Читать книгу Błąd Darwina - Группа авторов - Страница 28

Chyba nie potrzeba więcej szczegółów, by zakończyć ten rozdział wnioskiem, że – jak głosi obecnie wielu wybitnych biologów – nawet jeśli mutacje były w punkcie wyjścia losowe, to odpowiadające im fenotypy już nie są. Innymi słowy: zanim jakiś fenotyp zostanie, mówiąc obrazowo, „przedstawiony” do selekcji przez środowisko, musi być spełniony zestaw ograniczeń wewnętrznych, a interakcje na wielu poziomach muszą zostać ustabilizowane. Między mutacją a ekspresją jest miejsce na wiele różnorodnych filtrów. Niektóre spośród nich działają szeregowo, inne kooperują bądź wpływają na siebie.

Nie ma więc, mówiąc krótko, żadnej pojedynczej „strzałki”, która łączy losowy generator różnorodności genetycznej z fenotypami, na których operuje egzogeniczna selekcja. Różne rodzaje filtrów i procesów regulacyjnych mają różne skutki na wielu poziomach. Problematyka ta stanowi obecnie przedmiot intensywnych badań (Mattick 2005; Amaral i Mattick 2008; Mattick i Mehler 2008). Zazwyczaj istnieją zróżnicowane współczynniki efektywności dla rożnych wariantów na różnych poziomach i dla różnych rodzajów lokalnych (czyli endogenicznych) selekcji. Istnieją też selekcje egzogeniczne, ale w tym punkcie również, jak się za chwilę przekonamy, obecna narracja znacząco odbiega od propozycji tradycyjnego neodarwinizmu. Niektórzy biologowie ewolucyjni faktycznie uogólnili i rozszerzyli mechanizmy darwinowskiej selekcji o dobór wewnętrzny60. W części II wyłożymy pojęciowe ograniczenia darwinizmu, które stosują się również do jego rozszerzonych wersji. Zanim jednak do tego przejdziemy, trzeba omówić kilka innych faktów i nowych odkryć w samej biologii. Obraz relacji między genami i fenotypami staje się jeszcze bardziej złożony, gdy uwzględnimy kolejną, wyższą rodzinę poziomów, a mianowicie relacje między genomem jako całością a ścieżkami rozwoju. Te właśnie kwestie podejmiemy w następnym rozdziale.