Читать книгу Christine le Roux Omnibus 8 - Christine le Roux - Страница 7

Nicolette raak nie dadelik aan die slaap toe sy gaan lê nie. Daar is reuke om aan gewoond te raak; die warm reuk van die kreosoot waarmee die hout behandel is, iets kruidagtigs soos boegoe wat van buite af deur die oop venster inwaai op die liggies bewegende lug. En dis so stil dat dit haar amper hinder. Sy is gewoond aan die dreuning van verkeer of sirenes wat loei. Stemme wat roep, musiek wat speel. Nou is sy net bewus van ’n suising, die ritseling van plante wat beweeg, die skielike gekraak van die hout wat warm word. Sy hoor ’n stoel buite op die stoepie en dan ’n ligte kuggie soos Philip hom tuismaak met sy boek en sy voel onverklaarbaar asof sy op ’n eiland staan waarvan die grond al om haar weggekalwer word.

Sy het haar misgis met Philip. Die man wat onbeholpe en vervaard opgespring het in sy kantoor toe sy instap, is die man wat sy ken. Wat sy gedínk het sy ken. Die een wat direk daarna oorgeneem het met besluite oor wie watse kos of drank bring, is klaar nie die Philip wat sy gedink het hy is nie. Dis hierdie nuwe een wat al heeloggend in beheer is en sy het gedink dit gaan sý wees.

Goeie ou Philip, is hoe Jack altyd na hom verwys. Sal nie ’n vlieg kwaad doen nie, ’n regte ou staatmaker. Dis nie dat sy nou skielik dink hy gaan vlieë se vlerke begin aftrek nie, dis net dat hy nie so onbeholpe is soos sy gedink het hy gaan wees nie. In haar halfwakker toestand probeer sy situasies oproep waar sy hom in aksie gesien het, maar sy kan nie. Hy was net dikwels in die geselskap. Daardie aand toe Jack haar alleen gelos het op die troue het sy nie eens geweet Philip tel ook onder die gaste nie. Sy moet hom sekerlik daar gesien het, dit het net nie tot haar deurgedring nie. Hy was net skielik langs haar toe sy agterkom die gaste begin min word en Jack is weg en sy is gestrand. En hy het haar huis toe gebring.

“Ek het mos geweet Philip sal na jou kyk,” het Jack geprotesteer in die rusie wat hierop gevolg het. “Jy was in veilige hande.”

Sy ruk die kombers op oor haar ore en dommel weg. Wat maak dit tog saak? is haar laaste gedagte. Hulle is op die berg waar sy wou wees en dit lyk nie of Philip kwaad is omdat sy hom so skaamteloos gebruik het nie. Hy weet nou hoe sake staan en hy … en sy sal later vir hom vra …

Toe sy so halfvier wakker skrik, is sy heeltemal deurmekaar. Sy knip haar oë en lê en kyk na die donkerbruin houtmure, die afdruk van ’n bos blomme in ’n eenvoudige raam teen die oorkantste muur. Sy spring op toe sy besef waar sy is, skuldig dat sy so lank geslaap het, en nadat sy haar gesig gewas en die borsel deur haar hare getrek het, stap sy na buite.

Philip lê agteroor in die stoepstoel, ’n boek op sy skoot, sy kop vorentoe en sy bril heeltemal skeef. Vas aan die slaap. Sy kyk hom goediglik aan en loop weer binnetoe om die gasstofie aan te steek en tee te maak. Toe sy weer buite kom, het hy wakker geword van die geluide. Sy bril lê op sy been en hy vee oor sy oë en oor sy hare.

“Genugtig,” sê hy verleë toe hy haar sien.

“En ek dog jy slaap nooit bedags nie,” terg sy en gee sy tee vir hom. “Jy moes gaan lê het, ek het soos ’n dooie geslaap.”

“Moet die berglug wees,” mompel hy.

