Читать книгу Ота макон - - Страница 17

Бир қадим

қалъанинг деворларинда

қон кўрдим:

ҳар ғишт қон!

ҳар қадам қон!!!

Токчаларга қўнган ғуборларинда

қонталаш замонга

жонталаш исён!

Кўзларимни юмдим:

Ёлғонми дедим.

Гувоҳга айланди

ҳар ғишт,

ҳар қадам…

Бир аччиқ ҳақиқат тиғлади дилим:

Ҳақиқат ўлмайди!

ўлади одам.