Читать книгу Błąd Darwina - Группа авторов - Страница 34

Widzieliśmy już wcześniej, jak głęboko błędna jest addytywna, „fasolowa” koncepcja genu. To jednak nie koniec. Rosyjski zoolog i ewolucjonista Iwan Iwanowicz Schmalhausen (1884–1963) słusznie kładł nacisk na fakt, że żywe organizmy nie są prostym „złożeniem adaptacyjnym” oddzielnych elementów, lecz silnie skoordynowanymi systemami (historyczne i krytyczne omówienie znaleźć można w pracy Levit i in. 2006). Obecne świadectwa eksperymentalne ukazują, jak słuszna była jego intuicja: niektóre mutacje genów, ukierunkowane konkretnie na jedną część ciała, modyfikują też inne jego części. Gdy kończyny są generowane ektopowo (czyli w innym niż zwyczajowo miejscu), wokół nich wytwarzają się często neurony sensoryczne, organy receptorowe, chrząstki i naczynia krwionośne (w pracy Kirschner i Gerhart 2005 znajdziemy omówienie frapujących przykładów). Podstawowym efektem wywoływanej laboratoryjnie i kontrolowanej ilościowo modyfikacji dwóch ważnych białek72 u zarodków kurcząt i zięb na wczesnym etapie rozwoju jest zmienne wydłużenie i zwężenie grubości górnej części dzioba (Abzhanov i in. 2006). Niemniej dolna część dzioba i mięśnie szyi dostosowują się do tych zmian.

Po raz kolejny widzimy tu, że dobór naturalny nie może selekcjonować izolowanych cech. Wybiera raczej złożone kompleksy połączone na mocy takich zjawisk jak plejotropizm, „solidarność rozwojowa” (koordynacja Schmalhausena) i modyfikacje epigenetyczne (zob. dalej).