Читать книгу Ingrid Jonker: Versamelde gedigte - Ingrid Jonker - Страница 13

Ek laat die fakkellig van sterre

in my hare en in my oë brand,

en in die stadsnag met sy verre

wysheid hou ek die robots in my hand.

Ek is die hoof en wagter van my stad,

en in die skou is ek die danseres,

In hierdie glorie het ek jou nooit liefgehad –

is jy die bode, ek die kroonprinses.

En tog, as ek jou so sien gaan,

jy wat eenmaal my lewe was,

bly ek in eensaamheid ontnugter staan,

bly ek tog menslik aan jou vas.

Ag, laat my dan geen digter wees,

maar net ’n soet, onskuldig kind

wat in jou arms eindelik onbevrees

beskermd lê teen hierdie bitter wind.

Laat my ’n onbewuste meisie wees,

wat needrig om jou gunste vra,

maar wat jou liggaam en jou gees

se einddoel eendag heilig in my dra.

Die Huisgenoot, 18 Maart 1955