Читать книгу Louisa du Toit Omnibus 5 - Louisa du Toit - Страница 12

Neil Collins het een ding geleer: ’n gedurige gedreig met weggaan is net so goedkoop soos ’n gedurige vredemakery wat net om die eerste hoek weer verbreek word.

Die dag nadat hy saam met Elna Osman gaan eet het, en nadat Rosanna so moedswillig slonsig by sy kantoor opgedaag het, ervaar hy weer eens die waarheid hiervan. Rosanna dreig met weggaan amper so dikwels as met selfmoord, en moord is net ’n kortkop agter. Vir die wis en die onwis het hy die rewolwer tog maar gebêre op ’n plek waar sy nie daarna sal soek nie, naamlik by sy visgereedskap.

Maar alle geld kan hy nie van haar weghou nie – en wil sy dan ’n treinkaartjie koop, is dit goed en wel. Op die oomblik reken hy dit sal hom goed doen om net ’n slag sonder haar te wees en diep asem te haal.

Vanoggend aan die ontbyttafel is dit ’n herhaling van die ou-ou, vasgelegde patroon van rusie: hy skuil agter sy koerant weg en sy probeer enigiets in haar vermoë om hom agter sy papierfort uit te lok. Onder “enigiets” val dus allereers verwyte, daarna trane, daarna dreigemente, daarna ’n deur wat in sy kosyne tril soos dit toegeklap word.

“Ek weet nie waarvoor ek lewe nie,” begin Rosanna Collins. “Kinders het ons nie, en jy gun my dit ook nie om een aan te neem nie. Waarvoor lewe ek? Ek het lus en maak ’n einde aan alles.”

Die koerant ritsel, en Rosanna weet nie of dit in reaksie op haar woorde is, of vanweë die nuusberig oor die deurmekaarspul wat in die wêreld aangaan nie. Dis hoe sy enige wêreldnuus en veral die finansiële deel afmaak: ’n deurmekaarspul. Sy vervies haar ook sommer as die klomp mansmense in ’n geselskap daaroor begin praat. En kom sy dan tussenin met ’n grappie of iets, vreet Neil haar agterna uit en sê sy het ’n leë kop.

“Ek wonder,” sê Rosanna, “as ek net stil verdwyn, of jy darem sal agterkom.”

“Ja, ek sal, want ek sal my koerant in vrede kan lees,” sê Neil Collins.

Hy hoef nie na sy vrou te kyk om te weet hoe sy lyk nie. Sy lyk presies soos jare terug, toe sy vir hom alte oulik was met die netjiese beentjies onder die baie kort rokkie, en die hoog uitgepluisde kapsel. Nou, tien jaar later, dra sy nog kort rokkies met ’n uit-die-mode-snit, en hoog uitgepluisde kapsels. Nie dat dit al is nie … dis maar net simptomaties van ’n erger verstarring. Destyds het dit nie saak gemaak dat sy ’n kougomkouende meisietjie is wat haar beplanning op “Wat die sterre voorspel” grond nie. Hy was immers self net ’n klerkie, en dit was lekker om sorgvry te wees by jou meisie. Hulle sou mos ouer word, verstandiger. Later …

Hy is geneig om haar gelyk te gee, dat sy iemand is wat kinders nodig het. Sy sal eintlik ’n lekker ma wees, sal op hulle vlak kan kommunikeer, redeneer, en dalk groei sy dan saam met hulle op tot volwassenheid. Hulle het wel toetse laat doen, en daar is nie regtig iets verkeerd nie, sy het maar net nooit swanger geraak nie. Sy is van die soort wat dalk, sodra sy ’n kind aanneem, haar eie kind ook sal kry. Daar is sulke gevalle. Sielkundig, wat ook al. Dis die beste diagnose en raad wat hulle kon bekom.

As sy net wou aanhou werk, of ’n liefdadigheidsinstansie ondersteun, maar sy sit ledig by die huis rond. Drink tee by vriendinne wat met hulle babas spog en haar verder demotiveer. Verder koop sy nodelose tierlantyne en nog meer klere wat beter by ’n tienderjarige sal pas. So voed sy haar eie oppervlakkigheid, en die kloof tussen hulle word net al hoe breër.

