Читать книгу Organizacja ruchu kolejowego - Marianna Jacyna - Страница 9

Wychodząc z założenia, że podstawową funkcją systemu transportowego jest przewóz pasażerów lub towarów między dwoma miejscami, należy przyjąć, że minimalną strukturą systemu transportu kolejowego realizującą tę funkcję jest linia kolejowa łącząca dwa posterunki ruchu. Posterunki i łączący je szlak powinny pozwalać na:

– załadunek pociągu,

– odjazd pociągu,

– przejazd pociągu między posterunkami,

– przyjazd pociągu do celu,

– rozładunek pociągu.

Takie ogólne ujęcie daje pewien obraz niezbędnej całości funkcjonowania systemu transportu kolejowego.

Jak przedstawiono w [58], pojęcie systemu definiowane jest z uwzględnieniem podstawowych jego właściwości, takich jak:

– wyodrębnienie systemu z otoczenia – system postrzegany jest jako pewna całość, która znajduje się w określonych wzajemnych relacjach z otoczeniem, przy czym nakładając ograniczenia na system oraz precyzując relacje z otoczeniem, system zachowuje pewną autonomię;

– konieczność budowy systemu z elementów (podsystemów) – wyróżnione elementy systemu oddziałują na siebie wzajemnie, przy czym te oddziaływania mają istotny wpływ na właściwości całego systemu, ważna jest więc funkcja każdego podsystemu, a nie jego położenie;

– konieczność funkcji spełnianej przez system – funkcja, która jest spełniana przez system, stanowi podstawę do traktowania systemu jako całości, przy czym system jako całość zdolny jest do realizowania założonego zadania i spełnienia celu jego działania.

Jeżeli przeznaczeniem systemu transportu kolejowego jest umożliwienie prowadzenia ruchu kolejowego, transportu osób lub ładunków, to rolą podsystemów strukturalnych jest spełnienie wszystkich warunków technicznych i eksploatacyjnych w obszarze geograficznym danego systemu, aby spełnił on zakładany cel swojego działania [163].

Interoperacyjność linii kolejowej jest więc równoznaczna z potwierdzoną interoperacyjnością podsystemów strukturalnych, z których składa się dany odcinek linii kolejowej, przy zachowaniu ich funkcji w systemie. Podsystem nie musi zawierać wszystkich elementów, ale musi posiadać identyfikowalną granicę, która wypełnia warunek właściwości systemu, jakim jest zachowanie jego pewnej autonomii i funkcji. Wielkość systemu powodująca, że nie ma możliwości jego dalszego zmniejszenia bez utraty właściwości i funkcji, określa również wielkość podsystemów [163]. Granicami dla geograficznego obszaru podsystemu można więc uznać m.in. posterunki ruchu, umożliwiające zmianę organizacji ruchu lub zmianę organizacji przewozu.