vind. Kinders hou van hom, honde gaan lê dat hy hulle mae krap, katte lê op sy skoot, ou mense wil hom aanneem. Dis eenvoudig nie regverdig nie.

“Lizma!” sê Nicolette. “Luister jy na my?”

“Ek het aan Jack gedink,” maak sy verskoning. “Dat een man alles het, soos hy, is net … ongelooflik. As hy die liefde van mý lewe was, het ek nie met hom gelol nie.”

“Ek dink hy beskou my as vanselfsprekend.”

“Is dit ’n slegte ding?”

Nicolette frons. “Het jy nie gehoor toe ek sê die naweek is in sy … is oor die muur nie?”

“E … nee. Hoekom is dit?”

“Hy het iets anders aan. Wil liewers uitgaan op watsenaam se boot om iets te vang. Ek het vergeet wat. Kreef, of is dit nie nou die regte seisoen nie? En toe ek vir hom sê ek het so uitgesien na die naweek en ons het die hut lankal bespreek en boonop vooruit betaal, sê hy ek moet iemand anders saamneem. Soos jy of ’n ander vriendin.”

“Ai tog,” sê Elizma. “Maar jy weet mos ek en Heinz gaan die naweek na sy ouers toe. Ek kan regtig nie kop uittrek nie. Dit sal sleg lyk.”

“Ek weet.” Nicolette kou fronsend aan haar onderlip. Met een hand woel sy deur haar dik, blonde hare en draai dit in stringe wat een vir een regop staan en háár nou verwilderd laat lyk. “En ek gaan nie sommer enigeen vra nie. Ek is seker daar is van die meisies op kantoor wat graag sal wil gaan. Ek weet Jeanine hou van bergklim.”

“Gaan julle bergklim?”

“Nee, man, mens ry tot by die hut. Slegte grondpad, maar tog. Nee, die plan was nie dat dit ’n atletiese naweek moet wees nie. Juis nié. Dis die punt. Ons wou net ’n bietjie alleen wees en tot stilstand kom en gesels oor ons toekoms. Dis waarom ek die hut gekies het. Ons was mos al vantevore daar saam met ander pêlle. Dis so wonderlik afgeslote en rustig en weg van alles. Nie eens ’n telefoon of televisie of enigiets nie. Net die gesuis van die wind deur die klowe. En dis altyd koud daar, al is dit hoe warm in die stad. Mens kan gaan stap en kyk na die fynbos en die heide en in die aand maak jy vuur en sit en kyk na … Ag!” sê sy kwaad. “Ek moenie eens daaraan dink nie, ek word net meer teleurgesteld. Ek het so daarna uitgesien.”

“Het jy dit vir Jack gesê?”

“Natuurlik.”

“En wat was sy reaksie?”

“Wat dink jy? Hy het my gesoen en my hare deurmekaar gevryf en gesê, ag, pop man, jy kan mos verstaan dat ek nie weer so ’n kans gaan kry nie. Asof daar nooit weer ’n kreef in die see gaan swem nie. Asof hy nie kort-kort op iemand se boot uitgaan nie!”

“Mm,” sê Elizma weer. “Ek verstaan hoe jy voel, maar nooi nou maar vir Jeanine saam? Julle kom mos goed klaar.”

“Ek dink nog oor die saak,” sê Nicolette. Sy is nou geïrriteer met die verknoopte stringe in haar hare en ruk haar vingers deur om alles weer uit te kam.

Elizma sit haar leë koffiebeker neer en tel die rooi pen sugtend op.

“Ek meen, kyk na my!” gebied Nicolette.

Elizma gehoorsaam. Dat Jack op Nicolette verlief geraak het, verbaas haar ook nie. Nicolette is nie baie lank nie en sy is fyn gebou, maar haar figuur sou enige model jaloers maak. Vir Elizma wat mooi dophou wat sy eet en veg teen heupe wat daagliks dreig om kante toe uit te sit, is dit onverstaanbaar dat iemand soos Nicolette kan eet wat sy wil en altyd lyk soos sy lyk. Mooi bene, skraal heupe, elke ding op sy regte plek en in die regte proporsie. Die hartvormige gesig met die groot grys oë en lang wimpers. Die dik hare, net reguit genoeg, maar darem met ’n golwing in. Sy kan dit was en in die son laat droog word en dit lyk perfek. Sy sit nie soos Elizma ure by die haarkapster sodat iemand ’n bietjie krul in haar donsige ou haartjies kan sit nie. Nee, dat Jack en Nicolette in mekaar se arms beland het, verbaas niemand nie. Hulle is vir mekaar gemaak.

“Waarna spesifiek moet ek kyk?” vra sy geamuseerd. “Jy lyk vir my so mooi soos altyd.”

