Читать книгу Satyn Omnibus 7 - Ettie Bierman - Страница 6

As Carmia ’n pen of boek of iets in haar hande gehad het, sou sy dit ook dadelik neergesit het. Of sommer laat val het …

Die man wat op hulle afgestap kom, is een van die aantreklikste wesens wat sy al gesien het. Lank en breedgeskouer, met krullerige swart hare en ’n sterk, hoekige gesig. Hy loop met lang, gemaklike treë, lenig, met die grasie van ’n luiperd. Duidelik Margo Vermeulen se goeie gene …

Sy besef dat sy en haar suster ook dieselfde gene deel, want vir die eerste keer stem hulle smaak in mans ooreen. Deneys Vermeulen is ’n beeld van ’n man, wat ’n verwoestende impak op haar het. Toe hy by hulle tafeltjie kom staan, is haar mond skielik droog. Haar hart mis ’n paar slae en bokspring dan tot in haar keel.

“Deneys!” roep Margo uit. “Jy’s vroeg.”

“My besigheid is gouer afgehandel as wat ek verwag het.” Hy buk en soen haar op die wang, voor hy gaan sit. “Oumie lyk uitgevat. Spesiaal om die tandarts te beïndruk?”

“Watwou! Ek kan sonder klere daar sit, hy sal nie eens oplet nie,” spot Margo. “Al waarin hý belangstel, is tande –

en hoeveel hy kan uittrek.”

Deneys lag kop agteroor en kyk dan na sy ouma se metgesel.

Carmia kyk na hom ook. Van naderby is sy gesig bruingebrand. ’n Wye, sensuele mond en ferm ken. Die lig is te dof dat sy kan uitmaak watter kleur sy oë is.

Sy blik luier ’n oomblik oor haar nek en keel, tot by die boonste knopie van haar bloes. En nog ’n entjie verder … Hy grinnik skuldig toe sy hom betrap en kyk haastig weg.

Carmia wil ook lag en sukkel om haar gesig uitdrukkingloos te hou. Eerder as om beledig te wees, voel sy half gevlei. Daar is niks van die arrogansie wat sy by Deneys verwag het nie. In plaas daarvan sien sy goedkeuring, ’n waarderende glimlag om die mooi mond en lagkreukeltjies weerskante van sy oë. Middernagblou, merk sy toe hy sy kop draai en die lig sy gesig vang. Donker blouselblou, soos die hemel op ’n warm somersdag.

“Hallo,” groet hy vriendelik. “Ek glo nie ons het al ontmoet nie?”

“Ekskuus,” sê Margo. “Waar’s my maniere? Dis Carmia, van wie ek jou vertel het, liefie. En Carmia, dis my kleinseun, Deneys, van wie ek jóú ook vertel het, tot vervelens toe.”

“Hallo, Carmia.” Hy steek sy hand na haar uit.

Sy vel voel soos sy verwag het. Koel, met die beweging van spiere toe sy vingers om hare vou. Carmia kan nie onthou wat sy geantwoord het nie, en óf sy geantwoord het.

Maar dan skielik sien sy Deneys Vermeulen se gesig verander. Hy los haar hand. Die gul glimlag verdwyn en word vervang deur ’n behoedsame kyk. Opsommend en takserend.

“Die koerantmeisie?” vra hy koel.

“Dis sy, ja,” antwoord Margo effens te vinnig. “Het jy van die onderhoud vergeet?”

Deneys vryf met sy palm oor sy wang en kakebeen, ’n oomblik lank van stryk. “Ja, ek hét … Jammer. Ek was besig en het nie weer aan haar gedink nie.”

Margo praat voor hy meer kan byvoeg. “My voorgevoel was toe reg! Ek en Carmia het dadelik gekliek en ek weet ons gaan uitstekend saamwerk. Met haar talente gaan sy my werklas met meer as die helfte verminder en die druk verlig. Dit sal beteken ek het meer tyd om te ontspan. Te rus. Semi-afgetree te wees …”

“Ek is nie besig om Ouma te boelie nie,” verduidelik Deneys geduldig, blykbaar soos elke keer wanneer hierdie onderwerp tussen hulle ter sprake kom. “Ek dink aan Ouma, nie aan myself nie. Jou gesondheid, jou bloeddruk en hande … Oumie weet self jy moet briek aandraai, vir jou eie beswil.”

