Читать книгу Satyn Omnibus 6 - Ettie Bierman - Страница 7

Toe Arabel die volgende oggend wakker skrik, voel sy suf. Dit duur ’n rukkie om te onthou waar sy is, en voor sy besef dis die telefoon wat haar wakker gelui het. Sy kyk op haar horlosie. Amper halfnege. Sy het gisteraand ’n slaappil gedrink en was uit soos ’n kers.

Dis Madeleen wat bel. ’n Groep van hulle gaan af strand toe, wil sy saamgaan?

“Ek het ongelukkig ’n ander afspraak,” skerm Arabel.

“Ja, die busbestuurder het gisteraand genoem jy het vriende wat by die hotel vir jou wag.”

Nóg leuens … Of kan hoteljoggies as vriende gereken word? Sy gesels altyd met hulle en oefen haar Frans. “Dis reg,” antwoord Arabel.

“Was jy saam met hulle uit? Ons het jou gebel, maar daar was nie antwoord nie. Kaptein Reynecke het die hele bemanning vir sjampanje en ’n visbraai genooi en almal het gewonder waar jy is.”

Arabel onthou vaagweg dat die foon gelui het. Meer as een keer. Iemand het geklop ook, sy kan nie onthou hoe laat nie. Sy was siek en vol pille. Al wat sy wou doen, was omdraai en slaap, in haar kokon onder die komberse.

“Ek was uit, ja,” beaam Arabel. Uit soos ’n kers … “Lekker aand gehad?”

“Ja, dankie.”

“Ek hoor die manne sê ons gaan by die koraalriwwe snorkel. Is jy seker jy wil nie saamkom nie?”

Arabel kreun. “As ek nou moet gaan snorkel, gaan ek sink en verdrink.”

“Rowwe aand gewees?” simpatiseer Madeleen.

“Seker nie rowwer as julle s’n nie. Was dit ’n jolige partytjie?”

“Jolig, ja. Gebraai, gedans en op die ou end almal in die swembad beland.”

“Die kaptein ook?”

“Dit was so warm, hy was eerste in. Sommer ingeduik – jeans, T-hemp en al. Hy is heel duidelik ’n topswemmer.”

Dit voel natuurlik, amper vanselfsprekend om oor Henning te praat as sy naam ter sprake kom. Maar Arabel begin aan die situasie gewoond raak en trap nie weer in die strik deur te sê hy was ’n diepseeduiker en vakansietye ’n lewensredder nie.

“Goed dan, sien jou een of ander tyd,” groet Madeleen.

Arabel draai op haar rug en gooi haar arm oor haar oë. Haar hoofpyn is beter, maar nie weg nie. Een troos darem is dat Henning nie net vir Tess genooi het nie, maar die hele bemanning. Dis goed dat sy nie daar was nie, sy sou net weer ’n bloukous gewees het wat al die pret bederf. Swem is nie haar sterk punt nie. As dit was, was sy waarskynlik vandag beter daaraan toe, want dan het sy Henning Reynecke daardie dag nooit ontmoet nie en het haar lewe ’n ander wending geneem …

Clifton was van kleins af haar gunstelingstrand tydens skoolvakansies. Maar toe was sy al ’n student op Stellenbosch. Tweede jaar onderwysdiploma. Sy was nie op Clifton om te swem nie, maar om in die son te lê, want die volgende naweek was jool. Sy was tweede prinses en wou bruingebrand wees vir die vlotoptog en jooldans die aand. Dit was ’n drukkend warm dag. Die wolke het laag gehang en daar was nie wind nie. Sy wou net vinnig gaan afkoel. Die see het so glad soos ’n dam gelê en sy het nie na die lewensredders se waarskuwing op die kennisgewingbord opgelet nie; nie geweet van die sterk teenstroom nie.

Henning het haar agterna vir ’n aap uitgeskel en sy was woedend vir hom. Maar hy was reg. Sy het te diep ingegaan en was binne enkele minute in die moeilikheid, sonder dat sy dit besef het of die strandwag se fluitjie hoor blaas het.