“Dis nie wat ek bedoel nie. Wat ek wil weet, is: Lyk ek vir jou na die soort meisie wat toelaat dat ’n man haar so behandel?”

“E … nee. Jy staan op jou regte.”

“Presies. Ek is ’n vrou van die nuwe millennium. Jy ook. Ons voel eenders oor die saak. Ons trou nie net omdat dit die enigste uitweg is vir ’n vrou nie.”

“Dis waar. Ek is mal oor Heinz.”

“En hy oor jou. Met goeie rede. Jy is ’n vrou duisend.”

“Dankie,” lag Elizma. “Kan ek nou verder nasien?”

“Eers as jy met my saamstem dat Jack ’n les geleer moet word.”

“Jong, ek is bang vir lesse. Dit werk nie altyd nie.”

Nicolette trek haar oë op skrefies en tik met haar vingerpunt teen haar lippe. “Jy sal saamstem dat hy nogal jaloers is.”

“Ja. Alle mans is.”

“En ek gee hom nooit rede om jaloers te wees nie.”

“Nee.”

“Ek verpes vroue wat speletjies speel.”

“Dis so.”

“Maar dis nie die eerste keer nie. Die troue was die eerste keer. Daarna was daar Roelof se partytjie. Onthou jy? Jack het net gebel en gesê hy sit êrens vas, sy fiets het ’n ernstige gebrek ontwikkel.”

“Foeitog, jy kan hom nie daarvoor blameer nie.”

“Hy het sy motor gehad. Hy kon die fiets ingelaai en huis toe gekom het. Dis nie asof hy in die boendoe gestrand was nie, die fout het gekom aan die einde van die wedren.”

“Miskien,” gee Elizma toe.

“En die kere dat ons in die bioskoop gesit en hy net uitgeloop het.”

“Maar jy weet Jack kan nie stilsit nie. Hy hou nie van fliek nie.”

“Ek weet, hy het die konsentrasie van ’n driejarige as dit kom by flieks of konserte. Ek blameer hom nie daarvoor nie, maar hy is nie eerlik nie. Aan die begin wou hy hê ek moet saam met hom fietsry of marathons hardloop en ek het nee gesê. Ek hou nie daarvan om warm en sweterig te raak nie. En bote maak my seesiek. Hy weet dit. Ek gaan nie saam en trek dan halfpad kop uit nie. Dis wat hý doen. Hy lees van ’n sekere fliek of hoor by sy vriende daarvan en dis hý wat sê ons moet gaan. Hy verseker my oor en oor dat hy dié keer gaan bly sit en dit gebeur net nie. Ek kom altyd alleen uit en moet dan buite rondsoek na hom. Dis waarom ons nou altyd in my motor gaan. As ek hom nie in ’n koffieplek of restaurant buite die bioskoop kry nie, ry ek huis toe. Dis ons ooreenkoms.”

“Hy’t jou darem net die een keer gestrand gelos.”

“Een keer was genoeg,” sê Nicolette ferm. “Ek het my malle mik af gesoek na hom en almal het my bejammerend aangekyk en op die ou end moes ek ’n taxi kry om by die huis te kom.”

Elizma onthou dit nog goed. Die rusie wat op hierdie insident gevolg het, het byna die plante in die woonstel laat vrek. En Jack het lank hierna in sy spore getrap en arms vol blomme afgelaai voor Nicolette hom vergewe het.

“As dit vir ’n ander meisie was, het ek hom lankal uitgeskop,” sê Nicolette. “Maar dis nooit ’n meisie nie, dis ’n sportsoort. Onthou jy daardie aand? Hy sê hy het skielik in die bioskoop besef dis een of ander wedstryd op televisie en sy plan was om uit te glip, daarna te gaan kyk in ’n sportkroeg en betyds terug te wees om my te kry as die fliek uitkom. Behalwe dat dit toe te lank aanhou en hy half van my vergeet.”

“My pa kan ook so raak,” sê Elizma. “As my ma hom roep om te kom eet.”

“Dit tel nie, hy’s darem in die huis.”

“Ek veronderstel so,” sug Elizma. “Hoe wil jy hom straf?”

“Ek dink hy moet ordentlik skrik. Ek het al vantevore gedreig om hom te los, dan is hy baie boetvaardig vir ’n hele ruk, maar dis nie genoeg nie. Hy weet alte goed ek is lief vir hom.”

“Hy is baie lief vir jou ook.”

“Ek weet. Dis net tyd dat hy skrik. Dis tyd dat hy tot ’n punt kom en dit was die hele idee van hierdie naweek. Hý het gesê ons moet oor ons toekoms praat, ons moet ons trouplanne agtermekaar begin kry. Nie ek nie.”

“Daar sal ander geleenthede wees.”

“Dis wat hy gesê het, ja, maar ek begin voel soos een van daardie vloerlapperige vroue. Die soort waarop getrap word. Die soort wat aanmekaar verskonings maak. En ek is nie so nie.”