“My bloeddruk is piekfyn,” kap Margo terug. “Daardie doktertjie is op hol oor niks. En dit ís mos briek aandraai as ek ’n assistent het om die meeste van die werk te doen.”

“Ek sal meer tevrede wees as daar géén werk en geen assistent is nie. Nog ’n boek, en nóg een en nóg een – ter wille van Oumie se gesondheid is dit dit nie werd nie. Honderd-en-twintig boeke is mos oorgenoeg. Wat is daar verder om te bewys?”

Margo bly redelik. “Dis nie ’n kwessie van iets bewys nie, Deneys. Skryf is my lewe, jy weet dit. Ek wil aanhou solank ek kan, want as ek die dag ophou en ledig en verveeld moet rondsit, kan julle my net sowel voete eerste by die agterdeur uitdra.”

Hy sug en draai ergerlik na Carmia. “Jammer, dis nie nou die tyd om ons privaat sake op die tafel uit te pak nie. Dis seker nie jou skuld dat jy in ’n situasie beland het waarin jy onwelkom is nie. Ek het dit nie persoonlik bedoel nie, maar soos jy seker kan aflei, verskil ek en Margo oor die situasie. Sy wil soos ’n wegholtrein voortgaan en haarself uitbrand, terwyl ek skerm dat sy haar voet van die petrol moet afhaal, ter wille van haar gesondheid.”

Hoewel sy Margo se skryfpassie verstaan en aan haar kant is, begryp Carmia ook waarom hy besorg is. Sy argument maak sin. Hy ken Margo beter as sy en probeer duidelik om haar teen haarself te beskerm.

Carmia kies nie kant nie en volg ’n veilige middeweg. “Om soggens rustig in ’n gemakstoel met ’n stapeltjie notas te sit en op ’n bandmasjien te dikteer, verg minder inspanning as om heeldag voor ’n tikmasjien te sit. Dit sal my werk wees, asook alle administrasie en navorsing, indien nodig.”

“Die vorige keer toe ons hulp ingekry het, het dit nie gewerk nie,” sê hy styf.

“Tasha het haar bes probeer,” antwoord Margo. “Maar sy is nie ’n taalmens nie. Ek kan nie saam met iemand werk wat nie die verskil tussen ’n komma en ’n kommapunt ken nie.”

“Ouma het haar ook nie juis kans gegee om te leer nie.” Deneys se stem is stroef en hy wys die kelner ongeduldig weg toe dié nog koffie wil bring.

Carmia onthou dat dié Tasha ’n vriendin van Deneys is. Sy wonder of dit dalk die rede vir sy ergernis is – die feit dat hy nie wil hê sy meisie moet gekritiseer word nie.

“Ongelukkig moet ek Ouma-hulle se kuier kortknip,” maak hy verskoning terwyl hy op sy horlosie kyk. “Dit word laat en ons moet by die huis kom. Een van ons suikertrokke het op Pinetown gebreek. Ons moet nog daar aangaan, en ek vlieg môre douvoordag. Die kusvlug, Kaap toe.”

Hy wend hom tot Carmia. “Jy het die moeite van die onderhoud gehad en is volgens my ouma ’n aanvaarbare proposisie. Goed, ek is bereid om jou ’n kans te gee. Ons maak dit ’n proeftydperk van drie maande, waartydens jy óf ons agt en veertig uur kennis kan gee indien die werksooreenkoms nie nagekom word nie. Dit beskerm albei partye. Ek neem aan julle het vergoeding, werksure, huisvesting, ensovoorts uitgeklaar?”

“Ja,” bevestig Margo.

Hy kyk vraend na Carmia. “Is alles vir jou duidelik?”

“Glashelder,” antwoord sy, net so saaklik soos hy.

Daar is nog ’n klompie besonderhede wat sy wou uitklaar, maar dit sal moet oorstaan tot later. Deneys is volgens sy ouma nie die geduldigste mens op aarde nie. Sy wil dit liewer nie waag om die man verder te irriteer nie. Hy het blykbaar die finale sê oor haar aanstelling en netnou is sy haar nuwe werk kwyt.

