Читать книгу Sürgün - - Страница 31

Qar əymişdi budağı,

sınacaqdı, qoymadım,

quruyub ocaqlarda

yanacaqdı, qoymadım,

yaz gəldi, cana gəldi,

budaqdan şiv düzəldib,

döydülər məni,

döyüb-döyüb çırpdılar,

həmən budaq kimi əydilər məni.

Suda boğulan adamın

köməyinə yetişdim,

dedim, bu da xilasdı,

qalxıb çiynim üstünə,

özümü suya basdı.

Havası kəsilmişə

hava verdim, dirildi,

daha mənə salam vermir

küçəmizdən keçəndə,

bir ay deyil, bir ildir.

Cəhrəni işə salıb,

sap əyirdim rəngbərəng,

görən dedi nə gözəl,

baxan dedi nə qəşəng,

döndüm günah keçisinə,

sapdan kəndir düzəltdilər,

boğazımın ölçüsünə.

Kəpəyim də gəlir kara,

ələyimi ələməyim,

bir gün öləcəyəm deyə,

yaxşılıqlar eləməyim?

Adam adam olsun gərək,

dostdu, qohumdu, qardaşdı,

elədiyim yaxşılıqlar,

başıma göylərdən düşən,

ən doğma, ən ağır daşdı…

Uçdu taya kimi göylər üstümə,

inləyir altında qalam ey, qalam,

acı tüstü kimi bacadan çıxıb,

salam dünya dedim, salam ey, salam.

Mən quşam, yolunmuş lələk deyiləm,

zülmətdən gizlənmiş fələk deyiləm,

arıyam bəlkə də, pətək deyiləm,

bəlkə də ən təmiz balam ey, balam.

Yazmır mən deyəni, qocadır qələm,

susub, sözə baxmır keflənmiş ələm,

çıxaram hamının yadından, nə qəm,

tək sənin yadında qalam ey, qalam.

Mən büstlər yonmağın sənətkarıyam,

güney istisiyəm, quzey qarıyam,

yetişə bilməyən payız barıyam,

gün çıxsa, qar yağsa, kalam ey, kalam.

Kim sevə bilmirsə günah qanında,

xədimdir, yatıbsa qılınc qınında,

yahu, sevənlərin dili qarnında,

mən də səsi batmış lalam ey, lalam.

Dünya dağılmasın, neyləsin,

imkan verin şair də söz söyləsin,

nə dini, nə qanunu, nə allahı alqışlayır,

o, özünü öldürəcək silahı alqışlayır,

elə bil otağının içində ilan bəsləyir adam,

adamı yalanla böyütdülər,

yalan böyüdür,

yalan bəsləyir adam…