Читать книгу Sürgün - - Страница 10

Mən bulağam, təşnə dodaqlarınla,

əyil bir az, ovuc-ovuc iç məni,

bəlkə seləm, yol gəlir dağlarından,

boğularsan, üzə-üzə keç məni.

Bəlkə səsləyibdir sözüm, gəlmişəm,

pozulubdur nizam, düzüm, gəlmişəm,

bəlkə bu dünyaya özüm gəlmişəm,

yaradana deməmişəm seç məni.

Mən buludun tərkibində bir odam,

görürsənmi, necə od olur adam?

Mən qapıyam, göy üzü evim, odam,

nə durmusan, tilsim ilən aç məni.

Heç olmadı həyat gözəl, bəxt şümal,

dörd tərəfim sükut, üç tərəfim lal,

nə vecimə, tanımasın qərb, şimal,

tanımasın Paris məni, Kerç məni.

Dünya bağmı, bağdakı bir gül mənəm,

dünya bədən, əynindəki tül mənəm,

dünya zəmi, dən dolu sünbül mənəm,

hünər eylə, oraq olub biç məni.

Nağıldakı divlər kimi diriyəm,

ağlayarsam, çətin bir də kiriyəm,

göydən düşən üç almadan biriyəm,

bəlkə anam doğmayıbdır heç məni…