Читать книгу Өтерләр юк йөрәк тибешендә - Назиба Сафина - Страница 46

Кояш юкта ай да ярый,

Ярый җиделе лампа.

Ярап куя чыра-шәм дә,

Ярый, син барсың әл дә.

Син булмасаң, көнем төндәй,

Синсез айсыз – кара төн.

Лампаларым елап сүнсә,

Син шәм тотып киләсең.

Нәни куышыбыз якты,

Җылы, сиңа җылышкач.

Әмма түгеләм дә китәм,

Күңелкәем тулышкач.

Шәм түгел, кояшы җитми,

Куыш түгел, күк кирәк.

Бер мизгелдә бар галәмне

Очып әйләнә йөрәк…

Шәм яктысына ярашып,

Әгәр дә без кавышсак,

Бу сәер халәт булачак

Җавап тапмас табышмак.

Кояш чыгар, ай да калкыр,

Шәм-лампа янар-сүнәр.

Хыялын читлеккә япты

Дип, күңел миннән көләр.

Уйлап карармын дидем дә,

Менә шундый уй инде.

Күңел каршы, бетте барсы, –

Иртәгесен туй инде…