Читать книгу Sürgün - - Страница 23

Neçə boynu bənövşətək bükülü,

neçə gözü ağlar qoyub gedənəm,

könlüm kimi açılmazdır o vaxtdan,

qapımızı bağlar qoyub gedənəm.

Bir sıxalar buludları, yuyalar,

göy durula, dağılmaya yuvalar…

Yereşitməz, göygötürməz dualar,

dağtablamaz ahlar qoyub gedənəm.

Haçalanmış yollar kimi görünən,

yaşıl-yaşıl yarpaqlara bürünən,

arxam ilə iməkləyib sürünən,

düyməgözlü tağlar qoyub gedənəm.

Nə biləydim ağac adam deyilmiş,

qar-yağışla yarpaqları döyülmüş,

ucunda gül pəncərəmə əyilmiş,

vəfalı budaqlar qoyub gedənəm.

Çin olmadı arzularım, pir də ki…

Sirr olmadı, sirr qalmadı, sirr də ki…

Axar çaylar, göy meşələr, bir də ki,

buz kimi bulaqlar qoyub gedənəm.

Bizim evdə quşlar yuva qurdumu,

üstümüzə yağan daşlar durdumu?

Yanıram oyy, vətənimin, yurdumun,

sinəsində dağlar qoyub gedənəm…