Eerste wat sy van die teenstroom bewus geraak het, was toe haar voete skielik nie meer grond geraak het nie. Pleks van kop te hou en te probeer dryf, het sy paniekbevange teen die stroom baklei. Gespartel. Moeg geraak en water gesluk. Die see was ysig koud en sy het krampe gekry. Die strand het al verder weggeraak en sy was angsbevange. Daar was geen ander swemmers naby om haar te help nie. Sy het geskree en haar arm probeer opsteek om te wys sy is in die moeilikheid, maar die stroom het haar meegesleur en sy kon nie bo bly nie, kon nie asem kry nie. In haar ore was ’n suising en om haar het alles donker geword. Sy het al minder gespartel en begin sink, ophou baklei en haarself willoos oorgegee aan die koue diepte onder haar …

Hy het later vertel hoe hy met ’n reddingstou ingeswem en haar aan ’n voet beetgekry het, haar omgedop het sodat sy kon lug kry en haar met sy eie lyf drywend gehou het; hoe ’n lang gespook en geworstel dit gekos het om haar op die strand te kry. Sy kon niks daarvan onthou nie.

Al waarvan sy duidelik bewus was, was die gespierde arms wat haar op die sand neergelê het en die sterk hande wat aanhoudend op haar ribbes en borskas gedruk het sodat sy kon asem kry. Die arms en die hande, en die warm, nat mond op hare … Dit het haar vinnig laat bykom. Sy het gehoes en gestik, haar oë oopgemaak en in die ongelooflikste paar deurskynende seegroen oë gekyk – die kleur van ’n brander net voor hy breek.

Henning wou agterna nooit erken of dit mond-tot-mond-asemhaling was en of hy haar gesoen het nie. Hy het net gesê dit was nodig en terselfdertyd lekker, en gelag. Die mooiste, warmste lag. En die sexyste man wat sy al ooit in haar negentien jaar gesien het. Sy sou van voor af die branders aangedurf het, net om weer sy arms om haar te voel …

Maar toe het hy alles bederf deur haar taamlik hardhandig op haar maag te draai sodat onwelriekende strome soutwater deur haar neus en keel uitgestroom het. En kwaai met haar geraas: “Is jy ’n aap of ’n bobbejaan? Hoekom dink jy was daar nie ander baaiers in die water nie? Het jy nie jou oë oopgemaak en gekyk nie? Ek het duidelik in groot letters op die bord geskryf: SEETOESTANDE: GEVAARLIK. STERK TEENSTROOM. Maar nogtans het jy ingegaan. Diép in! Terwyl jy heel duidelik nie twee treë kan swem nie … Domastrant en stiksiende! Jy kon verdrink het, meisiekind, besef jy dit?”

Sy het aan skok gely en was skaam vir die kring nuuskieriges wat haar aangestaar het. Al was dit warm, het sy kouekoors gehad, en sy was oorbewus van die skrapse bikini wat sy aangehad het. Nog ’n klomp seewater het uitgekom. Sy het miserabel gevoel en begin huil.

Miskien as Henning aanhou raas het, het sy hom afgeskryf as ’n ongeskikte buffel en ’n spierpaleis sonder ’n brein. Maar hy het langs haar gehurk en haar gesig skoongevee, ’n handdoek vir haar gehou sodat sy haar neus kon blaas.

Sy wou nie, sy was te skaam. “Nee, blaas gerus,” het hy herhaal. “Ek is gewoond daaraan. Jy sal beter voel as jou neus oop is en jy behoorlik kan asemhaal.”

Sy groot hande het toe al geweet om koesterend en teer te wees. Hy het nog ’n handdoek gebring en dit knus om haar lyf gevou. Toe het hy met sy duim oor haar wang gestreel, haar opgetel en na sy motor gedra. ’n Rooi MG-sportmodel met ’n afslaandak. Hy het haar in die passasiersitplek gelaai, teruggegaan om haar klere en strandsak te kry en haar huis toe geneem.

Haar pa en ma was nie tuis nie. Henning het haar ewe bekwaam in die bed gesit en selfs vir haar warm pajamas aangetrek. Hoe, weet sy nie, en sy het liewer ook nie gevra nie. Maar daar was niks onbehoorliks nie, hy was te ordentlik.