Dit is die tragiese tweespalt in sy lewe dat hy gevorder het tot bestuurder, maar nie kan waag om sy vrou in geselskap te presenteer nie. Hy kon ’n duisend dode sterf toe sy gister by die kantoor haar opwagting maak. Hy het haar tog gesê dat sy hom nie op kantoor moet pla nie, juis gedagtig aan haar manier van aantrek. En waarom kom sy toe wel?

“Om te kyk wat hier aangaan, Neil,” het sy gesê.

“Wat bedoel jy, aangaan? Ek doen my werk, en ek het gevra dat jy my nie steur nie.”

“Nee, maar ek het kom kyk, want ek begin hond se gedagte te kry. Ek is net nie meer goed nie … dis hier te kort, en daar te lank.”

Veral hier te kort, het hy gedink en gekyk na haar onpaslike rokkie waarvoor haar dye net te dik begin geword het.

“Rosanna,” het hy gevra, “het jy met een van jou vriendinne ons huwelik bespreek?” Amper het hy gesê “leëkopvriendinne”, wat die waarheid sou wees.

Uiteindelik, onder die dwang van sy woorde, het dit uitgekom: Trudie, ja, Trudie het gesê sy moet kom vasstel of hier op kantoor nie iets aangaan nie. Trudie het gesê sy moet veg vir haar regte en as hy haar uit sy lewe wil smyt, moet dit hom duur kos.

“Gaan sê jy vir Trudie ek sê sy moet gaan vlieg.”

“Ek dink nie Trudie was verkeerd nie. Wie is die meisiekind wat my deurgewys het hiernatoe, en sit sy op jou skoot? Ek dag daai Meloney-vrou werk hier.”

“Sy’s siek. Sy het verkies om te bedank.”

“En hierdie ene?”

“Sy werk in mevrou Meloney se plek. Omdat sy knap is, ja. Liewe land, Rosanna, ek speel nie in een van jou TV-storietjies nie. Ek doen eerlike, harde werk, en ek word bygestaan deur ’n personeel.”

“Hierdie meisie het my so hoogmoedig aangekyk. Sy wil my minderwaardig laat voel. Sy weet nie ek kan net my vingers klap, en sy sit op straat nie.”

“Moenie belaglik wees nie. Ek sal haar mos nie afdank omdat jy nie van haar hou nie.”

“Jy kies haar kant, sien jy? Ek het lus en verdwyn uit jou lewe, Neil.”

“Dit kan help. Op die oomblik, in elk geval, want ek het vandag ’n druk skedule.”

Sy is daar uit, vies. Nie rasegte, skroeiende toorn nie. Dis meer van ’n getjommel en ’n verwytery wat jou later oor die kop wil gaan. As sy nog moet weet dat hy gister, voor haar besoek, saam met Elna Osman gaan eet het!

Hy is vanoggend haastig om by die kantoor te kom.

Daar wag werk.

En Elna Osman is daar. Daar word binnekort in die stad ’n spesiale blitskursus vir privaatsekretaresses aangebied. Hy wil Elna die kursus laat loop. Nie dat sy dit juis nodig het nie, maar hy wil haar na sy hand leer. Sy is nog jonk, sy sal seker nie gou trou nie. Sy dra geen ring nie. Hy is nie van plan om sy hart op loop te laat sit nie, so glo hy. Hy is nie ’n ontroue soort man nie, en Rosanna sal dus solied deel van sy lewe bly. Maar niks belet hom om op kantoor te geniet van hierdie meisie se teenwoordigheid, bekwaamheid en aangename geselskap nie. Dit sal hom pantser vir die res van die dag saam met sy vrou. Dalk stem dit hom selfs meer positief teenoor Rosanna.

“Terloops,” sê Rosanna nou, en kraak ’n stukkie roosterbrood tussen haar tande, “moenie soek as jy my vanaand nie tuis vind nie. Enigiets kan gebeur.”

As sy verwag het dat Neil in roerende ontsteltenis die koerant sal neersmyt, het sy dit mis. Hy mompel net iets onverstaanbaars en blaai ritselend om.

“Maar as jy my tog moet soek,” sê Rosanna, “ek sal iewers ’n notatjie los om ’n idee te gee waar ek is of wat met my gebeur het. Wag, ek het nou amper my mond verbygepraat.”

