Читать книгу Magia ukryta w kamieniu - Katarzyna Grabowska - Страница 13

Po tych słowach zapadła kompletna cisza. Mężczyzna siedział koło mnie i patrzył na mnie z uwagą, a ja nie potrafiłam pozbierać myśli. To, czego się dowiedziałam, było niczym wyrok, bez możliwości apelacji. Czy naprawdę los chciał, abym resztę mego życia spędziła w świecie, którego nie znałam i który był tak odmienny od wszystkiego, do czego przywykłam?

Ewen wstał i wolnym krokiem podszedł do okna. Wyjrzał na zewnątrz, tak jakby w ogóle nie obchodził go mój stan. Potrzebowałam wsparcia, pociechy, lecz znikąd nie mogłam jej oczekiwać.

‒ Czy to znaczy, że jedyną możliwością wydostania się stąd jest śmierć? – zapytałam.

Nie odwrócił się w moją stronę, jakby zafascynowany widokiem za oknem.

‒ Wydaje mi się, że tak – odpowiedział.

‒ Ale ja nie chcę umierać! – krzyknęłam, chyba nieco za głośno, bo doskoczył do mnie błyskawicznie i przyłożył mi palec do ust.

‒ Ciii… Jak Comta usłyszy, że krzyczysz, to pomyśli, że ci jaką krzywdę robię i niechybnie zajrzy do komnaty. A tego byś pewnie nie chciała?

Miał całkowitą rację – nie chciałam na razie towarzystwa Comty. Chciałam maksymalnie wykorzystać obecność Ewena. Nie wiadomo przecież, kiedy ponownie będę mogła skorzystać z szansy dowiedzenia się czegoś o krainie, w której zapewne spędzę kolejnych kilkadziesiąt lat. Chociaż jeśli nadal miałam zakładać, iż znajduję się w średniowiecznych czasach, to szalało wtedy tyle chorób, że może się okazać, że tych lat będzie mniej. Chyba że się obudzę… Na razie jednak śniłam, a przynajmniej miałam taka nadzieję… skoro zaś tak, to muszę zrozumieć, jakimi prawami rządzi się to dziwne miejsce, w którym się znalazłam. Skinęłam głową na znak, że rozumiem i będę już zachowywać się cicho, odsunął się więc ode mnie, ale nadal stał blisko.

‒ Powiedziałeś, że tamten mężczyzna wrócił po śmierci. Jak mam to rozumieć? – zapytałam.

‒ Dokładnie tak, jak powiedziałem. – Wzruszył ramionami. – Umarł, został opłakany, a po kilku latach wrócił, tak jakby nic się nie stało.

‒ Może wcale nie umarł. – Uczepiłam się tej myśli. – Może po prostu wrócił do siebie, a po jakimś czasie zapragnął znowu was odwiedzić? – To wydawało mi się całkiem logiczne.

‒ On umarł. Jego ciało pochowano z wszelkimi honorami. Był martwy, a później pojawił się ponownie. Książę Ekhard nawet kazał grób rozkopać i trumnę wydobyć, aby sprawdzić. Wykopali, otworzyli. Trup był na swoim miejscu.

‒ A może to nie on, tylko ktoś podobny? Brat bliźniak? – przytoczyłam kolejny sensowny argument.

‒ To był Mateo. Ten sam Mateo, co w grobie złożon. Ten sam Mateo, którego zgniłe szczątki książę Ekhard jeszcze raz zobaczył.

‒ O, kurczę! – wyrwało się mi niechcący.

‒ Głodnaś?

‒ Nie, to tylko taki zwrot – wyjaśniłam pospiesznie.

‒ O, kurczę? – powtórzył ze zdziwieniem. – A co kurczak ma do grobu?

‒ Nie wiem, u nas się tak po prostu mówi.

‒ Ciekawe… – Potarł dłonią czoło. – Niezwykła to musi być kraina, gdzie o kurczakach przy śmierci się prawi.

