Читать книгу Satyn Omnibus 6 - Ettie Bierman - Страница 9

Arabel stap agterom die patio en by ’n sydeur in. Sy sien nie kans vir mense nie. Nie Tess of Martie of enige van die bemanningslede nie. In haar kamer pluk sy haar nat klere uit en bondel dit in ’n plastieksak. Sy kan dit netsowel weggooi, sy sal dit nie weer aantrek nie. Dan gaan staan sy onder die stort, met die krane vol oop. Sy sjampoe haar hare en skrop haar vel met ’n luffa, eers met kokende warm water en dan yskoud, om die gevoel van Henning se aanraking uit te wis.

Sy is klaar aangetrek, gestryk en gepak, toe ’n klop aan haar kamerdeur opklink. Arabel kyk op haar horlosie. Dis nog nie sesuur nie, die portier is vroeg.

“Bonjour!” groet sy. “C’est tôt …”

“Pardon, Madam,” antwoord hy.

Sy knip haar tas toe en sleep dit deur toe.

Dis nie die portier nie, maar Henning wat buite in die gang staan: volle uniform aan, netjies skoongeskeer en betyds. Hy neem haar tas en sit dit teen die gangmuur neer. Sy dink eers hy gaan ’n grap maak oor die misverstand, maar hy sê niks nie, hou net haar sandale na haar uit. “Jy het hulle vergeet. Gelukkig het hulle nie weggeraak nie.”

“Het jy teruggegaan om hulle te gaan haal?” Sy was so onthuts, sy het nie eens agtergekom die ellendige goed is weg nie.

“Dis niks.”

“Dankie.”

“Plesier.”

Hulle staan na mekaar en kyk, albei ongemaklik. “Ek vra om verskoning,” sê hy styf. “Ek het dit nie vooraf so beplan nie. Dis nie hoekom ek jou op die strand gaan soek het nie. Ek het kop verloor; ek weet nie wat my besiel het nie.”

Sy vee met haar gewrig oor haar mond, asof sy sodoende die gevoel van sy lippe teen hare kan uitvee. “Ek ook,” beaam sy.

“Dit was ons hormone. Of sommer uit gewoonte gewees, niks anders nie.”

“Natuurlik. Wat anders? Ons voel tog niks meer vir mekaar nie.”

“En ons is geskei. Dit sal nie weer gebeur nie, dit belowe ek jou.”

“Dis te hope!”

Tess kom in die gang verby en steek vas. “Hallo, Henning. Reg vir die Hongkong-marathon?”

“Jip. Hoe sê hulle: Liewer vlieg as roei …”

Tess giggel. “Tensy dit volmaan is en ek my voete in die water kan laat hang.”

“Terwyl ek vir jou ’n serenade sing …”

“Kan ek môreoggend vir jou ’n spesiale brekfis koop as jy nie met ons in die see land nie?” bied sy aan.

Henning grinnik. “Ek sal my bes doen, maar hou daardie pienk bikini van jou reg vir ingeval.”

Tess trek groot oë. “Is daar nie haaie nie?”

“Net van die tweebeen-soort.” Sy bloos en lyk skuldig toe sy uiteindelik van Arabel onthou. “Vreemdeling! Skies, jou nie gesien nie … Hoesit met jou?”

Staan reg langs haar, maar haar nie gesien nie? Omdat sy net vir Henning oë het … Arabel loop nie oor van vriendelikheid nie, nie teenoor een van die twee nie. “Uitstekend, dankie.”

Tess kyk takserend na haar. “Jy klínk nie uitstekend nie … Wat is dit? Weer maagpyn?”

“Ja, dieselfde ding wat my nog steeds ’n pyn gee,” antwoord Arabel met ’n soet glimlag. “Het jy onthou om jou tas buite te sit, Tessie?”

“O heng, nee!” Tess druk haar pet vas en draf terug in die gang na haar kamer.

Arabel kyk na Henning. Sy is lus en druk die paar platforms in sy keel af. Pienk bikini en tweebeenhaaie … Skaars van een ontslae, en hy vry al weer na ’n ander meisie.

Henning is baie bedees. “Ek is jammer om te hoor jy het weer ’n pyn.”

“Ja, en jy weet wat sy naam is!”

Sy gryp die sandale by hom, draai om en klap die deur toe. Sy is kwaad en seergemaak, sonder dat sy weet hoekom. Wat gee sy om as dit vir Henning net ’n speletjie is, die hele episode op die strand net ’n flirtasie?