Hy het die duvet oor haar gegooi en vir haar soet tee gaan maak vir die skok. Toe het hy op die kant van die bed kom sit en haar hand vasgehou.

“Ek het nie met jou baklei omdat ek dit geniet om mooi meisies te boelie nie, maar omdat ek vir jou omgee.” Hy het gegrinnik. “Buitendien, die Chinese sê as jy iemand se lewe gered het, behoort daardie persoon lewenslank aan jou, anders versteur jy die ritme van die lewe.”

Sy het nie geweet hoe om te reageer nie en maar net gebloos. Henning het nog omtrent ’n uur gesels. Oor Langebaan, Impalas, Rooi Arende, ver plekke en drome … totdat haar ma gekom het.

Dit was liefde met die eerste oogopslag, van albei kante. Arabel het hom die week daarna jooldans toe gevat om te spog en haar vriendinne jaloers te maak. Sy was steeds kwaad oor die beledigings, en skaamkwaad oor die neusblasery, maar sy kon nie ontken dat dit heerlik was om weer in sy arms te wees nie. En hy het selfs mooier in ’n donker pak klere gelyk as in ’n Speedo. ’n Rock-orkes het gespeel, maar Henning het verkies om styf teen haar te dans, met albei arms om haar lyf en haar kop teen sy skouer. Sy mond was meesal teen haar wang gedruk, maar driekwart deur die aand het hy dit teen haar oor gedruk om hoorbaar te wees bokant die lawaai van tromme en akoestiese kitare.

“Trou met my?” het hy geskree.

Sy kon niks uitmaak nie. “Wát?”

“… trou?”

“Met wie?”

“My! Wie anders? Sal jy?”

Sy het dieper onder sy arms ingewikkel, haar oë toegemaak en gefluister: “My engel, my lief … Ek dag jy vra nooit.”

“Wát?”

“… natuurlik, want jy is my alles en –”

Hy was gefrustreerd. “Ek kan niks hoor wat jy sê nie!”

“… en ek het onmiddellik geweet jy is die man vir wie ek my lewe lank gewag het.”

Hy het haar net daar gelos, in die middel van die dansbaan, en hulpeloos sy hande in die lug gegooi. “Die belangrikste vraag van my lewe, en ek kan verbrands nie hoor wat die vroumens antwoord nie! Arabel, moenie allerhande ander stories praat nie, daar sal later genoeg tyd daarvoor wees. Asseblief, sê net ja of nee. Sal jy of sal jy nie?”

Sy het ja geskree so hard en duidelik as wat sy kon, en ingeval hy nie gehoor het nie, omtrent haar nek gebreek soos sy haar kop op en af geknik het. En toe ’n duim-op-teken ook gemaak, vir die wis en die onwis.

Die soen wat hy haar gegee het, was anders as die mond-tot-mond-asemhaling en oneindig lekkerder. Dit het langer aangehou as op die strand, totdat die ander studente om hulle begin fluit en tel het. Die wonderlikste aand van haar lewe …

Arabel kom stadig terug na die hede, al die pad van Clifton na Mauritius. Sy druk haar kop onder die kussing in. Hoe kon iets wat so vreeslik mooi was so vreeslik verkeerd geloop het? Hoe het dit gebeur? Was dit die beknopte woonstel, die 5/6-visie, die resepteboek of die lang ure in die apteek?

Sy moes harder aan hul verhouding gewerk het. Sy het hom verstoot toe sy hom moes nader getrek het. En al wat oorgebly het, is griewe en verwyte. Dis hoekom sy Henning wil vermy. Want as hulle by mekaar kom, gaan daar weer misverstande en struweling wees.

Sy wonder waar Tess is. Hoekom het Madeleen gebel en nie sý nie? In die verlede sou Tess wou weet wie dié kastige vriende is en hoekom Arabel nie by die visbraai was nie. Nou is sy so opgeklits met die wonderlike nuwe kaptein dat sy haar nie aan haar beste vriendin steur nie.