‒ Więc mówisz, że ożył i wrócił do was? I co się stało?

‒ Łzy, śmierć, cierpienie – oto co się stało. To od tej pory niebo nad Burią chmurami zasnute.

‒ Te chmury nigdy nie znikają?

To wszystko coraz mniej mi się podobało. Wieczne chmury nad księstwem, ożywający martwi… Czyżbym znalazła się w jakimś tandetnym horrorze?

‒ Wasza kraina zwie się Buria, ale gdzie się znajduje? Daleko stąd do Rzymu? – Dobrze pamiętałam powiedzenie, że wszystkie drogi prowadzą do Rzymu, więc może znali je też tutaj?

‒ Pierwszy raz słyszę taką nazwę. Czy ten Rzym to jakieś księstwo?

Chyba się ze mnie nie nabijał, był całkiem poważny.

‒ A wiesz gdzie leży Paryż? – rzuciłam kolejne pytanie.

‒ Zaprawdę dziwne i nieznane mi nazwy wymieniasz.

‒ Dobra. To jakie miasta, państwa lub księstwa znasz? – Przez moment miałam ochotę dodać „na literkę s”, tak jak w grze, w którą lubiłam grać w dzieciństwie.

‒ Kantonię, Percewaldię, Grundię – zaczął wyliczać, a mnie z każdą kolejną nazwą coraz bardziej jeżył się włos na głowie, oczywiście o ile to tylko możliwe.

‒ Czy one są w Europie? – To była ostatnia deska ratunku. Być może moja znajomość średniowiecznych map pozostawiała wiele do życzenia, ale przecież chyba nawet w tak zamierzchłych czasach ludzie wiedzieli, na jakim kontynencie żyją?

‒ Również nie znam – odpowiedział tak spokojnie, że aż zwątpiłam.

To gdzie ja się, do licha, znalazłam?

‒ A jaki rok mamy? – Głos drżał mi lekko.

‒ Rok siódmych łowów. – To określenie słyszałam już wcześniej.

‒ A miesiąc, dzień? Powiesz mi coś więcej?

‒ Dzień ostatniej uczty przed łowami.

‒ Macie w ogóle jakąś rachubę czasu? Kalendarz?

‒ Łowy określają ramy czasowe.

‒ A co było przed nimi? Sam mówiłeś, że to rok siódmych łowów. Co było przed pierwszymi łowami?

‒ Szczęście – odpowiedział krótko. – Ale to minęło i książę zakazał używać kalendarzy. Nie ma czasu, nie ma nic. Jest tylko zemsta. Tak powiedział i tak jest.

‒ Powiesz mi, o co chodzi z tymi łowami?

‒ Nie teraz. – Spojrzał w stronę drzwi. – Za długo już siedzimy sami. Comta gotowa zaraz tu wejść. Nie powinienem z tobą rozmawiać. Nie powinienem zdradzać ci sekretów Burii.

‒ A jednak zrobiłeś to – zauważyłam. – Dlaczego?

‒ Bo ja też obcy tu jestem. Mistrz Dewin życie mi uratował i opieką otoczył, ale zawsze, na każdym kroku, dawał odczuć, że jestem dla niego jeno przybłędą. Pragnąłem trochę uczucia, jakim rodzice swe dzieci darzą, a dostawałem tylko miskę strawy i dach nad głową. I nikt mnie nigdy nie potraktował jak swego. Nawet teraz, gdym już dorosły i praktykuję u mistrza. Jego wolą wzywać, na mnie z ukosa patrzą. Tak jak i ty żyję tu, bo muszę, ale ty chociaż wiesz, gdzie twoje miejsce. Ja nie wiem o sobie nic.

Zrozumiałam, że dla Ewena byłam kimś bliskim, kimś, kto znalazł się w podobnym położeniu. Zaufał mi, gdyż sam potrzebował zaufania.

