Читать книгу In die buitenste ruimte - Danie Marais - Страница 10

Rambla de Catalunya aan ’n feestige tafeltjie

met ’n rooi tafeldoek;

alles laat en vol, orals die klank van Spaans –

Spaans met mense in,

vol van ver en weg, koue bier en tapas

wat so mooi ruik

dat alles na ’n ander lewe moet proe,

maar jy sê ek moet asseblief “bitte keine Witze machen”

want jy gaan huil,

jou oë swem al klaar.

Jy weet nie wat nou skielik so vreeslik fout is nie,

seker hormone, maar jy’t jou die hele dag lank

sien dikker lyk in hierdie blink winkelvensters

as elke vrou so oud soos jy in hierdie mooi stad

en jou hare val uit en jou vel pak op

en ek moenie vir jou sê dat jy vir my mooi is nie

want hoe sal ek weet want sien

ek kyk nooit eers meer rêrig vir jou nie.

Dis die probleem met my, sien?

Ek’s altyd êrens anders, maak mos altyd

of alle ydelheid nonsens is.

Ek dink mos alles is buitendien uit rot en verval

aanmekaargesit,

maar ek moenie glo dat ek jou so help nie

want die ander mans is in elk geval “überhaupt nicht”

glad nie soos ek nie

en jy wil vir ander mans ook mooi wees, sodat

hulle na jou moet kyk, sodat

jy kan goed voel saam met my

en ek sê maar hulle kyk, hulle kyk

ek sweer,

maar dis nie oortuigend nie want jy sluk

so absoluut redeloos bedroef, jy kyk so

godverlate deur my

dat ek onredelik woedend wil raak van onmag, maar

ek drink maar ernstig bier,

probeer simpatiek toemaar kyk, probeer

jou hand vat,

maar jy trek weg en ons sit maar so

tot jy nie meer kan nie en sê ons moet

asseblief “bitte” hotel toe en bed toe

jy voel naar van misrabel jy’t ’n klip in jou maag,

“einen Stein im Bauch”,

jy’s jammer jy weet nie, seker niks,

“es geht schon wieder”

maar nou huil jy rêrig en ek

ek sit en kyk

na jou

sit net

en kyk na jou.