“Inderdaad, ja.” Sy gaan sit ook. “Jy was fluks,” sê sy en wys na die geroeste braai wat hy al nader gesleep het en waarin fynhout, opgefrommelde koerantpapier en houtskool klaar netjies gepak is, reg om aangesteek te word.

“Dis hoe ek die vaak probeer besweer het.”

“En nou is ek nogal honger,” sê sy.

“Sal ek die vuur nou aansteek?”

“Nee, dis nog te vroeg,” protesteer sy. “Ek dink Elizma het van haar ma se beskuit ingesit. Wil jy hê?”

“Dankie.” Hy vryf nog oor sy wange en ken asof hy bang is hy lyk slordig.

Toe sy weer sit en afgetrokke die beskuit in haar tee doop, kyk sy na hom. “Wat bedoel jy ons moet verloof raak?”

“Dis bloot na aanleiding van wat jy gesê het.” Hy trek sy vingers deur sy hare, maar ongelukkig in die verkeerde rigting sodat hy verwilderd lyk. Sy wys hom nie hierop nie, hy lyk meer bekend so. “Jy is baie lief vir hom, is jy nie?”

“Ja.”

“En hy vir jou.” Dis nie ’n vraag nie, hy konstateer net die feit.

“Natuurlik.”

“Maar jy voel hy beskou jou as te vanselfsprekend en moet ’n les geleer word.”

“Wel, ek wil hê hy moet skrik.”

“Hy sal skrik as jy vir hom sê ons is verloof.”

Sy sit en kyk hoe ’n klein voëltjie met vinnig vibrerende vlerkies van een blombos na die volgende wip. “Nee, hy sal dit net nie glo nie. As jy vir iemand lief is, gaan jy nie vir twee dae weg en kom verloof aan die ander persoon terug nie.”

“Dis waar,” stem hy saam. “Jy sal kreatief moet borduur. Jy is mos ’n kreatiewe mens, dis jou werk.”

“Ek sal verskriklik kreatief moet wees,” sê sy en besef dit kan beledigend klink. “Jy weet wat ek bedoel. Nie omdat dit jy is nie, net omdat ek … wel, ek het twee jaar laas met iemand anders uitgegaan, waarom sal ek so skielik besluit my hart lê by iemand anders?”

“Mm,” sê hy en staan op.

Hulle trek baadjies aan omdat dit nou nogal koel word en gaan stap ’n ver ent al op die kruin wat nie baie klimwerk vereis nie. Toe die son agter die westelike pieke wegsink, stap hulle terug na die hut, waar hy die vuur aansteek en sy aartappels gaarmaak op die gasstoof. Terwyl sy die slaai maak, staan hy by haar en geur die vleis.

“Sal ek vir ons wyn oopmaak?” vra hy.

“Dit sal lekker wees.”

’n Rukkie later dra sy haar wynglas na buite en hy trek dadelik haar stoel nader aan die vuur. Sy sit en kyk hoe die lug donkerder word en die eerste sterre verskyn en dis vir haar onmeetlik rustig. Die vorige keer toe sy en Jack en sy groep vriende hier was, was dit nooit stil nie. As hulle nie geklouter en gestap het nie, het Jack en die ander mans op die gelykte bal gegooi of krieket gespeel. Sy onthou hoe dislojaal sy gevoel het omdat daar na haar mening te veel lawaai was, te veel beweging. So ’n klomp mense in die relatief klein hut het haar geïrriteer. Daar was heeltyd harde stemme en aktiwiteit. Sy kon nooit terugsit soos nou en net die stilte indrink nie.

“Ek kan seker sê ek en jy het oor die maande besef ons pas beter by mekaar as ek en Jack,” sê sy ingedagte. “Ek reken hy sal dit glo, want hy weet ek is nie altyd lus vir … vir sy woelige lewe nie.”

Hy kyk op van die rooster waarop die tjops nou lê en sis. “Hoe goed weet hy wat jy doen as hy nie by is nie?” vra hy.

