Читать книгу Sürgün - - Страница 11

Gül kolundan qoparılmış gül idi,

boy verməyən dən dolu sünbül idi,

nökər idi, əsir idi, qul idi,

o gözəli yol apardı, mən qaldım.

Qamətinə baxıb dersən tüləkdi,

bədən deyil, damar-damar ürəkdi,

yol çəkərdi, o gözləri yol çəkdi,

o gözləri yol apardı, mən qaldım.

Tellərini yellədəcək ahıydım,

kipriyinin yerində sürahıydım,

qorumadım, bir ələngə şahıydım,

kənizləri yol apardı, mən qaldım.

Qalan kimdi, gedib, gedib, baxdılar,

yer bərabər bir ovuc torpaqdılar,

çuxurları axar tapıb, axdılar,

«dənizləri» yol apardı, mən qaldım.

Bir boyundaş olammadım yurd ilən,

bir səfilsən yad ellərdə, dur, dilən,

mən qaldım ey, qiyamətə qurd ilən,

kəhrizləri yol apardı, mən qaldım…