Читать книгу Pikëll Paj - George Saoulidis - Страница 11

PJESA E GJASHTË

Diego kruante koret e plagëve që kishte në krah. Thuajse ishte në gjendje të dëgjonte zërin e së ëmës që i thoshte të ndalonte, por ai vazhdonte t’i kruante, duke nxjerrë gjak prej tyre.

Nuk mundej dot të bënte ndryshe.

Priste në rrugicë duke u vërtitur në majë të gishtave. Ishte errësirë dhe për dreq s’mund të shikonte. Kërkoi në xhepa elektrikun e dorës që nuk i ndahej asnjëherë. Iu desh shumë sa të kuptonte që e kishte shitur një ditë më parë. E kishte dhënë në shkëmbim të një kanaçeje koka kola. Kishte nevojë për atë kanaçe.

Kruajti koret e plagëve përmes bluzës së veshur.

Ku djallin ishte ai Ukrainasi? Ai tipi ishte shkërdhatë e dyshimtë dhe nuk e trajtonte mirë Diegon, por ishte gjithmonë në kohë. Përpikmëria ishte një karakteristikë pozitive e pazakontë për të gjithë mafiozët e mirë. Nëse nuk vije tamam në kohë, njerëzit i kapte ankthi dhe tërhiqnin pjesën e tyre.

Kur i kruheshin gishtat e dorës, ishte shenjë që dikush do vritej. Gjithmonë.

Diego lëpiu buzët, duke kafshuar poshtë në plagët e thara. Pa poshtë e lart nëpër rrugën e errët, dreq, po bëhej shumë errësirë! E kush me mend në kokë do bënte një takim në atë vrimë të qelbur muti? Athina ishte një pellg plot me vrima muti por mund të gjeje ndonjë vend me ndriçim për të bërë biznes, o njeri! Dhe një vend ku era nuk frynte fare dhe të ngrinte gjer në palcë.

Rrëmbeu fort xhaketën. Zor se i shërbente për gjë, xhaketë e përdorur Turke. Thjesht dukej këndshëm dhe Diegos i pëlqente të ndihej mirë. Kishte nevojë për fije të mira për biznesin e tij. E si do t’ia dilte ndryshe që të fitonte grupin e vet? Kishte Peti Ru-në, dhe kjo ishte një fillim i mbarë. As shumë e lënë pas dore, as shumë e shtrenjtë. Një atlete e mirë në mes të listës. Zot, a ishte me fat ai në këtë bast apo çfarë? Ai Apostolisi i dreqit kishte nevojë menjëherë për të holla dhe Diego ishte aty për të vënë bast? Me fat, me fat, tmerrësisht me fat. Apostolisi, ai trapi injorant natyrisht që humbi dhe ia dorëzoi çelësin gruas së Diegos.

Çfarë bekimi i kishte dhënë atë ditë Demetra nga gjinjtë e saj të bëshëm!

Diego kruajti koret e plagëve. I dhembën por u ndje mirë teksa pati njëfarë ndjesie në atë natë të ftohtë. Ah, sikur vetëm të kishte atë elektrikun e dorës, o njeri.

Pa mallin. Katër jelekë të modës HPP. Mrekulli, mrekulli fare, si gjithmonë. Ai Hektor shkërdhata ishte artist me këtë mut, o njeri. Diego kështu i thoshte gjithmonë, jashtëzakonisht i gëzuar që e kishte shok. Aq krenar. Aq krenar, dreqin.

Diego kruajti prapë krahun. Pa poshtë në çantë. Ku ishte ai xhuxhi i vogël Ukrainas -

Më në fund.

Drita makine. Diego ngriti krahun, nuk mund të shihte. Dikush doli prej andej. I shkurtër dhe trashaluq, si Ukrainasi. “Dreqin, më në fund, o njeri, më ngrinë topet këtu jashtë!”

Burri nuk foli asnjë fjalë dhe iu afrua afër. Diego nuk mund t’ia shihte dot fytyrën.

“Ja këtu e kam atë mutin tënd. Muti i klasit të parë, më i miri në qytet. Nuk do zhgënjehesh.” Ngriti supet ai. “Më duhej të gërmoja për ta gjetur brenda këtyre, nuk ishte e lehtë. Por për ty, dhe me çmimin e duhur …” nisi të fliste më ngadalë, me zërin e tij që dukej krenar.

Fytyra e Ukrainasit ishte e shëmtuar dhe vrarëlije si gjithnjë. “Hajt pra, Diego. Më trego mallin.”

“Patjetër, do ta tregoj-” Diego ngriu dhe pa nga vendi ku ishte çanta një minutë më parë. “Um…” Kruajti kokën, duke tërhequr këmbët zvarrë nëpër errësirë. Ndoshta e kishte hedhur tutje pa e vënë re? Ndoshta e kishte lënë poshtë ndonjë drite rruge?

“Boll me këto broçkulla, e ke apo jo? Mos më humb kohën.”

“Ishte fiks aty, të betohem! Vetëm një minutë më parë, tamam para se ti të dukeshe këtu-”

“Malaka prezoni,” foli Ukrainasi në fjalë profane Greke, dhe nxori diçka nga xhaketa.

Një dritë si vetëtimë, dhe në një moment të vetëm, Diego mund të shihte gjithçka. Rruga e pisët, dritat e thyera, dritaret e mbyllura, makina aty para.

Një ëngjëll i vogël, po vraponte me këmbët e tij të holla dhe të zbathura.

Ai vuri dorën tek barku dhe u bë me gjak.

Diego i murmuriti përsëri një fjalë profane Ukrainasit. Burri nuk ia vuri veshin dhe thjesht e la aty ku ishte.

Drogaxhiu i shtrirë aty në mes të rrugës, një pellg me gjak ishte krijuar aty përqark tij.

Nuk ishte edhe aq ftohtë tani. Edhe të dridhurat nga i ftohti u larguan.

Diego kishte kohë mjaft për të dërguar mesazhin përfundimtar.