Hy neem sy motorsleutels en glimlag vlugtig vir Carmia, asof hy besef hy was onbeleef. “Kan ek jou êrens heen oplaai?”

“Nee dankie.”

“Parkeergarage of huis toe?” bied hy weer aan, effens vriendeliker.

“Dis nie nodig nie,” herhaal Carmia. Sy wil nie ’n guns van hom hê nie. En sy wil ook nie hê hy moet die afskilferende ou gebou sien waarin sy woon nie.

“Ek bel jou môre,” belowe Margo en knipoog onderlangs.

Carmia bly sit met ’n halwe koppie koue koffie by die tafeltjie toe hulle wegstap, Margo voor en Deneys agter haar, met ’n ondersteunende hand om haar elmboog. Hy vertoef by die toonbank om die rekening te betaal, neem sy kleingeld en glip dan sy beursie terug in die sak van sy styfpassende jeans.

Carmia voel hoe haar hart weer allerhande manewales uithaal terwyl sy Deneys Vermeulen se breë rug agternastaar. Is jy totaal simpel? betig sy haarself. Die man keur nie jou aanstelling goed nie. Hy wil jou nie op sy plaas of in sy huis hê nie. Hy dink jy’s ’n kansvatter … En jy sit leepoog en staar na sy bobene en plat sespakmaag? Skaam jou. Jy het gehoor hy het ’n vaste meisie. Het jy dan geen trots nie? Hy kon nie eens jou naam onthou nie. Hy het na jou verwys as “die koerantmeisie” – en hy het dit nie vleiend bedoel nie.

Sy gryp vies haar handsak en stap uit, die blink van die dag skielik dof. Margo Vermeulen is alles waarop sy gehoop het, alles wat in vleiende koerantberigte of tydskrifartikels oor haar geskryf is. Om saam met haar te werk sal wonderlik wees. Maar die kleinseun is ’n ander proposisie. Sy het gevind hy kan baie aangenaam wees, selfs sjarmant. Maar so vinnig soos handomkeer kan hy verander en dan is hy outokraties en krities, asof sy ’n dom skoolkind is aan wie alles in eenvoudige terme verduidelik moet word.

Sal sy in dieselfde huis as hy wil woon, elke dag saam aan tafel sit? Veral as hy so oorkrities is en kort-kort oor haar skouer wil loer om fout te vind?

Vita, die aand toe sy bel om te hoor hoe die onderhoud afgeloop het, is bemoedigend en positief.

“Ek het mos vir jou gesê Margo is ’n engel. Een van die wonderlikste mense wat ek ken. Ek sou maklik met Deneys getrou het net om haar as ’n skoonma te hê. Maar geen pad wat ’n mens loop, is sonder duwweltjies nie, sussie. Dit het jy self ook al geleer. ’n Mens moet die suur saam met die soet in die lewe neem. As jy ’n droomjop wil hê en ’n droomboek wil skryf, moet jy jou pienk bril opsit. Deneys is nie so sleg nie; hy kan baie gaaf wees as hy wil. Jy sal hom gelukkig min te sien kry. Hy vlieg lang ure en is soms drie tot vier dae weg, selfs ’n week as hy op die Comores-roete is.”

“Dis goeie nuus,” antwoord Carmia. “Maar wat doen ek wanneer hy terugkom?”

Vita lag. “Jy kyk vir hom.”

“Kýk vir hom?” frons Carmia. “Hoekom?”

“Omdat hy die allerfraaiste ding op twee bene is,” terg Vita. “Het jy al mooier gesien? Met so ’n beeldskone mansmens sien ’n meisie baie foute oor. Selfs as hy ’n boelie is, en inmengerig. Hy bedoel dit goed. Deneys is baie geheg aan sy ouma, en hy is bekommerd oor haar welstand. Dis al familie wat hy het en hy is oorbeskermend teenoor haar. Jy sal dit gewoond raak. As hy sien jy is nie ’n fortuinsoeker wat misbruik maak van haar goedheid nie, sal hy jou uitlos om jou ding te doen.”

Eers ’n skelm en ’n kansvatter, nou ’n fortuinsoeker?

