Читать книгу Өтерләр юк йөрәк тибешендә - Назиба Сафина - Страница 53

Син дәшмисең,

Ай да дәшми,

Әмма хәлемә керә.

«Яратам!» – дип әйтмәсә дә,

Йокысыз төнне күрә.

Чәчләремнән

Ай үпкәнгә,

Чәчләрем ай төсендә.

«Үзгәрмәде берни, – дисең, –

Яратуым көчендә».

Килмисең,

Әйтерсең безнең

Арабызда ай тора…

Ялгызлыкның ни икәнен

Белмәсәң, айдан сора!

Көн дә көтәм,

Төн дә көтәм,

Эндәшмәсәң дә көтәм.

Син килмәгәнгә үпкәләп,

Күктән йолдызлар китә…