“Ek weet.”

“Jy stem dus saam?”

Elizma sug swaar. “Jong, ek sê mos. In my ondervinding werk sulke planne nooit nie. Onvoorsiene dinge gebeur.”

“Ek sal nie onnosel wees nie,” sê Nicolette. Sy trek haar bene op en vou haar arms om haar knieë. “Ek sal die saak mooi uitdink. Dit moet iemand baie onskuldig wees, iemand wat nie komplikasies sal veroorsaak nie.”

“Praat jy van ’n man?” vra Elizma skepties.

“Natuurlik. Ek wil hom jaloers maak en dit sal nie gebeur as ek vir Jeanine saamnooi nie.”

“Nou-nou wip Jack hom.”

“Dis wat ek wil hê! Ek wil hê hy moet ’n slag kwaad word. Of bang.”

Elizma lag hardop. “Jack bang? Hy het nie ’n bang haar op sy kop nie.”

“Nie bang in daardie sin nie. Hy moet bang word dat hy my gaan verloor. Nee, hy moet gló hy gaan my verloor. Dit moet ernstig wees.”

“Jy speel met vuur.”

“O nee, ek weet wat ek doen.” Nicolette wip van die vensterbank af en tel die twee leë koffiebekers op. “Toe, ek los jou nou met jou nasienwerk. Jammer dat ek jou uit die werk gehou het.”

Elizma begin die volgende opstel lees, maar sy vind dit moeilik om te konsentreer. Sy is nie ’n vurige of dramatiese mens nie en Nicolette is. Dis waarom hulle mekaar so goed aanvul. Sy wat Elizma is, het vir Heinz in die personeelkamer ontmoet. Hy was die senior Wiskunde-onderwyser en sy die nuweling. Hulle het langs mekaar gesit en tee drink en ná maande van gesels tydens pouses of personeelvergaderings het hy haar na skool genooi vir koffie en mettertyd etes of ander gesellighede en so kuier-kuier het hulle besef hulle is lief vir mekaar en wil trou nes hulle genoeg gespaar het vir die deposito op ’n huis. Daar was geen dramatiese hoogtes en laagtes nie. Hulle vertrou mekaar, pas by mekaar, voel dieselfde oor byna alles. Die blote idee dat sy hom moet probeer vermaak deur met ’n ander man uit te gaan, laat haar gril.

Toe sy die laaste opstel klaar gelees het, skuif sy die stapel in ’n netjiese hopie, sit dit in haar tas en vee die tafelblad met haar hand skoon. Uit die kombuis kom wonderlike geure.

“Tjops, mieliekoekies en slaai,” sê Nicolette, wie se beurt dit vandag is om ete te maak. “Is dit reg?”

“Lekker,” sê Elizma en rek haar uit. “Ek is honger.” Sy wys na die rook wat uit die pan trek. “Moet jy nie die tjops omdraai nie?”

Nicolette skrik wakker en draai hulle gou. “Jammer, ek is ingedagte.”

“Vergeet van die wraakplanne,” sê Elizma ernstig. “Dit gaan nie werk nie.”

Nicolette draai haar groot oë onskuldig na haar vriendin. “Ek het niks van wraak gesê nie.”

“Maar dis wat jy wil doen.” Sy tel ’n tamatieskyf op en eet dit.

“Nee, nee, jy sal sien. Jack het gesê hy is regtig jammer dat hy nou die naweek moet afstel, maar dit sal hom regtig ongelukkig maak as ek ook by die huis bly. Vat iemand anders saam, het hy gesê. Ons het tog klaar betaal en alles.” Haar grys oë blink. “Dis al wat ek gaan doen. Iemand anders saamneem.”

“Daar broei onheil in jou oë,” sê Elizma. “Ek sien dit.”

“Nee, ek gaan ’n man saamvat.”

“Watse man? Jy wil tog nie die naweek met ’n wildvreemde man loop sit nie. Watse pret gaan dit wees?”

“Nie ’n wildvreemde nie. Ek het gedink aan Philip.”

Elizma stik in die tamatie en hou haar hand voor haar mond.

“Philip! En dink jy regtig Jack gaan jaloers raak daaroor?”

“Moenie my onderskat nie,” sê Nicolette guitig. “Ek dink Philip sal saamspeel. Ek soek iemand wat bereid sal wees om te speel.”

Elizma draai weg na die wasbak en was haar hande onder die lopende kraan. “Ek dink jy’s mal en moenie sê ek het jou nie gewaarsku nie. Philip is soos ’n broer vir jou en vir Jack. Wat jy hoop om te bereik deur …”

“Sit jy vir ons die borde en messegoed reg,” sê Nicolette onskuldig. “Ek weet wat ek doen.”