“Ek is lus en vergeet die hele storie,” sê Carmia vies. “Só verleë is ek nie! Ek kan huise of tyddeelskemas gaan verkoop, of vryskutwerk doen. Maar ek hou van Margo en ek weet sy het my nodig. Ek kan haar nie nou in die steek laat nie.”

“Natuurlik nie,” beaam Vita. “Aanvaar die werk, gaan Skamanga toe en doen jou bes. En as jou beste nie goed genoeg is nie, as jy en Deneys mekaar wil verwurg, gee jy agt-en-veertig uur kennis, klim op ’n vliegtuig en kom rig Andy se wildeperde af of voer die hanslammers. Ek mis jou, sus, en ek verlang. Dit sal fantasties wees om jou hier te hê.”

“My nuwe werk betaal so goed, dalk kry ek genoeg gespaar om met my eerste vakansie ’n vliegkaartjie Brisbane toe te koop.”

“Ek spring nou al op en af! Wanneer begin jy werk?”

“Margo wil hê ek moet so gou moontlik begin, maar daar is allerhande reëlings om eers af te handel. Ons het ooreengekom oor tien dae, dan is dit ook die begin van die nuwe maand.”

“Gaan jy jou meubels verkoop?”

Carmia huiwer, wetend dat haar suster haar weer ou Daantjie Draadsitter sal noem, wat nie kan besluit nie en altyd ’n agterdeur “vir ingeval” wil oophou.

“Ek het besluit om in die SeeSter se soekgids te adverteer en voorlopig die woonstel te verhuur, met meubels en al, ingeval dinge skeefloop. As ek dalk oor ’n maand of drie werkloos sit, sal dit my nie onkant vang sonder ’n dak oor my kop nie.”

“En waarmee gaan jy nuwe klere en juwele koop?”

“Die koerant sal my ’n klompie pensioengeld uitbetaal.”

“Koop broekpakke; dit lyk altyd goed saam met ’n bloes of kamisool. Net nie met daardie vlooimarkbehangsels waarvoor jy so ’n voorliefde het nie. Kry vir jou pêrels, ’n goue ketting en ’n ryk ou om vir jou diamante te koop. Die Vermeulens is top of the range, met duur smaak. So ook die res van die mink-and-manure-kliek, wat nogal snobberig kan wees. Moenie lyk of jy onder ’n klip uitgekruip het nie.”

“Ek het reeds begin.” Carmia vertel van die denimpak, en nog een in ’n sandkleur wat op die uitverkoping is.

“Min, maar darem. Moenie ’n bikini vergeet nie – Skamanga is loopafstand van die strand. En by die herehuis is ’n lieflike swembad, soos iets uit Hollywood. Margo hou daarvan om buite te onthaal. Skemerkelkies, ’n buffetete of ’n visbraai. Jy sal ook genooi word, en dis ’n goeie geleentheid om vir jou ’n miljoenêr te vang.”

“Ek soek nie ’n man nie; ek is gemaklik met my eie geselskap. Ek klim eerder in die bed met ’n interessante boek as met ’n vervelige, sweterige man wat net een ding op sy brein het.”

“Hoe klink dit jy praat uit ondervinding?” vra Vita verbaas. “Jy het albei ervaar en jy verkies ’n held tussen die bladsye eerder as tussen die lakens? En ek dag nog heeltyd my babasussie is ’n onaangetaste maagd!”

Toe Carmia nie reageer nie, begin Vita raad gee oor haarstyle en grimering.

Dan wil sy weet: “En Deneys? Hoe lyk hy deesdae? Nog so lenig en asof hy eerder op ’n loopplank hoort as in ’n stuurkajuit?”

Carmia grinnik. “Of in ’n modetydskrif, by ’n advertensie vir Levi’s.”

“Nee, Brut of Midnight Poison-naskeer,” skerts Vita. Sy huiwer, voor sy gemaak ongeërg vra: “Het hy dalk na my gevra? Gevra hoe dit met my gaan of so iets?”

“Nee.”

“O …”

Haar suster klink so afgehaal dat Carmia byvoeg: “Ek glo nie hy weet ons is susters nie.”

“Het jy hom nie gesê nie?” vra Vita verbaas. “Hoekom nie?”

“Ons het min gepraat, net in verband met die werk en niks persoonliks nie.”