“Wat bedoel jy? Ons doen omtrent alles saam.” Dis ’n outomatiese reaksie en die oomblik toe sy dit sê, weet sy dis nie waar nie. “Nee, jy’s reg,” sug sy. “Ek is nie by as hy hardloop en fietsry en al sy honderde dinge doen nie. Hy kan onmoontlik weet waar of by wie ek is.”

“Nouja, dan is dit maklik. Sê vir hom gedurende daardie tye het ek en jy dinge saamgedoen en jy het net tot die besef gekom dat ons eintlik beter by mekaar pas.”

“Dit klink agterbaks,” protesteer sy. “Asof ek agter sy rug rondgelol het.”

“Dit hoef nie. Hy was daardie keer ná die troue baie dankbaar dat ek my oor jou ontferm het. Hy het spesiaal kom dankie sê.”

Sy stem word droër. “Hy kon dit bekostig omdat hy my glad nie as ’n gevaar beskou nie. Selfs al het jy regtig al hierdie maande saam met my uitgegaan of dinge gedoen as hy weg was, sou dit hom nie gepla het nie.”

Dis waar, maar sy sê liewer niks nie. Dit kan hom kwets. “Ek wil nie hê hy moet jou byloop nie.”

“Ek is nie bang vir Jack nie,” sê hy in ’n nog droër stem.

“Dis nie wat ek sê nie, maar dis mý plan hierdie en ek wil nie hê daar moet e … onmin kom tussen jou en hom nie.”

“Dis ’n moeilike opdrag. Mans is besitlik.” Hy lig een stuk vleis, kyk daarna en besluit om dit tog nie om te draai nie. “Is jou doel om hom te dwing om tot trou te kom?”

“Ek weet nie,” sê sy eerlik. “Dis nie asof ek brand om getroud te kom nie, dis meer dat ek … ag, jy weet, ek wil hê hy moet besef ’n verhouding vereis toegewings van beide kante. Ek is die een wat inpas by sy lewenstyl, hy doen wat hy wil. Soos hierdie naweek bewys. En dit steek my kruis en dwars in die krop dat hy so dink. Maak nie saak hoe hy my in die steek laat nie, volgende keer is ek maar weer aan sy sy.”

“Dit moet end kry,” stem hy saam.

“Maar gestel nou ek sê vir hom ek en jy het besluit ons is vir mekaar gemaak en ons is verloof … hoe doen ek dit?”

“Wanneer hy jou bel of jou kom sien ná die naweek, sê jy net jy is jammer, jy is nou verloof en julle kan mekaar nie meer sien nie. Ek weet nie, Nicolette, jy sal dit maar moet speel soos dit vir jou reg klink.”

Sy drink haar wyn klaar. “Ja. Kom ons vergeet nou hiervan. Jou vleis ruik baie lekker.”

Ná hulle klaar geëet het, bly hulle buite sit. Hy bring vir hulle die reisdekens wat oor die banke in die sitkamertjie was en hulle wikkel hulle daarin toe en leun terug in hulle stoele om na die ongelooflike sterrekoepel bokant hulle koppe te kyk. Hy wys vir haar die sterrebeelde uit en hulle amuseer hulle vir ’n hele ruk deur ander patrone vir mekaar uit te wys; gesigte en diere wat geen sterrekundige nog ooit raakgesien het nie.

“Vertel my van jouself,” sê sy luierig toe hulle hiervoor moeg word.“Hoekom is jy nog nie getroud nie?”

“Lyk ek vir jou na die soort man met genoeg selfvertroue daarvoor?”

“Ek sien nie hoekom nie,” sê sy lojaal.

Hy gee ’n droë laggie. “Nee wat. Buitendien het ek lankal my hart verloor. ’n Doodloopstraat van die begin af.”

“Haai, Philip,” sê sy en sit regop. “Vertel my daarvan. Ek sal jou help. Wie is sy?”

Hy skud net sy kop. “Ek het van die begin af geweet daar kan niks van kom nie, maar ongelukkig is ek die soort mens wat een keer so voel en nie weer nie. Ander meisies kan net nooit hê wat sy het nie.”

