Читать книгу Die wolkversamelaars - Nadia de Kock - Страница 15

Die kombuis ruik nog na spek, eiers en koffie, maar ontbyt is reeds voorgesit en die klimmers is almal weg, berge toe. Talla sluk stadig aan haar koffie en wonder hoekom sy nie meer chaispeserye ingepak het nie. Koffie proe nie na veel sonder die byt nie. Sy oorweeg dit om dorp toe te stap. Dalk kan sy ’n paar pakkies gemaalde speserye by die Co-op kry en iets aanmekaarflans. Belangriker, sy moet kos gaan koop, sy het gisteraand weer saam met Neil-hulle geëet en wil nie hul gasvryheid misbruik nie.

Die derde personeellid, David, was skottelgoed en Teodor droog af. Talla het David gisteraand ontmoet. Aantreklik met sy donker hare en oë, maar ’n redelike stug Skot. Hy het eers ná sy tweede whisky effens ontdooi.

Hy kyk oor sy skouer na Talla. “Jy kan die Co-op probeer, maar hulle is baie duurder as Morrisons in Fort William. Dis nie so ver nie, sestien myl. Jy kan die bus soontoe haal. ’n Halfuur en jy is daar.”

Dis vyf-en-twintig kilometer, bereken Talla, en besluit om die elfuurbus te kry. “Gaan een van julle saamkom?” vra sy en staan op. Soos hulle verduidelik, is die bushalte reg voor Morrisons in Fort William en kan ’n mens nie verdwaal nie, maar sy is lugtig. Sy was nog nie verder as die Co-op op die dorp nie.

David en Teodor moet werk, sy is op haar eie.

“Dalk wil Mikey saam met my gaan.”

“Hy is saam met Neil in die stoor, help hom die plek opruim,” roep David agter haar aan. In haar kamer kry sy haar muntebeursie, jas en serp. Sy trek haar tekkies uit en haar stapstewels aan. Reg vir die elemente.

Mikey kom saam, maar hy is stiller as gister terwyl hulle na Glencoe-dorp toe stap. Talla wonder ná ’n kwartier of sy nie ’n fout gemaak het om hom te vra om saam te kom Fort William toe nie. Dalk is hy nie lus nie en voel hy net verplig. “Is jy seker jy gee nie om –”

’n Groot swart voël kom verby hulle geswiep en gaan sit op ’n boomtak ’n ent verder in die pad af.

“Vrek, skrik ek,” sê Talla. “Wat is dit?”

“Corbie,” sê Mikey en kyk die voël agterdogtig aan.

“Wat is dit?”

“Raaf. Vieslike goed. My ma het geglo hulle bring slegte tyding.” Hy skud sy kop en hou sy oë op die raaf. “Ek glo nie aan sulke stories nie. Wat ek wel vir seker weet, is dat hulle pasgebore lammers se oë uitpik.” Hy gaan staan stil en kyk na Talla. “Ek het dit self eendag gesien.”

Die voël vlieg van die tak af en gaan sit in die pad, ’n entjie voor hulle. Talla voel in haar jas se sak vir ’n sigaret.

Mikey vee oor sy oë. “Slim voëls maar afstootlik.” Toe swaai hy sy arms wild en begin in die pad afhardloop. “Shoo! Shoo!” Uiteindelik vlieg die voël lui op en verdwyn oor die boomtoppe. “Hy is weg.” Hy draai om en stap terug na Talla. “Ek is hier. Ek sal na jou kyk.”

Hulle kry skaars hul sit in die bus of Mikey begin praat oor Ben Nevis, wat teenaan Fort William lê. Dis die oorblyfsel van ’n vulkaan wat miljoene jare gelede onaktief geraak het, Captain. Die hoogste berg in die Verenigde Koninkryk, gewild onder klimmers. Baie van hulle dink die Ben is maklik om te klim.Dis jammer dat ’n mens die berg nie van Glencoe se kant van Fort William af kan sien nie, dit is ’n ontsagwekkende gesig. Soms is die lagie sneeu bo-op yl en herinner dit hom aan die versiersuiker wat sy ma kleintyd oor sjokoladekoeke gesif het. Talla glimlag en kyk na sy geskifte hempskraag, die plooie in sy nek.

Mikey knip sy oë vinnig. “Meestal lê die sneeu lekker dik dié tyd van die jaar. Wonderlike gesig. Probeer die berg van die Mallaigpad af beleef. It’s always grand. Dit lyk soos ’n walvis se rug – jy kan hom van ver af sien as jy van Mallaig af kom. Daardie berg is niemand se maat nie. Daar is amper twintig klimmers die afgelope klompie jare op die Ben dood. Weet jy wat beteken die naam in Gaelies?”

Talla skud haar kop.

“Gifberg.” Sy oë is rond toe hy na Talla kyk.