Dis ’n smeking, niks minder nie. Hy weet sy sal ophou met dié sinneloosheid as hy haar in sy arms neem, haar soebat om tog niks onverantwoordeliks te doen nie. Sy sal trouens met die sinneloosheid ophou tot vanaand of môre, en dan van nuuts af begin. Hy weet. In die begin het hy teerheid probeer, maar hy moes ondervind dat verharding makliker is en meer vanself kom. Onttrekking. Emosionele egskeiding.

Buitendien sal hy liewer iemand soos Elna Osman in sy arms wil neem. Hy skrik vir sy eie gedagte.

“Gaan waar jy moet gaan en doen wat jy moet doen,” mompel hy duister en vou die koerant op. Hy skaam hom oor die ongeoorloofde gedagte aan Elna Osman, en hy probeer dit besweer met ’n ekstra stukkie wreedheid: “Ek sal nie na jou soek nie.”

Daarna ry hy deur die oggendstraat. Die dag het ’n vlekkelose geboorte gehad, soos trouens elke dag. Die dag self kan dit sekerlik nie verhelp dat mense hom met vuil vingers betas en hulle vingerafdrukke laat nie.

Hy blaas vermoeid sy asem uit.

Dis nie ’n geval dat sy huwelikskrisis vir Neil Collins onaangeraak laat nie. Dis nie dat hy ongevoelig jeens Rosanna is nie. Soms roer daar nog vergete gevoelens in hom, soms klop die liefde nog aan die deur van sy hart. Agterdeur, bygesê. Dis net dat hy deur die jare die weg van die minste weerstand gekies het.

Eintlik ly hy diep en eg onder die vervreemding. Hy is nie in wese ’n buffel nie. En hy is nie blind vir die feit dat Rosanna op haar eie manier ly nie. Om skynbaar oppervlakkig te ly, is nie noodwendig minder intens nie. ’n Mens presteer, juig of ly volgens die mate van diepte waaroor jy beskik. En solank jou emosies bodem raak, het dit bestaansreg.

Neil se motor ryg in tussen honderde ander, sodat hy net nog ’n weerlose liggaam binne ’n metaalskulp word. Hy laat hom nie sterk genoeg geld nie. Probeer altyd die ander kantoormense ontwyk. Hy sou eintlik blasé tussen hulle kon deurwandel en hulle beleefdheidsbetuiginge ontvang. Maar sy persoonlike probleme knou hom, keer hom weg van volle kontak. Met die verstand kon hy vorder tot hier, maar hy sal nooit met arendsvlerke kan uitstyg tensy hy volkome balans op persoonlike vlak vind nie.

So dink Neil, terwyl hy ’n rukkie voor die ander by die kantoor arriveer. Dit is sy gewoonte, soos hy ook smiddae heel laaste vertrek. Dikwels werk hy tot laat saans. Hy is nie een wat in ’n kroeg of klub gaan lê nie. Hy is nie een van die boys nie. Sy werk is sy stokperdjie, aangesien hy dit nie van sy huwelik kan sê nie. En geen kind hol hom met uitgestrekte armpies tegemoet nie.

Met ’n aangename skok bevind hy hom op hierdie môre saam met Elna Osman in die hyser. Sy is net so vroeg soos hy. Durf hy hoop dat sy doelbewus haar aankoms met syne probeer laat saamval?

“Jy ook ’n slegte nag gehad?” wil hy weet.

Dit lyk of die skoot in die donker volkome raak was, want ’n verleë trekkie pluk aan haar mond. Daar is ’n paar ander, vreemde mense saam met hulle, want hierdie stel hysers bedien ’n groot gebouekompleks. Dus kan hy nie veel meer kwytraak nie. Maar hy sorg dat hy naby haar staan, en hy soek die ontwykende geur van haar parfuum. Dit wat hy gister in die restaurant met haar probeer bespreek het. Sy het dit summier stopgesit. En skynbaar die parfuum ook, want hy gewaar die geur vanoggend glad nie. Dus het hy haar afgeskrik. Sy verkwalik hom dat hy so eie was, sy wys hom tereg.

Haar ronde, fluwelige oë lyk suf. Daar is selfs skaduwees onder, as hy hom nie misgis nie. Hy wil nie te opsigtelik na haar kyk nie. Sy het ’n tweestuk aan, en haar hare is in haar nek vasgebind, anders as ander dae. Is dit argeloosheid? Het daar iets met haar gebeur? Of wil sy bloot saaklik lyk, om te keer dat hy weer persoonlik raak? Hy wil graag so dink. Ja, hy wil graag glo dat hy haar geraak het, en dat sy dit wil weerlê.