“Het jy ooit vir haar gesê hoe jy voel?”

“Nee.”

Sy kyk hom verontwaardig aan. “Dis tipies van julle mans! Hoe kon sy weet hoe jy voel as jy dit nie gesê het nie?”

“Sy het nie belang gestel nie.”

“Sien jy haar nog?”

“Soms,” erken hy. “Dit maak net … seer.”

“Haai,” sê sy weer. Sy draai na hom. “Wel, dit belowe ek jou nou, as jy my uit hierdie verknorsing help, sal ek jou ook help.”

“Hoe?”

“O, ek kan ’n plan maak,” sê sy selfversekerd. “Ek en Jack kan vir jou en haar saamnooi of ek kan etes reël of ons kan saam gaan fliek of wat ook al. Ek nooi haar en Jack nooi vir jou. As sy jou dikwels genoeg sien, gaan sy mos agterkom watse goeie man jy is.”

“Ons sal sien,” sê hy. “Jy vergeet dat Jack na dese heel moontlik nie meer in my geselskap sal wil wees nie.”

“Ag, as alles reggekom het, sal ons mos vir hom vertel dit was net ’n grap, ’n set om hom tot sy sinne te bring. Jy weet hy het ’n sin vir humor, hy sal dadelik die snaakse raaksien. Hy kan selfs dankbaar wees, mens weet nooit nie.”

Hy lewer nie kommentaar nie, maar sy is nou baie entoesiasties.

“Dit kan na beide kante toe werk,” verseker sy hom. “Jack word jaloers en sy ook. Miskien dink sy jy is altyd beskikbaar en as sy eendag besef sy is tog lief vir jou, is jy nog altyd daar. As sy jou saam met my sien, of hoor ons is verloof, skrik sy dalk. Dink jy nie dis moontlik nie?” Iets tref haar. “Of is sy klaar getroud?”

“Nee, nog nie, maar sy het baie bewonderaars.”

“Wel,” sê sy in haar skik. “Ons gaan háár ook tot haar sinne bring. Ek voel nou sommer beter, want ek voel al die hele tyd skuldig dat ek jou onwetend in my sake ingesleep het. As ek jou ook kan help, is dit wonderlik. Dit is soos die lewe is, mens waardeer iets eers as dit buite jou bereik is.”

Hy onderdruk ’n gaap en kort hierna staan hulle op, was die skottelgoed en klim vroeg in die bed. Selfs iets so onbenullig soos om saam op te ruim na ’n ete is vir haar ’n nuutjie. Jack sal nooit in sy lewe met so iets help nie. Hy sou sê as hy gevra word dat hy ’n moderne man is, maar hy is nie. Enigiets met ’n huishouding te doen, is vir hom uit die bose en ’n vrou se werk. Sy het eenkeer vir hom gevra om te help wasgoed opvou – en die meeste daarvan nogal syne – en hy wou die stuipe kry. Hy maak nie tee of koffie nie en sal seer sekerlik nooit ’n tafel afdek nie. Sy het al hoeveel keer vir hom gesê hy is ’n prehistoriese man, die soort wat sy vrou aan haar hare na die grot sal sleep. Wat heeldag roofdiere jag terwyl sy vrou die huis en kinders versorg. Hy stem onbeskaamd hiermee saam en omdat hy so ’n aantreklike persoonlikheid het, kom mense nie agter hoe selfsugtig hy eintlik is nie. Sy self maak aanmekaar verskonings vir hom en haar ma val oor haar voete om Jack te bedien as hulle daar kuier. Hy het net daardie uitwerking op mense, veral vroue.

Sy slaap soos ’n klip en blykbaar Philip ook, want vroeg Sondagoggend is hulle albei op. Hy maak vir hulle koffie en voor ontbyt gaan stap hulle eers ’n ent en neem hy weer ’n klomp foto’s. Terwyl hulle stap en toe hulle later ’n piekniekmandjie pak en teruggaan na die waterval, vertel hy vir haar waar hy vandaan kom.

