Читать книгу Sürgün - - Страница 25

Nə uçdum quş kimi, nə qaçdım ittək,

nə göylər mənimdir, nə yerlər mənim,

ipsiz arzularım köhnə çərpələng,

dalımca gör nələr deyirlər mənim.

Bir azman qayaydım, yıxıb zəlzələ,

bir ah göndərməyə qarlı dağım yox,

uçuram, bu cahan qurtarmır hələ,

nə yazıq, qonmağa bir budağım yox.

Bu qismət, bu qədər, bu tale, yazı,

dalımca deyirlər guya dahidi,

əzablar, zülümlər təzyiq cihazı,

həsrət və qəriblik ölçü vahidi.

Çətini qanadım yoruluncadır,

ya külək qovacaq, ya leysan, yağış,

yerlər dərindirsə, göylər ucadır,

vətən bir yuvadır, mən yuvasız quş…

Nədir bu dünyada, nədir əbədi,

söz tapıb göyərtdik yerin təkindən,

dağıldı, söküldü elmin məbədi,

quş göydən ayrıldı, palıd kökündən.

Uzundur yolumuz əyri, düz olsa,

çıxmaz kəpəklərə ələdiyimiz,

boğuldu beşikdə oğul, qız olsa,

bizim körpə kimi bələdiyimiz.

Saxsını torpaqdan, qızılı misdən,

arzunu xəyaldan ayıran öldü,

alçağı hündürdən, safı xəbisdən,

dilavəri laldan ayıran öldü.

Neynirsən neçədə açılır sabah,

neynirsən gün çıxır, ya qar ələyir,

bax, səni asdıran sevdiyin allah,

neyləyir, əlbəttə, yaxşı eləyir.

Neynirsən necədir tərkibi suyun,

kimyanın, sürətin vaxtı keçibdir,

arxacın ağzında mələyən qoyun,

bəlkə qoyun deyil, itdir, keçidir.

Düz xətti sındırma, indi əyridir,

keçər lap yeddisi iki nöqtədən,

indi ki əyrilər qılınc səyridir,

niyə bölünməsin min yerə vətən?

Xülasə, heç elmə yoxdur ehtiyac,

hava məlumatı başına dəysin,

şahın quş evidir başındakı tac,

qoysa yad gülləsi quşuna dəysin.

Unutma, ey qafil, dörd yanın biclər,

bu fərman üzünü ağartmayacaq,

sənin inandığın əfsanə güclər,

səni bu illətdən sağaltmayacaq…