“Vat hom vir jou, Tessie,” sê Arabel hardop. “Maar moenie by my kom huil as hy belangstelling verloor en nooit daar is as jy hom nodig het nie. As hy na die ander kant van die aardbol verdwyn en nie eens genoeg omgee om jou verjaarsdag te onthou nie.”

Sy prop die telefoon uit en hang ’n kennisgewing aan haar deurknop dat sy nie gesteur wil word nie. Sy slaap tot elfuur, dan bel sy kamerdiens en bestel jogurt en lemoensap. Sy bad en verf haar toonnaels – ’n skel karmosynrooi om haar op te beur.

Hoekom is sy depressief? ontleed sy haarself. Henning kan saam met twintig ander meisies swem of dans of snorkel, hulle vashou en soen, of wat hy ook al deesdae met meisies doen, dit traak haar nie.

Om by haar tone te pas, trek sy ’n nuwe wit kniebroek aan, ’n posbusrooi top en platformsandale wat haar langer laat lyk en selfvertroue gee. Sy sê: “Bonjour, comment allez-vous?” vir die hoteljoggies en stap by die voordeur uit.

Gisteraand se taxibestuurder kom hoopvol nader, maar sy skud haar kop en kies ’n kronkelende voetpad af see toe. Die palmbome staan geboë teen die wind en daar is min vakansiegangers op die strand, maar Arabel gee nie om nie. Sy hou van die wind en sy’s nie lus vir mense nie.

Sy kies koers Curepipe se kant toe, verby die vissersbote en ’n ou skeepswrak wat al ’n leeftyd lê en verweer. Hier is ’n breuk in die koraalrif en die see is ’n onstuimige loodgrys. Dis hoogwater en die brandersproei proe sout op haar lippe. Dit pas by haar luim. Sy skop haar sandale uit en loop agter die krysende meeue aan, tot die wind koud raak en sy beskutting soek in een van die visserskuilings. Sy gaan sit op die sand, met haar kop gestut teen die bamboesstellasie terwyl sy onsiende oor die golwe tuur.

Sy weet nie hoe lank sy daar gesit het nie, toe ’n skaduwee oor haar voete val. “Hallo,” groet ’n stem.

Haar asem ruk in haar keel. Sy het netnou in die verte die lang figuur met die windverwaaide donker hare oor die strand sien aankom en gedink die man lyk bekend. Dis iemand wat soos Henning lyk, maar dis nie hy nie, het sy haarself wysgemaak. Dit kan nie hy wees nie, want hy is besig om te snorkel saam met Tess en Madeleen-hulle.

Hy kom sit langs haar. “Hoe gaan dit met jou?” Arabel voel of sy in ’n dwaal is. Sy draai nie haar kop nie. Sy is bang as sy na hom kyk, verdwyn hy. “Goed, dankie,” antwoord sy asof hy ’n wildvreemde is. “En met jou?”

“Beter, noudat ek jou uiteindelik opgespoor het.” Sy moes geweet het hy sal die inisiatief neem en ’n ontmoeting afdwing. Dis vreemd dat hy dit nie al vroeër gedoen het nie. Dis nie in Henning se aard om dinge aan die toeval of noodlot oor te laat nie.

“Ek het jou gisteraand gebel,” sê hy. “Verskeie kere, en vanoggend weer.”

“Ek was uit.”

“Saam met wie?”

“Vriende.”

“Manlik of vroulik?”

“Dis my saak.”

Hy hou verskonend ’n hand op. “Jammer. Jy’s reg, dit het niks met my te doen nie.”

Die stem klink soos in haar drome ná die egskeiding, toe sy haar kort-kort verbeel het sy hoor Henning se stem by die voordeur of langs haar bed. Maar hierdie is nie ’n hallusinasie nie, en dis ook nie dat sy nog deur die slaap is van die pille wat sy gedrink het nie. Dit ís hy. Ná ses jaar …

“Op Johannesburg-lughawe het ek vroeg aangeteken en jou gaan soek: by kajuitdienste, doeane en toe in die kafeteria, maar jy het jou rug op my gedraai en weggestap.”

Wat het hy verwag – dat sy hom moes omhels? Arabel dwing haarself om kalm te bly. “Daar het koffie op my romp gestort, wat ek moes gaan skoonmaak.”