Wat was sy verduideliking? Kop verloor. Sommer net ons hormone, sommer net uit gewoonte …

“Vlieg maan toe, Henning Reynecke!” roep sy uit. “Ek is nie verleë oor jou nie; was dit nog nooit nie.”

Sý is immers die een wat uitgestap het uit die huwelik. Hy hoef nie van die pille en die trap in die donker te weet nie. Attie Strydom het haar ’n guns gedoen toe hy gesê het dit gaan voor die wind met haar, sy swot, gaan aan met haar lewe en is gelukkig. Net jammer Attie het nie bygelas van rye kêrels wat toustaan om haar uit te neem nie. Maar dis nooit te laat om iets daaraan te doen nie. As Henning sy flikkers vir Tess kan gooi, kan sy dieselfde doen. Jaco is ’n goeie kandidaat, al dooi hy oor haaivinne. Dis makliker om ’n man dít af te leer as om hom broccoli en spinasie te laat eet.

Sy gooi die sandale in die snippermandjie, saam met haar drome van romantiese lewensredders en vegvlieëniers. Die wulpse Franse kamermeisie kan al drie maar erf. Brigitte is in elk geval meer Henning se styl as sy preutse eks.

In die bus sit Tess langs Arabel. Sy vertel van die snorkeluitstappie wat toe eintlik flou was, want Henning – die een wat aanvanklik die duikery voorgestel het – het toe nie opgedaag nie. Sy wag tot die raserige enjin dreun, sodat hulle privaatheid het. “Wat het hy met jou sandale gemaak?” wil sy nuuskierig weet.

“Ek het hulle op die strand vergeet en hy het hulle vir my gebring.”

“Was julle saam stránd toe? Ek dag jy hou nie van hom nie?”

“Ek hou steeds nie van hom nie. Hy is arrogant, met net een ding op sy brein.”

Tess lyk geïnteresseerd. “Watse ding?”

Arabel kyk deur die venster na die visserskuite. “Jy wil liewer nie weet nie …”

“Hoe weet jý?”

“Jy kan mos sien hy is ’n rokjagter. Dink al wat meisie is, val oor haar voete vir hom. Jaco is ’n beter proposisie; ten minste eerbaar en ordentlik.”

“Jaco?” Tess trek haar neus op. “Hoe vervelig … Wie wil nou ’n eerbare en ordentlike kêrel hê?”

“Ek.”

“So, jy het na my preek geluister? Dis goeie nuus. Enig-iets is beter as ’n bus met ’n pap wiel, selfs Jaco. Klim uit jou dop, Bella-bel, en gee die hunks ’n kans. Jy sal vind dis lekkerder as boeklees.”

“Dalk doen ek dit.”

“Saam met wie?”

Arabel kyk fronsend na haar. “Wat bedoel jy?”

“Ek bedoel saam met watter hunk wil jy uit jou dop klim?” Sy aarsel en hou Arabel onderlangs dop. “Dalk ons … kaptein?”

Arabel snork verontwaardig. “Seblief …! Ek het mos gesê ek sal nie met ’n tang aan hom raak nie.”

“Wou maar net dubbel seker maak … Die man gee my hartkloppings, maar ek wil nie in jou slaai krap nie.”

“Al wat hy in my slaai is, is die wurm op die komkommer.”

By die lughawe swaai Tess haar handsak oor haar skouer, neem haar kajuitsak en stap saam met Arabel deur doeane. Sy kyk nadenkend op. “Jy het Henning Reynecke voorheen geken.”

Dis nie ’n vraag nie, eerder ’n stelling. “Ja,” erken Arabel.

“Dis hoe jy geweet het hy kom van Stellenbosch af en is allergies vir jasmyn.”

“Dom van my gewees …”

“Was daar iets tussen julle?”

Dit help nie sy ontken dit nie. Arabel knik kortaf en bekyk die passasierslys: 304, onder meer ’n jeugkoor, ’n Japanse afvaardiging, drie vegetariërs wat spesiale kos bestel het en ’n draagbaargeval. Niks buitengewoons nie.

“’n Verhouding wat gesink het?” raai Tess.

“Soos ’n stuk lood.”

“Daarom dat jy hom al sedert Johannesburg vermy?”

“Ek probeer. As jy slim is, sal jy dieselfde doen. Hy is ’n losbol, Tess. ’n Hartebreker en ’n kansvatter. Hy speel met meisies se gevoelens, en ek wil nie hê jy moet seerkry nie.”

“Soos jy?”

Arabel antwoord nie.

“Hoe lank het julle verhouding gehou?”

Arabel wens Tess wil ophou uitvra. Sy bestudeer haar kroegstate sodat sy ’n verskoning het om haar nie in die oë te kyk nie. “Dis so lank terug, ek kan nie eens meer onthou nie.”