Hy wens dat sy iets wil sê, enigiets, wat sy gevoel sal eggo. Iets soos: “Dis ’n storie of ek gisternag aan die slaap kon raak” of “Ek weet nie wat voel ek vanmôre so kaduks nie”. Eintlik weet hy bitter min van haar af. Eintlik weet almal min van haar af. Hy het haar al daarvan verdink dat sy haar lyf robot hou. Dan, soms, straal daar ’n onverwagte menslikheid van haar uit, wat jou agterlaat met die besef dat julle kontak gemaak het, kortstondig miskien, maar onmiskenbaar.

“Dit lyk my ons is die enigste twee vroegopstaners op kantoor,” sê hy sag.

“Die oggendstond het mos glo goud in die mond, meneer.”

Net die enkele sin met afgesaagde bewoording, maar sy het dit vir hóm gesê. Hy probeer dink watter verborge betekenis dalk daarin verhul kan wees. ’n Vrou met ooglede wat van maskara druip, kyk met skerper aandag na hulle. Neil weet wat sy dink: een van daardie gevalle … ’n kantoorvryery, vroeg in die môre voor die ander kom.

Tog nie dit nie, dink Neil Collins in die noute. ’n Wellustige werkgewer wat sy jonger vroulike werknemers in ’n posisie plaas, letterlik en figuurlik. Hoewel hulle seker nie meer as tien, twaalf jaar verskil nie, is Elna se jeug so fris en ongerep dat dit hom afgetakel laat voel. Rosanna het die beste van my gekry, dink hy spytig. En wat het sy daarmee gedoen?

Sy het sy jeug, sy ideale, gepluk soos ’n ryp vrug. Sy het mondevol daarvan afgehap, gekou, uitgespoeg. Van preservering was daar nie sprake nie.

Hulle is halfpad deur die oggend toe Elna ontvangstoonbank toe geroep word, waar daar glo iemand is om haar te sien.

Elna probeer haar beheer toe sy gewaar wie op haar wag. Een wilde oomblik het sy aan Christopher gedink. Hy, die diep, polsende ene, wat gisteraand in hartstogtelikste taal haar voete onder haar uitgeslaan het.

Maar dis Boet Osman, haar broer, wat skeef teen die toonbank leun.

Tot haar verligting lyk hy nogal netjies, sonder baadjie en met ’n das by ’n wit hemp. Die das se breedte is verkeerd en die hemp se wit is verdof, maar nogtans. Hy is mos glo getroud, onthou sy bevreemd. Dalk is die vrou beter as wat ’n mens dink, dalk hef sy vir Boet ’n bietjie op.

“Môre, Boet.” Sy het om die toonbank gekom sodat hulle effens weg kan beweeg, en lei hom om by een van die lae, ronde ontvangstafeltjies plaas te neem. As hy geld wil leen, sal sy tog maar kyk wat sy kan doen, en so vinnig en onopgemerk moontlik. “Hoe gaan dit? Jy is mos glo getroud. Geluk.”

“Dankie. Ja-nee, my nek is ook nou in die strop.”

Sy wag op verwyte oor haar huisverlatery, maar daar kom niks. Boet lyk in ’n sekere sin oorbluf. Sy kan dit nie mooi plaas nie.

“Ek het al probeer bel, maar daar was fout met die foon. Hoe gaan dit by die huis?” vra sy pligshalwe.

“Nee wat, sleg, Elna jong. Ma is mos vanmôre drie-uur heen.” Hy vroetel ’n sakdoek uit sy broeksak te voorskyn en druk dit teen sy oë, waar trane soos dorings sit.

Die skrik skeur deur haar. Ma? Die vrou met die … met die jas wat sy op die uitverkoping, sewe jaar terug, en die hare wat … Maaa?

“Boet, waarvan praat jy?”

“Het jy dan nie geweet Ma is hospitaal toe nie?”

“Hoe moes ek geweet het as niemand my gesê het nie?”

“Hoe moes ons jou gesê het as jy niks meer met ons uit te waai wil hê nie?”

“Jy weet dis nie so nie, dis … maar wat sê jy van Ma?”