Hy lyk nie oortuig nie, maar aanvaar haar verduideliking.

“Ná opstyging was ons te besig dat ek die kontroles kon los, daarom het ek gevra jy moet asseblief stuurkajuit toe kom, maar jy wou nie. En toe ek in die BBP-sitkamer tyd gemaak het om met jou te praat, het jy in die toilet weggekruip.”

“Ons was besig om te daal,” verweer sy haarself.

“Ek weet, ja, dis hoekom ek nie vir jou kon wag nie. Op Plaisance was jy nêrens in sig nie, nie op die bus of by die hotel nie … Tess het gesê jy gaan stap graag langs die see, toe vat ek ’n kans, gehoop ek sal jou hier kry waar dit stiller is.”

“Stiller?” vra sy.

“Ja, sodat ons rustig kan gesels.”

“Hoekom?”

“Hóékom?” Hy klink ongeduldig. “Magtag, Arabel, wat dink jy? Dit was sés jaar! Vanselfsprekend omdat ek jou wou sien en met jou wou praat. Wat anders?”

Nee, dis nie ’n droom nie, want dis Henning soos sy hom onthou. Tipies hy, om die hele ent pad te loop net om weer ’n argument te wen. Sy kyk na die verbleikte denimbroek langs haar op die sand. Lang bene en kaalvoet. Hy het altyd graag kaalvoet geloop. Die eerste ding wat hy gedoen het as hy tuis kom, was om sy skoene uit te skop. Soos nou …

“Waaroor te praat?”

Hy kyk fronsend na haar. “Arabel? Hoe klink jy so vreemd? Wat makeer?”

“Niks.”

Hy leun oor en druk sy hand teen haar voorkop, soos daardie dag op Clifton. “Is jy koorsig?”

Sy aanraking voel soos ’n gloeiende yster wat haar brand. Maar sy ruk nie weg nie. “Ek het pille gedrink, dié dat ek skimme sien. Ek sal netnou beter voel.”

“Pille?” vra hy skerp. “Is jy nou op pille? Watse pille?”

“Hoofpyn- en slaappille. Dis niks, ek is net ’n bietjie suf. Dit was ’n skok om jou te sien.”

Sy gesig versag. Hy steek sy hand uit en vir ’n oomblik lyk dit of hy aan haar wil raak, maar sy skuif weg.

“Jy het dus geweet ek is op die Hongkong-vlug?” vra sy.

“Ja. Ons kry vooraf die bemanningslys, en Arabel is ’n seldsame naam. En jy het mos laat weet jy is weer Coetzee.”

“O, het jy darem my brief gekry?”

“Ja.”

“Jy het nie geantwoord nie?”

“Nee.”

Sy laat dit daar. “Het jy my in die kafeteria herken?”

Henning is verbaas. “Natuurlik. Dink jy ek is blind?”

“My rug en my agterkop, met ’n nuwe haarstyl en ’n pet op?” vra sy skepties.

“Ek het nie net na jou rug gekyk nie. Ek is ’n man en mans kyk. Julle uniformrompe maak nie alles toe nie, en daar het genoeg been uitgesteek dat ek joune dadelik herken het.”

Dít het Arabel nie verwag nie. “My béne?”

“Liewe land, Arabel, ons was bykans ’n jaar getroud en jy het soms ook maar die minimum aangehad. Dink jy ’n man kyk nie na sy vrou se lyf nie? Ek weet ek het meesal met my neus in die boeke gesit, maar ek was nie siek nie. Ek sou jou bene tussen duisende ander herken het. Jou sitvlak ook. Jy het gebuk om Jaco se broek af te vryf en jou romp het styf gespan. Dit is nog net so goed gerond soos vroeër.”

Haar wange word warm. “Dis nie nodig om persoonlik te raak nie.”

“Ek het dit as ’n kompliment bedoel.”

“Is ek veronderstel om dankie te sê?”

“Nee.”

Sy hare is ligter as wat sy dit onthou. Hy is skraler en bruingebrand, met fyn waaierplooitjies om sy oë, merk sy toe sy skrams na hom kyk. En hy klink rustiger. Ernstiger. Nog net so uitgesproke, maar op ’n manier meer besadig. Sy kyk selfbewus weg toe sy oë hare ’n oomblik lank vasvang.

