Читать книгу Sürgün - - Страница 6

Yenə düz işləmir ömrün sayğacı,

yenə yağış yağır, hava korlanıb,

bir uşaq səs gələn tərəfə qaçır,

deyəsən, yol gedir dəvə karvanı.

Bulanmış göy üzü yenə rənglənib,

çalır qırmızıya daşdan piyaləm,

quduz burulğanlar pozur ləngəri,

qaranlıq səhrada qarışıb aləm.

Yenə də yol boyu hürüşür itlər,

yaxşılar, yamanlar ələnməyində,

yenə də yol boyu qoca seyidlər,

diz çöküb, əl açıb dilənməyində.

Yenə dəli külək qovur qumları,

mən yazıq ulduza hürməyə gəldim,

göbələk şəklində bu qəyyumları,

kolların dibində görməyə gəldim?

Çənəm yer süpürür, qatlanır dizim,

deyən, öldürəcək bu ürək məni,

insana uyğunmu məndəki dözüm,

nə yol getməlidir, nə yük çəkməli.

Bu dünya toxunmuş köhnə kilimdir,

səcdə qıl, Məkkəsi, Kəbəsi mənəm,

bilmirəm bu yolun ərəbi kimdir,

bilirəm yorulmuş dəvəsi mənəm…