Читать книгу Sürgün - - Страница 29

Mənim gözümün qabağında Qənbəri öküz vurub,

hələ pəpilləşməmiş qara gözlü Qənbəri,

düz əlli dörd il keçib o vaxtdan bəri,

bəli, o vaxtdan düz əlli dörd il keçib,

qaragözlü Qənbər qisasını qiyamətə saxlamayıb,

qurbanlıq kəsiləndə öküzün qanını içib.

Mənim gözümün qabağında sel aparıb,

Növrəstə arvadın alaməxmər inəyini,

düz əlli il qabaq, oktyabrın əvvəlində,

allah kimsəsizlərdən nə istəyir görəsən, deyib,

küfr, qarğış eləyirdi qara kösöv əlində.

Mənim gözümün qabağında toyların birində,

bıçaq çəkmişdilər Həsənağaya, Hüseynağaya,

qırx doqquz il ötüb bu hadisədən, axırda,

yaralı yaşadılar ömür boyu,

və ölüb getdilər bu yaxında.

Qara camışımızın quyruğu ortadan qırılmışdı,

yadımdadı ilinə, gününəcən,

qızıldöş atımızın əmcəkləri yarılmışdı,

yadımdan çıxmaz ölənəcən,

itimizin güllələnməsi,

quyumuzun suyunun quruması,

Mirəzizin, Mirəşrəfin faciəli ölümü,

hətta, Yağnəlinin qanının qaralması,

hamısı iliyinə, sümüyünəcən yadımdadı,

Süleymanın eşşək belindəki duruşu,

Səmədin itkin düşmüş oğlunun adı…

Tarix kitabları ayrı şey yazır,

yazır ki, öküz Qənbəri vurmayıb,

kürəyini qaşıyıbdır buynuzuyla,

elə bil ki, fil oynayıbmış körpə quzuyla,

digəri yazır ki, Növrəstə arvadın inəyini sel aparmayıb,

inək üzmək istəyərkən atılıb suya,

bu da tarix alimidir guya,

hələ başqa tarixşünaslar görün nə yazır,

yazır ki, Hüseynağa, Həsənağa yaşamayıb bu əsrdə, bu ölkədə,

bıçaqlanıb eləməyiblər,

heç bəlkə də əcəl ilə ölməyiblər…

Yazığım gəlir millətə, tarixçilər tərəfindən

azdırıldığına, azdığına,

bilmirəm gözlərimə inanım,

ya bu alimşünasların yazdığına…