“Dit was nie soos dit … so érg soos dit gelyk het nie,” verduidelik sy. “Dit was koffie wat ek oor Jaco se broek gemors het.”

“Wie het gesê dit het erg gelyk? Dit maak in elk geval nie saak nie. Jaco is ’n aangename kêrel en julle is blykbaar op goeie voet.” Hy glimlag skeefweg. “Hoekom is jy heeltyd op die verdediging? Ek het nie gekom om jou te oordeel nie, Arabel.”

Hoekom hét hy gekom? Sy wens sy het geweet, dan het sy beter geweet hoe om hom te hanteer. “Jakaranda-lugdiens het reëls en regulasies, wat jy seker ook al onder oë gehad het. Ek was in uniform en ek dag … in jou hoedanigheid as bevelvoerder … het jy dalk besluit ek en Jaco skep ’n verkeerde indruk.”

Henning skud sy kop. “Glad nie. Jy kan maak soos jy wil. Ek is nie jou baas nie.”

So sê hy nou, dink sy. Op die grond, ja, maar wat as hulle op die vliegtuig is? Hy is so perfeksionisties, sy weet uit ondervinding hy kan jou deur die dak dryf. Hy is heeltemal in staat en meld die voorval in sy vlugverslag. Of dat haar aankondigings nie op peil was nie.

“En as ek nog enigsins oor die bene en sitvlak getwyfel het,” voeg hy by, “het jou parfuum dit bevestig. Jy gebruik steeds dieselfde parfuum as destyds. Ek het hoeveel bottels vir jou gekoop … Snow & Glow. Ek het altyd gedink die naam is nogal toepaslik.”

“Henning,” waarsku sy, “moenie moeilikheid soek waar daar nie moeilikheid is nie.”

Hy keer met sy hande. “Ek soek niks nie. Nie skoor óf moeilikheid nie. Ek noem dit net, interessantheidshalwe …”

Glad nie so onskuldig soos hy voorgee nie … “Hoe lank gaan jy in Suid-Afrika bly?” wil sy weet.

“Dit hang af.”

“Waarvan?”

“Verskeie faktore …”

As hy geheimsinnig wil wees, gaan sy nie saamspeel deur uit te vra nie. Sy staan op en skud die sand van haar broek af. “Dit lyk na reën. Ek gaan terug hotel toe.”

Hy kyk takserend in die lug op. “Die wolke hang en die wind het suid gedraai. Die reën is te naby, ons sal nie die hotel betyds haal nie. Maritieme storms hou gelukkig nie lank nie. Dit sal beter wees om hier in die skuiling te wag tot die bui verby is.”

Arabel is nie in ’n luim om na raad te luister nie. Hy kan maar hier sit en sopnat reën. Dit kan hom net goed doen – al sy sondes afwas. Sy wil gaan pak, hare was en haar uniform stryk.

Vannag is ’n lang trek Hongkong toe. Agtduisend kilometer. Oftewel 7 865 kilometer, soos kaptein Reynecke gou sal wees om haar te korrigeer. Meer as agt uur se vlieg, met tropiese storms en moesonwinde oor die onvoorspelbare Indiese Oseaan, en aan die einde ’n landing op die riskante Kai Pak-lughawe, wat in die see uitgebou is en berug is as die kortste aanloopbaan op vlugroetes. Almal is versigtig vir Kai Pak. Al hou sy nie van Henning nie, is sy bly dit sal hy wees agter die stuur wanneer hulle môreoggend land. Hoewel sy nie vertroue het in sy vermoëns as eggenoot nie, het sy nog nooit sy vliegtalent betwyfel nie. Hy kan met ’n stuurstang, ’n trim en ’n rolroer toor.

“Maak soos jy wil, dis ’n vrye wêreld.” Sy trek haar sandale aan en stap weg. ’n Paar tree verder bly sy staan en kyk om. “Ek het nie netnou hallo gesê nie, want tot siens is eintlik beter. Ek is seker ons albei verkies dit.”