Читать книгу Białe kłamstewka - Lesley Lokko - Страница 25

Jest to opowieść o trzech rodzinach pochodzących z zupełnie różnych zakątków świata, których historie obracają się wokół najlepiej i najmniej znanych wydarzeń dwudziestego wieku. W sprawie Harburgów i Betancourtów oparłam się głównie na trzech pracach: na wspaniałej książce Rona Chernowa The Warburgs: the Twentieth-Century Odyssey of a Remarkable Jewish Family (Vintage: New York, 1990); The World’s Banker: the History of the House of Rothschild (Weidenfeld & Nicholson: London, 1998) autorstwa Nialla Fergusona oraz na krótkiej pracy Alcione M. Amosa, dostępnej w Internecie: Afro-Brazilians in Togo: the Case of the Olympio Family 1882–1945 (http://etudesafricaines.revues.org).

Mimo że powieść ta dotyczy Betancourtów, rodziny całkowicie fikcyjnej, ich historia może się wydać po części znajoma tym, którzy znają historię Togo. Żeby opowieść o ich życiu była ciekawsza, potraktowałam fakty historyczne dość swobodnie i muszę w tym miejscu podkreślić, że jest to przede wszystkim fikcja literacka. Chronologia wydarzeń i historyczne przyczyny upadku Betancourtów nie dotyczą żadnych wydarzeń w którejkolwiek z rodzin w Togo; przedstawione w książce wydarzenia nie powinny też być odczytywane pod żadnym pozorem jako fakty historyczne, które miały miejsce w tym pięknym skądinąd kraju. Zapożyczyłam wiele z historii rodziny Olympio i jeśli kogoś zainteresuje ona głębiej, powinien przede wszystkim zapoznać się z artykułem, do którego link podałam powyżej. Smutne, że większość tego, co wiem o rodzinie Olympio, pochodzi od mojej ukochanej przyjaciółki, Natashy Olympio, która zginęła tragicznie w lipcu dwa tysiące jedenastego roku i za którą tęsknię każdego dnia.

Jak zawsze składam podziękowania mojej superagentce, Kate Shaw (po prostu najlepszej); mojej wspaniałej wydawcy Kate Mills i całemu zespołowi z Oriona; przyjaciołom z Londynu, Edynburga, Johannesburga i Akry oraz oczywiście mojej rodzinie, rozsypanej po całym świecie: Debbie, Megan, Nickowi, Lois, Simonowi, Paulowi, Mae-Ling, Noemu i tacie. Wymienię też tych drogich przyjaciół i kolegów, którzy pomogli mi przy dialogach pisanych w językach obcych. Są to: Stephan Ata, Marilí Santos-Munné, Nenad Cvetkovic, Konstantin von Eggert, Bart Goldhoorn, Inessa Kouteinikova, Delphine de Blic, Sandra Dorville, Igor Marjanovic i Joy Terekiev. Chciałabym powiedzieć wam wszystkim przeogromne „dziękuję”. Pragnę również podziękować dwóm bardzo mi drogim przyjaciółkom z czasów, gdy byłyśmy nastolatkami, z którymi ostatnio ponownie nawiązałam kontakt (choć, dzięki Bogu, nie na Facebooku): Roy Engel i Lori Rose. Rozpoznały one pewne sceny z naszego wspólnego życia dawno, dawno temu. Mam nadzieję, że oddałam temu (i wam też) sprawiedliwość.