Читать книгу Błąd Darwina - Группа авторов - Страница 30

Różne komponenty genomów i/lub struktury rozwojowej mają zazwyczaj różne efekty na dalszym etapie – w charakterystyce w pełni rozwiniętego dorosłego osobnika na przestrzeni całego życia. Wielkość tych efektów mierzona jest zakotwiczeniem struktury. Zakotwiczenie genu bądź kompleksu genów zmienia się stopniowo; nie jest to własność zero-jedynkowa. Z ewolucyjnego punktu widzenia zakotwiczenie jednostki ma liczne i głębokie konsekwencje dla jej roli w różnych grupach organizmów i u różnych gatunków. Wpływa ono na inne zależne od jej funkcjonowania jednostki. Generatywne zakotwiczenie (Wimsatt 1987; Schank i Wimsatt 2001; Wimsatt 2003) traktuje się zarówno jako „napęd” rozwoju czy zmian ewolucyjnych, jak i ograniczenie. Sprowadza się to do stwierdzenia, że istotne czynniki rozwojowe („piwots” w terminologii Wimsatta) mogą być silnie konserwowane i zabezpieczone przed zmianami bądź mogą podlegać niewielkim, dziedzicznym zmianom o znacznych konsekwencjach ewolucyjnych. Zakotwiczenie generatywne, jak sama nazwa wskazuje, jest prawdopodobnie związane ze spontanicznymi i dość ogólnymi procesami generowania form, o których więcej powiemy w następnym rozdziale. Jest ono, rzecz jasna, kontrolowane przez geny, ich kompleksy i ścieżki rozwojowe. Nadal niewiele wiadomo o sposobach, na jakie owe źródła porządku i zmiany (niektóre o charakterze ogólnie fizykochemicznym, inne ściśle genetyczne) wchodzą w interakcje.