“Ek moet darem iets van jou weet,” sê sy. “As ons verloof wil wees, moet ek jou agtergrond ken.”

Hy is die oudste van drie broers en sy pa is dokter op ’n klein dorpie in die Vrystaat. Beide sy jonger broers is getroud en het tussen hulle al drie kinders.

“Dan neul jou ma seker ook aan jou om getroud te kom?” vra sy.

“Elke keer dat sy my sien.”

“My ma ook,” sug sy. “Sy is dol op Jack omdat dit net ek en my suster is en hy draai haar natuurlik om sy pinkie. Sy kan nie wag dat hy haar skoonseun word nie.”

“Ek kan dit glo,” sê hy in sy droë stem.

“Ja, maar sy hou haar blind,” sê sy. “Aan die een kant gee sy my lesings oor hoe belangrik dit is om met ’n betroubare man te trou en aan die ander kant kyk sy verby al Jack se swakhede.” Sy kyk hom nuuskierig aan. “Weet jou ouers van jou ander meisie?”

“Ek het hulle vertel, ja, maar dit was baie lank gelede, ek twyfel of hulle nog onthou.”

Hulle lê in die warm gras langs die waterval en vir lang rukke is dit nie eens nodig om te praat nie. Sy pluk blommetjies en ryg hulle aan ’n dun stingel, hy sit ’n hand vol biesieagtige grasse en vleg. Toe hulle honger word, eet hulle, drink koffie en klouter laer af langs die waterval en dis met spyt dat sy op haar horlosie kyk en hulle die terugtog begin.

“Ek wil vir altyd hier bly,” sê sy toe hulle later die hut skoonmaak en alles wegpak.

“Dit was lieflik,” stem hy saam. “Al kom daar niks van al die planne wat ons gesmee het nie, is ek bly jy het my saamgenooi. Ek het ’n groot behoefte gehad aan so ’n plek.”

“Jy was die ideale mens,” sê sy. “Regtig. Ek kan so … so óp raak vir die gewoel om my. Dit voel later ek kan nie asem kry nie en hier, die afgelope twee dae, kon ek weer tot rus kom.”

“Mens sou dit nie sê nie, weet jy? Jy lyk na ’n stadsmens in murg en been.”

Sy skud haar kop, pak die oorskietkos in die boks en bring haar tas uit haar kamer. “Dis net ’n rol wat ek speel.”

“Wat Jack jou dwing om te speel.”

Sy kyk vinnig na hom, onwennig om dit te erken. “Miskien.”

Toe hulle terugry, raak sy stil en sit somber voor haar en uitkyk. Die verkeer is kwaai soos al die naweekmense terugry stad toe, en dit laat haar meer depressief voel.

“Oeg,” sê sy en frommel haar neus. “Ruik net al die motors.”

Hy gee ’n skewe glimlag. “Jy moenie so ongelukkig lyk nie. Ons is verloof, onthou. Niemand gaan jou glo as jy lyk asof jy … wel, as jy so ongelukkig lyk nie.”

Sy forseer haarself om opgewekter te lyk. “Jy’s reg. Sal ons dan so maak? Vir almal sê ons is verloof?”

“Ek dink so. Kyk wat die reaksie is.”

Sy kou aan haar onderlip. “Behalwe Elizma. Ek sal haar die waarheid vertel. Sy sal dit buitendien nie glo nie, sy ken my mos. Wat gaan jy doen as Jack jou wil doodslaan?”

“Ek dink nie hy sal dit doen nie.”

“Ek hoop nie so nie.” Sy lag. “Behalwe dat ons dan sal weet ons plan het geslaag, nè? As hy só kwaad word dat hy …” Sy bly stil. “Nie dat ek dit sal toelaat nie,” sê sy plegtig.

Hy kyk haar vir ’n lang oomblik aan. “Dis nie nodig dat jý my beskerm nie, Nicolette.”