“Ma is dood, Elna. Moet ek dit vir jou uitspelle? Ek het haar nou net in die lykshuis gaan uitken.”

“Maar wat het gebeur?” Sy voel hoe ’n lamheid in haar ledemate kom lê, en in haar ingewande is daar ’n naar, onvaste fladdering soos van ’n swerm duiwe wat verskrik uiteengespat het.

“Ag, die kleintjie wou mos van die begin af kom en kom, en toe kom dit nou. Toe was daar bloeding, of iets. Ek weet nie. Pa het maar met die dokter gepraat, ek het hom nie gevra nie. Sy moes ook so lank daar by die hospitaal wag voor sy geholpe is.”

Dit kan nie wees nie, dink Elna. Sy sit daar, by skrik verby. ’n Groot wesenloosheid vervul haar. Kan dit wees dat daar nie eers ’n afskeidsgroet was nie? Dit was tog haar moeder. Verwyt groei vinnig aan, verstrengelend soos bobbejaantou in ’n donker, broeiende woud. Sy kon immers gaan kyk het hoe dit met haar ma gaan. Maar sy was so afkerig van Sjert en Malie se intrekkery daar dat sy nie naby wou kom nie. As sy geweet het, het sy ingegryp en haar ma na ’n private hospitaal geneem, wat die koste ook al was, sy sou ’n persoonlike lening maak en dit afbetaal.

Teenoor haar sit Boet, en sy normale stuitigheid is vanmôre lamgelê deur ’n oorbluftheid buite woorde, ’n ruwe mansverdriet. “Jy sal maar moet haak met die begrafnis, Elna. En al die ander onkoste. Die begrafnisboekie is wel opbetaal, maar daar’s hier ’n ekstra en daar ’n ekstra.”

“Ja, natuurlik tog,” sê Elna. Sy probeer uitreken hoeveel maande ver haar ma se swangerskap was, maar haar gedagtes stok. Dit is asof daar nou net ’n groot holte is waar haar brein moes wees.

Dan, asof hy vir die heel eerste keer ’n aanvoeling van sy suster se gedagtes het, praat Boet weer: “Die kleintjie is glo in die broeikas. Sal lank daar moet bly.”

Die tweede skok is soos die natrilling van ’n aardbewing: stiller, maar amper meer finaal. “Leef die kind dan?” vra Elna, hoewel haar stem net ’n skor fluistering is.

“Ja. Was glo net oor die ses maande.”

“O.” Dit bly nietemin ’n verre, vreemde gedagte. Sal lank daar moet bly, het Boet gesê. Dit gee grasie, maak die werklikheid ’n bietjie onwerkliker. “Wat is dit, ’n seuntjie of dogtertjie?”

“Jissem, ek weet nou nie. Ek het nie vir Pa gevra nie.”

“Ek sal kyk of ek huis toe kan kom, Boet. Sommer netnou. Wie is almal daar?”

“Net ons. Pa en my vrou, Mien, en Malie en Sjert. En Berrie en Ria. En van die bure. Ek weet nie watse familie daar kan wees, en hoe om hulle op te spoor nie.”

“Ek weet ook maar net van tannie Corlia … die Ligtharts.”

“Ek wonder of Pa ooit aan hulle gedink het. Ek sê jou, die ouman is skoon van sy wysie af. Ma het mos maar alles gedoen en reggevat en so.”

En so … ’n Goeie opsomming van Makkie se lewe.

As Boet weg is, loop Elna na die kantoor van Neil Collins. Sy steur haar nie aan die blikke van die ander nie. Eintlik lyk sy seker verwese genoeg dat hulle kan raai iets is verkeerd. Maar sy het nou net een behoefte, en dit is om agter ’n geslote deur te kom.

Sy druk dus die deur van Collins se kantoor styf agter haar toe. Hy kyk vreemd op, want sy doen dit so doelbewus. Dan sien hy die ontreddering op haar gesig en kom impulsief agter sy lessenaar uit, beweeg om na haar toe. “Wat is dit, Elna?” wil hy besorg weet.

“Ek het nou net gehoor my moeder is onverwags oorlede, meneer Collins,” stort dit uit.

Die opregte meegevoel wat onmiddellik in sy oë spring sonder dat hy ’n woord hoef te sê, oorweldig haar. Sy knak. Die skouers wat sy altyd so regop hou, maak ’n boggeltjie, en sy druk haar gesig in haar hande vas. Sy maak klein geluidjies, minder as snikke.