“Kán nie onthou nie of wíl nie onthou nie?”

“Wil nie,” antwoord Arabel kortaf. “En hou hierdie inligting asseblief vir jouself.”

“Natuurlik.” Tess knik nadenkend. “Het hy die snorkelduik gelos om jou te gaan soek?”

“Ek weet nie. Ek het hom net op die strand gekry, ek weet nie of hy my spesiaal gaan soek het nie.”

“En toe hy jou gekry het, was julle ure lank weg.”

“Jy’s nes ’n foksterriër, Tessie. Ek erken ek het eens op ’n tyd ’n gevoel vir Henning Reynecke gehad. Erger as net hartkloppings. Ek het gedink die son skyn uit hom, en toe uitgevind daar’s meer donderweer as sonskyn. Dit was seer, maar ek het dit afgeskryf as skoolgeld wat ek betaal het. Ek sal nie weer vir sy sjarme val nie. Tevrede?”

“Oor en verby?”

“Hoeveel keer moet ek dit nog sê? Jy het die groen lig: skiet hom vir brekfis, skiet sjampanjeproppe of skiet hom met ’n haelgeweer. Doen met hom wat jy wil – vry hom van sy voete af, uit sy sokkies uit, ek gee nie om nie.”

“Is hy nie getroud nie?”

“Ek glo nie.”

“Ek het ook na sy ringvinger gekyk en dit lyk nie so nie. Hoe is dit moontlik dat so ’n vangs nog los rondloop?”

“Vergeet hom nou. Hou op klets en gaan werk!”

Die vlieëniers en ingenieur kom aan boord terwyl Arabel besig is om southappies op ’n skinkbord uit te pak.

“Alles reg hier, Arabel?” verneem Henning.

“Alles in orde, kaptein,” rapporteer Arabel.

“Dis goed. Passasiers?”

“Daar’s 22 eersteklas, 50 besigheidsklas, 232 toeristeklas, 304 in totaal. Draagbaargeval, vergesel deur ’n gekwalifiseerde verpleegster. Addisionele suurstof op bystand.”

“Dankie. Goed om so ’n bekwame waardin aan boord te hê.”

“Plesier, kaptein,” antwoord sy saaklik.

Jaco knipoog onderlangs vir Arabel, maar druk verby sonder ’n woord, en Phil Davies volg sy voorbeeld, albei blykbaar in hul pasoppens vir die nuwe bevelvoerder. Henning, egter, bly staan. Hy verstel ’n ventileerder bokant een van die sitplekke en toets of die lugvloei sterk genoeg deurkom, skakel die leesliggie aan en af, en stel die musiek se volumekontrole. Dan buk hy en tel ’n rafel van die pers mat af op.

Arabel staan roerloos. Kontroleer hy haar werk of peuter hy sommer ingedagte? Of die woorde waarvoor hy so lief is: uit gewoonte?

“Nog iets, kaptein?” verneem sy.

Hy lyk verleë. “Jy hoef my nie kaptein te noem nie.”

Arabel is gespanne en dit maak haar reaksie skerper as wat dit teenoor ’n ander bevelvoerder sou wees. “Wat sou jy verkies? Jawohl, Herr Kommandant?”

“Moenie laf wees nie.”

“En moet ek op aandag spring en salueer?”

“Dis nie nodig om sarkasties te wees nie. Ek het in vrede gekom, gehoop ons kan vriende wees.”

“Jy was nie eintlik wat ek sou noem … vriendskáplik vanmiddag op die strand nie,” verwyt sy hom. “Of is dit hoe jy normaalweg optree teenoor jou dosyne ‘vriendinne’?”

Hy het genoeg ordentlikheid om skaam te kry. “Nee. Natuurlik nie. En ek het nie dosyne vriendinne nie.”

“Net so ’n tiental?”

“Nee.”

“Net een spesiale een?”

“Dis nie nou ter sprake nie.”

’n Onverwagte antwoord. ’n Ondertoon in sy stem laat haar ondersoekend opkyk, maar sy gesig verraai niks. Sy smoor die skielike beklemming in haar binneste. Wat het sy verwag? Dat hy ses jaar lank soos ’n monnik sou leef? Uit eie ervaring weet sy Henning is ’n warmbloedige man wat nie lank sonder ’n vrou in sy lewe kan klaarkom nie. En die afwesigheid van ’n ring beteken niks. Wie sê hy is nie dalk getroud nie?

