Читать книгу Sürgün - - Страница 15

Dur, yığış, ey insan, köç vaxtı gəldi,

bu başdan o biri başa gedirik,

hələ ağarmamış saça, saqqala,

hələ dən düşməmiş qaşa gedirik.

Hər tində, bucaqda tələ qurublar,

qaya parçalayıb, dağ uçurublar,

yollara sap kimi düyün vurublar,

gah duza, gah da ki, quşa gedirik.

Ötən günlərini yuyub, ağlarsan,

bu gözəl dünyadan doyub, ağlarsan,

dizini torpağa qoyub, ağlarsan,

kotana qayıdır, xışa gedirik.

Səpdiyin dən kimi dərdin çoxalır,

gözlə günbatanı, ya günçıxanı,

götür yapıncını, köhnə çuxanı,

tufanlı, çovğunlu qışa gedirik.

Hər il sel daşqını, hər gün zəlzələ,

bu zülüm, bu zillət bitməyib hələ,

yenə dərdimizlə verib əl-ələ,

yenə dərdimizlə qoşa gedirik.

Dünya dəyişmədi, qalacaq olsun,

qalmayan kim varsa, öləcək olsun,

nə fərqi, keçmiş, ya gələcək olsun,

gedirik, dönməyə daşa, gedirik.