Dis eerder soos die gejammer van ’n klein hond wat koud kry, dink Neil Collins, ’n Mag buite homself dryf hom om sy arm om haar weerlose skouers te plaas. Asof vanself kom haar kop teen sy nek tot ruste, en sy gee vrye teuels aan die trane.

Sy huil asof sy nie net oor hierdie nuus huil nie, dink Neil half ontsteld. Dis ’n dieper droefheid wat sy hier staan en uithuil, ’n deurlopender leed, en hy weet nie wat om te doen om haar te help nie. Reëlmatig streel hy oor haar rug, hou haar liggies teen hom vas.

Dis Elna wat eerste tot besinning kom. Met skrik en skaamte kom sy agter dat sy die vertroosting helend gevind het, dat sy dit graag sou laat voortduur. “Ek is jammer,” sê sy. Sy vroetel om ’n snesie, maar aanvaar ten slotte die wit sakdoek wat hy haar aanbied. “Sal dit vir my moontlik wees om huis toe te gaan, meneer Collins?”

“Natuurlik, natuurlik. Hoe kan jy nog vra?” Enigiets, dink hy half koorsagtig, enigiets wat hy vir haar kan doen. “Vat soveel dae soos nodig, ek verwag dit van jou.”

“Ek het die briewe klaar getik wat u wou laat uitgaan. U kan dit net teken.”

“Vergeet nou van alles hier. Behalwe van my, want ek wil hê jy moet elke oomblik onthou dat ek opreg jammer voel oor jou verlies.”

Sy knik. Die onverhoedse, intieme samesyn het hulle onkant gevang. Daar is ’n groot bevreemding tussen hulle, maar terselfdertyd ’n nuwe, huiwerende aanvoeling. Hulle staan teenoor mekaar as man en vrou. En dis veel, veel anders, en veel meer as net ’n baas en sy werknemer.

“Sal ek jou wegbring, Elna? Dis darem iets prakties wat ek kan doen.”

“U het ’n afspraak oor tien minute.”

“Ek kan vir Loubser of Hector vra om jou te vat.”

“Dis heeltemal onnodig. Ek bel net ’n huurmotor.”

“Ek vra vir skakelbord om een te bel.”

Terwyl hy dit doen, kry Elna haar handsak. Met ’n kort verduideliking aan die ander, gaan sy uit om by die uitgang te wag. Sy wil tog geen bohaai hê nie. Dis erg genoeg dat sy haar selfbeheersing so verloor het dat sy op Neil Collins se skouer huil.

Maar probeer soos sy wil, kan sy dit nie as misplaas of wederregtelik sien nie. Op daardie oomblik was dit so logies en natuurlik, asof die holte teen sy nek net vir haar kop gemaak is, sy hande vir troos, sy wit sakdoek vir haar trane.

Toe die huurmotor voor haar ouerhuis stilhou, registreer twee dinge by Elna. Die eerste is dat Christopher Ligthart se motor voor die hekkie staan. Die tweede is dat Malie se lomp seuntjie naby die hekkie speel. Wat ’n eienaardige manier van speel het hy, soos ’n blindemolletjie, kop-in-die-grond. Hy tuur na haar soos ’n wilde diertjie wat op die loer is. Sy dwing haar om sy koppie in die verbygaan vlugtig te streel.

Die spatseltjies kleur wat die kappertjies maak, troos haar onnoemlik. Al het sy dan die huis verlaat, sy het tog voor haar ma se dood vir ’n paar blommetjies gesorg.

Hoe goed lyk die huis, dink sy verder in eietroos. Haar harde arbeid daaraan was nie tevergeefs nie, en dit was ook nie net vir Sjert en Malie nie. Dit was vir die toeloop tydens haar ma se dood en begrafnis. Sy moes tog ’n voorgevoel gehad het.

As sy by die voordeur wil ingaan, kom sy trompop te staan voor Christopher wat juis op pad uit is. Hy kyk na haar en sy na hom, asof hulle mekaar nie net gisteraand in die spoelende kleurwisseling van ’n neonlig gesien het nie.

“Ek was juis op pad om jou te gaan haal,” sê Christopher, en sy hand vou sterk en warm om haar boarm.