Arabel draai weg, bang haar gesigsuitdrukking verklap meer as syne. Sy tel nog ’n stukkie rafel op die mat op, voor hy dit sien en reken die kajuit is nie behoorlik skoongemaak nie. Sy frommel die rafeltjie tussen haar vingers en kyk hom waterpas aan. “Wat wou jy vanmiddag op die strand bewys, Henning?”

Hy lyk uit die veld geslaan. “Bewýs? Niks nie. Hoekom sou ek iets wou bewys? Ek wou jou graag sien, met jou gesels en hoor hoe dit gaan, dis al.”

“Al die pad tot amper op Curepipe net om te hoor hoe dit gaan?” Haar wenkbroue lig ongelowig.

“Nee, miskien nie,” erken hy eerlik. “Ek het jou gaan soek omdat ek gereken het dis nodig.”

Sy verstyf. “Hoekom?”

“As ons ’n week lank in noue kontak moet saamwerk, kan ons mekaar nie die hele tyd vermy nie. Een of ander tyd moes ek en jy by mekaar uitkom, die ys breek en die lug suiwer.” Hy peuter weer met die leesliggie, skakel dit aan en af. Dan kyk hy om na haar. “Om jou weer te sien, was amper soos die ou dae. Jy is selfs mooier as wat ek jou onthou het. Dit het gemaak dat … ek onvoorbereid was op die impak van die verlede. Ek wou niks bewys nie, my emosies het doodeenvoudig handuit geruk. Dit het net gebeur, sonder dat ek kon keer. Ek het reeds om verskoning gevra. Wil jy ’n skriftelike apologie hê?”

As hy só na haar kyk, is sy ook nie verantwoordelik vir haar emosies nie.

“Nee. Net ’n belofte dat jy in die toekoms van my af sal wegbly.”

Sy was beïndruk dat hy tot nou so kalm en geduldig was. Dis nie die Henning Reynecke wat sy onthou nie en sy het meer van die nuwe weergawe begin hou. Maar agterin die grougroen oë merk sy ’n smeuling wat waarsku dit was net tydelik, die stilte voor die storm. Hier is weer donderweer aan die kom …

“Hoe bedoel jy?”

“’n Onderneming dat jy nie weer jou attensies op my sal afdwing nie.”

Henning pluk ’n sitplekgordel wat skeef oorkruis lê in posisie. “Hoekom gaan jy nie polisie toe en doen dit behoorlik nie? Kry ’n inperkingsbevel teen my, Arabel. Maak dit tweehonderd meter wat ek van jou af moet wegbly, anders sluit hulle my toe. Of kry vir jou ’n dubbelloophaelgeweer. Dan behoort jy veilig te wees.”

Sy ruk haar op. “Wie is nóú sarkasties?”

“Wie het daarmee begin?”

“Nee, dit was mos nooit jy nie! Alles was altyd my skuld.”

“Ek wou nie skei nie, dit was jý.”

’n Diensklokkie pieng agter hulle in die kombuis. “Passasiers op pad!” roep die senior kelner oor die interkom. “Kajuitpersoneel na jul stasies!”

Henning marsjeer in die gang af. Hy het meer ontsag vir ’n 747-makrostraler as vir ’n eenslaapkamerwoonstel in Langebaanweg – die stuurkajuit se deur word sagter agter hom toegeklap.

“Heil Hitler!” salueer Arabel hom en plak haar pet op haar kop. ’n Hele week hiervan … Laas kon sy haar tasse pak en uitstap. Maar hoe stap jy uit tienduisend meter bokant die see? Veral as swem nie jou sterk punt is nie? Sy glo nie Henning sal hierdie keer ’n vinger verroer om haar te red nie. Hy sal eerder haar kop onder die water indruk.

“Sitplek 16D?” vra ’n manstem.

Arabel diep van iewers ’n verwelkomende glimlag op. “Goeienaand, meneer. Welkom aan boord! Die vierde ry, die venstersitplek regs.”

Die man hou sy selfoon op. “Ek weet hy moet afgeskakel bly tydens die vlug, maar kan ek nou nog gou bel?”

“Sekerlik, meneer,” stel Arabel hom gerus. “Elektroniese apparaat is toelaatbaar solank die kajuitdeure nog oop is.”

’n Eksentrieke ou dame met ’n pers-en-oranje kaftan en ’n kierie hinkepink die trap op. “Wat moet ek uithou, poppie: my bril of my slaapmasker?”

Arabel verstaan nie.

“Ek wil weet: om te kyk of om te slaap? Watter film gaan jy vir ons wys?”

“Troy, met Brad Pitt.”