“En Margo, het sy dit nie genoem nie?”

“Blykbaar nie.”

“Ek wonder hoekom …”

“Hy het jou glo nog nie vergewe nie en ek dink Margo wou ekstra komplikasies vermy. Deneys is klaar negatief ingestel, en as hy moet weet ek is familie van jou, sou dit die skaal nog verder teen my geswaai het. Dis ’n kwessie van: los slapende honde nog ’n rukkie onder die kombers.”

“Deneys gaan woedend wees as hy uitvind.”

“Ek sal solank my valhelm blink vryf.”

“Probeer hom verlei om hom sodoende sag te maak.”

“Ek glo nie dit sal so maklik wees nie.”

“Hoekom nie? Het hy ’n meisie?”

“Margo is nie seker nie, maar daar is blykbaar iets tussen hom en die bure se dogter.”

“Tasha Alexander?” vra Vita suur. “Wat sien hy in daai kat? Leëkop … Al waarin sy belangstel, is om haar naels in hom in te slaan.”

“Is jy tog nie jaloers nie?” spot Carmia.

“Op Tasha? Ag, asseblief … Sy kan Deneys met liefde erf, ek wil hom nie terughê nie. Hy’s te befoeterd. Tipiese bedorwe rykmanseuntjie. Ek is bly ek is van hom ontslae; ek kyk nie terug nie. Ek is tevrede met my lewe.”

Hoekom dan so heftig protesteer? Om haarself te oortuig? wonder Carmia.

“Ous, het jy nog steeds ’n sagte plekkie vir hom?” vra sy reguit.

Vita antwoord nie dadelik nie.

“Nee, natuurlik nie!” ontken sy dan. “Genade, ek is ’n getroude vrou en daar’s nie ’n beter man op aarde as myne nie. Hoekom vra jy?”

“Sommer gewonder.”

“Ek erken Deneys het my knieë lam gemaak, maar dis geskiedenis – oor en verby. Ek kan nie eens meer sy stem onthou nie. Net sy sexy mond wat met ’n meisie se libido kan toor, en hoe lekker hy gesoen het. Dít sal ek nooit vergeet nie! Hy’s ’n sterk ou en as hy ’n meisie vashou, wéét sy sy’s vasgehou. Behóórlik omhels en behóórlik gesoen, tot môre anderdag toe … Jy sal weet wat ek bedoel as jy ’n keer in sy arms was.”

Carmia is geskok. Sy klik verontwaardig haar tong. “Vita! Ek is nie van plan om in die man se arms te beland nie. Ek gaan vir sy ouma werk, dis al.”

“Julle sal in dieselfde huis woon, mekaar in die tuin of by die swembad raakloop of waar ook al, en hy is ’n onweerstaanbare, viriele man …”

“Hy het vir Tasha. En hy vlieg elke dag saam met stringe net sulke viriele lugwaardinne. Hy sal my skaars raaksien.”

“Moenie jouself onderskat nie. Daardie lang bene en katoë van jou kan ’n man nogal uitboul. Maar dis nie die punt nie. Feit is: jy’s ’n vrou. En kaptein Deneys Vermeulen kon nog nooit ’n vroumens weerstaan nie. Een of ander tyd gaan hy jou soen en dan sal jy verstaan wat ek bedoel. En hoekom ek sy mond en sy hande nooit heeltemal sal kan vergeet nie.”

Carmia raak ongemaklik. “Hoe sal arme Andy voel as hy hoor watse nonsens jy oor ’n ander man kwytraak? En dít een van jou ekskêrels.”

Vita lag onbekommerd. “My bekvelderman kan nog steeds nie ’n woord Afrikaans verstaan nie. Maar hy sal nie omgee nie, want hy is self onweerstaanbaar en hy weet ek is dol oor hom. Ek sal hom nie kul nie en hom vir geen ander man verruil nie.”

Op die agtergrond hoor Carmia ’n deur klap. Toe klink ’n mengelmoes laggende stemme op.

“Ek moet ophou klets,” groet Vita. “Dis honger mans hier net waar jy kyk. Al weer tyd vir poetoepap en emma necks. Sterkte, sus! Ek bel jou oor die naweek.”