‒ Dziękuję. – Wyciągnęłam do niego prawą rękę. – Zapewniam cię, że zawsze możesz na mnie liczyć. Mam tyle pytań, ale z chęcią odpowiem także na wszystkie twoje zapytania. Zawrzyjmy pakt, umowę, dzięki której będziemy mieć pewność, że możemy na sobie polegać.

‒ Pakt? – Spojrzał na moją dłoń, ale nie wyciągnął swojej.

‒ Takie przymierze.

Czekałam, aż wykona jakiś ruch, ale on tylko patrzył na mnie w zamyśleniu, tak jakby zastanawiał się, czy zaproponowana umowa korzyści mu jakieś przyniesie. Wreszcie powoli podniósł rękę i nasze palce się spotkały. Jego uścisk był silny i zdecydowany.

‒ I jak nasze niebożątko? – Skrzypienie drzwi było sygnałem, że zaniepokojona zbyt długim pozostawieniem nas samych do komnaty odważyła się zajrzeć Comta. Na pewno od dłuższej chwili walczyła z ciekawością i w końcu nie wytrzymała.

‒ Już wszystko dobrze. Właśnie miałem wychodzić. – Ewen mrugnął do mnie i puścił moją dłoń. Nachylił się jeszcze nade mną, tak jakby wsłuchiwał się w bicie serca. – Uważaj na wino na uczcie – wyszeptał, tak że tylko ja mogłam go usłyszeć. – Ono nie jest zwyczajne. Ma wzmagać odwagę rycerską. Pod żadnym pozorem nie pij z kielicha złotego, co krążyć będzie po izbie.

Wyprostował się, zanim zdążyłam coś odpowiedzieć i odwrócił się w stronę służącej.

‒ Wasz gość zdrów jak ryba. Nic jej nie będzie. Baczcie tylko, coby się nie przeziębiła. Może warto w kominku większy ogień rozpalić, bo zimno tutaj okrutnie.

Wyminął Comtę i nawet się nie oglądając, wyszedł z komnaty.

‒ Ale mi panienka stracha napędziła! – zaczęła utyskiwać korpulentna dwórka, załamując przy tym teatralnym gestem ręce.

Widząc jednak, że nie mam ochoty rozmawiać, podeszła do kominka i wrzuciła do niego kilka szczap, schowanych do tej pory w stojącej w kącie drewnianej skrzyni, której wcześniej nie dostrzegłam. W kominku palił się maleńki ogień, który wcale nie dawał ciepła. Tlił się chyba tylko po to, by podtrzymać żar. Comta wzięła gruby drąg i poszturchała wrzucone szczapy, układając je w żarze. Drewno musiało być suche, bo płomyki niewidocznego niemal ognia zaczęły rosnąć i obejmować wrzucone drewno.

Patrzyłam w ogień, tak jakbym w nim mogła odnaleźć wyjaśnienie tego, gdzie się znajduję i jak się uratować. Już wiedziałam, że nie znalazłam się tak po prostu w średniowieczu. Tego miejsca nie było też na żadnej znanej mi mapie. Może rozum płatał mi figle, ale nabrałam pewności, że przekroczyłam granice światów i trafiłam do krainy, o której „u nas” nikt nie ma pojęcia.

Byłam bardzo, bardzo daleko od domu i najprawdopodobniej nie miałam szans na powrót. Moje położenie było opłakane, ale czy w związku z tym powinnam się poddać? Człowiek ma to do siebie, że nawet w najtragiczniejszej sytuacji szuka ratunku. Co było moją szansą? Musiałam zebrać wszystkie siły. Musiałam przestać się nad sobą użalać. Przymierze, które zawarłam z Ewenem, stanowiło pewnego rodzaju deskę ratunkową. Już nie tonęłam w bezdennej rozpaczy, teraz dryfowałam po wzburzonym oceanie. Czy dopłynę do brzegu?