Die fletsblou oë blink. “’n Fraaie man.” Sy dop haar handsak om, gooi die slaapmasker terug en haal ’n brilhuisie uit. “Ai tog, net jammer die fraaies is gewoonlik die befoeterdes.”

Arabel bars uit van die lag. “Dit kan u weer sê!”

“Niks ge-ú nie! Die waardinnetjies sê sommer vir my tant Lily.”

“Reis tant Lily baie?”

“Met nege kleinkinders die wêreld oor wat gebore en gedoop word, verjaar en trou, kan hierdie ouma nie anders nie. Daar is juis nou weer ’n nuwetjie. Nóg ’n Lilith Ann. My seun is by die konsulaat, en sy vrou bestuur ’n gastehuis waar ek altyd oorbly.”

“’n Naamgenoot?” raai Arabel. “Veels geluk!”

’n Bebaarde man klim op, ’n bottel vodka onder die arm. Dan ’n opera-diva met ’n skouerruiker van orgideë wat sy wil vars hou. Arabel gaan soek of daar plek is in die koelkas.

Is dit elke keer Henning wat die argument begin? vra sy haarself af terwyl sy die salm en garnale bo-op die botter pak. Of is sy te liggeraak? Hy is versot op duik, maar het dit prysgegee, ver geloop om haar te kom soek en sopnat gereën sonder om te kla. Hy was vriendelik en sonder verwyte. Hy het gesê sy het mooi bene en dat hy deur al die jare haar parfuum onthou. Op Johannesburg-lughawe was hy die minste, én op die vliegtuig en by die hotel. Jakaranda-lugdiens vlieg nie Australië toe nie, maar sy kon darem ook ’n keer of wat groete gestuur het via sy ma.

Hy het immers probeer, terwyl sý niks gedoen het nie. Behalwe om te kla. Jonk en onervare is nie ’n verskoning om selfgesentreerd te wees nie. Hoe het Dave gesê? ’n Huwelik is soos ’n huis wat jy bou. Jou fondasies moet sterk wees en jy moet elke dag ’n paar bakstene inmessel. Sy het nie; eerder elke dag ’n paar afgebreek, en toe die mure intuimel, haar man geblameer. Het sy ooit besef wat dit hom gekos het om die Rooi Arende, sy loopbaan en sy land prys te gee? Sy het net oor haar eie griewe getob. Oor oom Gerber van die apteek, koskook en stryk en wanneer laas sy ’n nuwe rok en ’n vakansie gehad het …

Ná die egskeiding het sy darem haar suster-hulle gehad, terwyl hy siek en alleen in die vreemde was. Sy is dankbaar oor die oogarts en dat hy weer kan vlieg, al is dit lomp passasierkarweiers in die plek van vegvliegtuie. As sy destyds opreg vir hom omgegee het, moet sy bly wees as daar ’n spesiale vriendin in Henning se lewe is. Maar hoekom is die blote gedagte daaraan vir haar ’n skok? Henning skuld haar niks. Hy het met haar getrou en was bereid om die res van sy lewe saam met haar deur te bring, maar sy het hom weggestuur. Ses jaar is lank. Dis te verstane dat hy ’n nuwe lewe gebou het. Wie sê hy is alleen hier in Suid-Afrika? Hy het dalk die vriendin saamgebring. Of ’n vrou en kinders …

Pleks dat hy sommer netnou die data vir haar aankondiging gegee het en sodoende ’n besoek aan die stuurkajuit uitgeskakel het. Sy is nie lus vir nog ’n konfrontasie nie. Hy sal nie verstaan waarom sy gevra het dat hy van haar moet wegbly nie. Sy kan begryp dat hy beledig gevoel het. En sy durf nie verduidelik nie …

Sy help Vince in die kombuis totdat hulle oor die laaiblad begin taxi. Dan kan sy nie langer uitstel nie. Sy weet nie hoeveel vlugte die beheertoring in lyn het nie. JA 636 is dalk volgende vir opstyging en Henning kry die piep as sy dan nog met haar aankondiging besig is.

Selfondersoek is ’n goeie ding, al hou mens nie van dit wat jy in die spieël voor jou sien nie. Arabel voel skaam. Nie net oor die verlede nie, ook oor die hede en hoe sy Henning behandel het vandat hy die oggend in die kafeteria opgedaag het. Hy het ’n olyftak aangebied en sy sal dieselfde doen: dankie sê dat hy haar motor sal versien, haar pa gebel het en haar suster wil groet; haar vir die visbraai wou nooi en haar sandale onder die skuit gaan haal het.

Met dié goeie voornemens sit sy parfuum aan en klim die wenteltrap op stuurkajuit toe.