Читать книгу Sagen aus dem Rheinland - Karl Simrock - Страница 34

Als Probe kölnischer Mundart.

Zo Köln em ahlen Kümpchens-Hof

Wunt ens nä Boersmann,

Dä hat en Mäd, de nannt sich Griet,

Nä Knäch, dä nannt sich Jan.

Dat Griet dat wohr en fresche Mäd,

Grat we vun Milch un Bloot,

Dä Jan dat wohr nä starke Boorsch,

Dem Griet vun Häzen good.

Ens säht hä: „Sag,“ esu säht hä:

„Sag, Griet, den ich deer räch?

Nemm mich zom Mann, do bes en Mäd,

Un ich, ich ben nä Knäch.“

Do säht it: „Jan, du bes nä Knäch,

Und ich en schöne Mäd:

Ich well nä däft'gen Halfen han

Med Oes un Köh un Päd.“

Un als dä Jan dä Kall gehoot,

Do trock hä en dä Kreeg,

Schlog immer düchtig en dä Feind,

Holf wennen mänchen Seeg.

We widder hä no Köllen kom,

Sos hä op stolzem Päd,

Dä Jan dä wohr no Feldmarschall,

Dä große Jan vun Wäht.

We widder en de Poz hä kom,

Sos en der Poz dat Griet,

It sos vör einem Appelkrom,

Wo it Kruschteien briet.

Un als dä Jan dat Griet dät sin,

Leth stell sing Päd hä stonn,

Un größten it, un sät zo im:

„Griet! wer et hät gedonn!“

Un als dat Griet dä Jan dät sin

Su blänkig usgeroß,

Do größt it in, un säht zo im:

„Jo! wär et hät gewoß!“

Ehr kölsche Mädchen, merk üch dat,

Un sit mer nit so friet,

Gar mäncher hät et leid gedonn,

Dat lehrt vum Jan un Griet.

Karl am Rhein.