Читать книгу Ingrid Jonker: Versamelde gedigte - Ingrid Jonker - Страница 17

Die winter is ’n krom ou vrou

wat op die sypad ween.

Wa-la, sy dra ’n koue rok

van vuil-grys crêpe-de-chine

Ek mik verby die rooi robots

koes teen die winkelvenster,

ek loop my telkens blindelings vas

in ’n ballingskap van mense.

Ek haat die liggies van die stad

wat uit die duister groei

en in die strate oopgevlek

soos groot wit blomme bloei.

My ouma was ’n krom ou vrou,

ons huis was sink en kluite,

en voor die wintervensters was

koerantpapier vir ruite.

Jou liefde was ’n werklikheid

soos melk en bloed en warm grond,

nou druk hul telkens as ek skree

’n fopspeen in my mond.

Die suiwerheid van klapperwit

varkblomme langs die waterspruit

brei in ’n roes van modder op

teerstrate monsteragtig uit.

Die Huisgenoot, 17 Desember 1956