Читать книгу Ginekologia i położnictwo 2/2018 - Группа авторов - Страница 4

Endometrioza to łagodne schorzenie rozrostowe charakteryzujące się obecnością tkanek zbliżonych do struktur błony śluzowej macicy poza miejscem jej fizjologicznego występowania. Epidemiologia endometriozy nie jest precyzyjnie opisana z powodu często niemego klinicznie przebiegu, dużego opóźnienia w diagnostyce choroby oraz sytuacji, w których prawidłowe rozpoznanie nie jest postawione [1]. Ocenia się, że w Niemczech od wystąpienia pierwszych objawów do postawienia diagnozy upływa średnio 10 lat, 7–10 we Włoszech, a ponad 6 w Norwegii, co świadczy o trudnościach w diagnostyce oraz niejednoznacznych objawach. W Polsce nie dysponujemy danymi epidemiologicznymi odnoszącymi się do częstości występowania choroby ani do czasu jej rozpoznania. Dodatkowym elementem, który wpływa na nieprecyzyjne szacunki dotyczące częstości występowania schorzenia, jest stosowanie preparatów hormonalnych, głównie w postaci antykoncepcji estrogenno-gestagennej, jak również empiryczne leczenie bólów miesiączkowych [1]. Objawy kliniczne endometriozy sprowadzają się do dwóch grup zespołów klinicznych, którymi są: zespół bólowy oraz zaburzenia funkcji prokreacyjnych. Objawy bólowe mają niezwykle zróżnicowany i często niespecyficzny charakter w odniesieniu do czasu występowania dolegliwości, lokalizacji, czasu trwania i charakteru samego bólu. Charakterystyczne dla endometriozy są: bolesne miesiączkowanie, bóle w podbrzuszu występujące w okresie okołomiesiączkowym, bolesne stosunki seksualne, przy czym należy podkreślić, że objawy te nie występują wyłącznie w tym schorzeniu. Dodatkowo pacjentki mogą zgłaszać bolesne oddawanie stolca, objawy dyzuryczne, bóle w nadbrzuszu zwykle związane z cyklem miesiączkowym, mogące również pojawiać się bez związku z fazą cyklu. Nie należy zapominać również o tym, że dolegliwości bólowe w endometriozie często mogą dotyczyć również śródbrzusza i nadbrzusza. Mogą mieć charakter bólów ostrych, ale również przewlekłych, pieczenia, drętwienia, przeczulicy skórnej. Nasilenie i charakter dolegliwości bólowych nie zależy od czasu trwania choroby oraz wieku pacjentki, tak więc obecność konkretnych objawów nie wskazuje na długość trwania i nasilenie choroby [2]. Drugim najczęstszym problemem klinicznym obserwowanym w przebiegu endometriozy jest niepłodność lub trudności w uzyskaniu ciąży. W chwili obecnej uważa się, że choroba ta jest jedną z najważniejszych przyczyn niepłodności żeńskiej i stanowi 50% jej przyczyn.

Endometrioza jest schorzeniem występującym powszechnie, spotykanym w codziennej praktyce klinicznej, jednakże mimo to popełniane są liczne błędy zarówno w diagnostyce, jak i w leczeniu tej choroby. Niewątpliwie wynika to z szybkiego postępu wiedzy dotyczącego zarówno patomechanizmów warunkujących powstanie endometriozy, naturalnego przebiegu schorzenia, oceny wyników leczenia zachowawczego i chirurgicznego oraz skali i rodzaju powikłań. Do niedawna leczenie endometriozy, szczególnie chirurgiczne, nie różniło się od postępowania zabiegowego w innych łagodnych schorzeniach ginekologicznych; często wiązało się z agresywną, wczesną interwencją chirurgiczną. Postęp wiedzy dotyczący konsekwencji takiego postępowania głównie dla zdolności prokreacyjnych zmienił wytyczne postępowania, jednakże wciąż wielu klinicystów nie zmienia podejścia diagnostyczno-terapeutycznego do tego schorzenia. Tak więc nieprawidłowości dotyczące diagnostyki i leczenia choroby związane są z niezwykle szybkim postępem wiedzy dotyczącym zarówno wpływu endometriozy na powstawanie zespołu bólowego, jak również implikacji klinicznych stosowanego leczenia zachowawczego i operacyjnego. Dodatkowymi przyczynami, które spowodowały w ostatnich latach radykalną zmianę postępowania wobec chorych z endometriozą, są niewątpliwie szybki rozwój technik wspomaganego rozrodu oraz coraz głębsza wiedza dotycząca efektów leczenia operacyjnego i farmakologicznego tego schorzenia.