Читать книгу Behawiorysta - Remigiusz Mróz - Страница 12

Gerard rozłączył się, czując na sobie ciężkie spojrzenie żony. Wiedział doskonale, co oznacza, bo widywał je za każdym razem, gdy zbyt emocjonalnie podchodził do prowadzonej sprawy. Tym razem jednak nie miał zamiaru odpuszczać. Jego związku i tak nic nie było już w stanie uratować.

Drejer porozmawia z przełożonym i postara się jeszcze raz przekonać go, by ten dopuścił Edlinga do śledztwa. Gerard nie sądził jednak, by przyniosło to pożądany rezultat. Ubertowski nie wzniesie się ponad osobiste uprzedzenia, nawet jeśli ma przez to ucierpieć dobro sprawy.

Powinien jednak wiedzieć, że jedyny sposób, by wydusić cokolwiek z podejrzanego, sprowadza się do bezpośredniego starcia. W prokuraturze pracowało wielu śledczych, którzy mogliby stawić mu czoła, ale w tej sytuacji potrzeba było kogoś z zewnątrz. Kogoś z niekonwencjonalnym podejściem. Kogoś przygotowanego równie dobrze jak Kompozytor.

– To naprawdę silniejsze od ciebie, prawda? – zapytała Brygida.

Gerard oderwał wzrok od telewizora i spojrzał na nią.

– Altruizm? – zapytał.

– Nie bądź śmieszny.

– W takim razie nie wiem, co masz na myśli.

Żona niemal niezauważalnie zerknęła na syna. Zwykły matczyny odruch, który uświadamiał, że zaraz padną słowa, które w towarzystwie dziecka nie powinny być wypowiadane.

– Wszelkie skrzywienia przyciągają cię jak magnes – zauważyła.

– Nie przeczę.

Popatrzyła na niego z powątpiewaniem.

– Gdyby było inaczej, nigdy bym się z tobą nie ożenił – dodał Gerard, po czym westchnął i podszedł do przeszklonych drzwi balkonowych. Skrzyżował ręce za plecami i czekał na ripostę, ale żona tylko zaśmiała się pod nosem. Wiedział doskonale, że nie urazi jej takimi uwagami. Efekt zawsze był wprost przeciwny – Brygida potrafiła docenić dobry przytyk.

– Nie wywiniesz się z tego – powiedziała.

Nie musiał na nią patrzeć, by wiedzieć, że uśmiecha się półgębkiem.

– I twoje słodkie słówka niczego nie zmienią.

– Masz dziwne pojmowanie słodkich słówek, ale przyznam, że tkwi w tym pewien urok.

Dawno nie odbyli czulszej rozmowy. W ich przypadku wszelkie przejawy romantyzmu sprowadzały się mniej więcej do takich stwierdzeń – i Edlinga cieszyło, że sytuacja poszła w tym kierunku.

Dopiero po chwili uświadomił sobie, że odgrywają scenkę dla Emila. Scenkę, która przy całym tym szaleństwie miała mu sugerować, że przynajmniej w domu wszystko jest w porządku.

Brygida stanęła obok niego i również założyła z tyłu ręce. Oboje patrzyli przed siebie, jakby na horyzoncie miało pojawić się coś więcej niż tylko szare blokowisko. Nad wysokimi budynkami wisiały coraz ciemniejsze chmury, pogoda się pogarszała i wszystko wskazywało na to, że wieczór będzie deszczowy.

– Nie pozwolę ci wrócić do tej sprawy – odezwała się Brygida.

– To nie twoja decyzja – odparł stanowczo. – Ani moja, na dobrą sprawę.

Pokręciła głową.

– Nie jesteś już nikomu służbowo podporządkowany – zauważyła. – Ubertowski nie ma nad tobą żadnej władzy.

– On nie, ale mój system aksjologiczny się nie zmienił.

Uniosła brwi z niedowierzaniem.

– Moralność wymaga, bym pomógł.

– Moralność taka jak w przypadku pani Dulskiej.

– Proszę, bez odniesień do Zapolskiej.

– Wybacz.

Gerard powiódł wzrokiem wzdłuż rozległych pól, które dzieliły ich osiedle od skupiska peerelowskich brył. Teraz były to tereny niezagospodarowane, porośnięte dziką przyrodą, ale za kilka lat pojawią się geodeci, a potem buldożery i dźwigi. Nie minie dekada, a cały ten obszar zamieni się w jedno wielkie osiedle.

– Jeśli chodzi o ten magnes, nie mówiłam poważnie – dodała Brygida. – Wiem, że to po prostu poczucie obowiązku.

Gerard skinął głową, choć nie mógł bezsprzecznie się pod tym podpisać. Znał doskonale mroczne zakamarki ludzkiej duszy. Także swojej.

– Tak czy owak, nie dopuszczą mnie do śledztwa – stwierdził.

– Czy ja wiem? – odparła, wzruszając ramionami. – Co innego im pozostało?

– Zapewne mają kilka planów awaryjnych.

– Na przykład jakich?

– Będą starali się namierzyć telefony komórkowe tych ludzi. Porywacz z pewnością się ich pozbył, ale może wcześniejsze logowanie w stacjach bazowych da pojęcie, dokąd zostali zabrani.

– Sprawdziliby to do tego czasu.

– Niekoniecznie. Tego nie da się zrobić jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Poniewczasie zorientował się, że użył niewłaściwego tonu. Żona spojrzała na niego spode łba i cała dobra atmosfera nagle znikła. Nie odpowiedziawszy, wróciła na kanapę i kontynuowała oglądanie makabrycznego show. Emil sprawiał wrażenie, jakby NSI transmitowała nowy odcinek jego ulubionego serialu jeszcze przed amerykańską premierą.

Kiedy do końca wyznaczonego czasu pozostała już tylko godzina, odezwał się blackberry Edlinga. Spojrzał na wyświetlacz, a potem na żonę.

– Beata – powiedział.

– Odbierz.

Brzmiało to raczej jak groźba niż przyzwolenie, ale nie miał zamiaru się tym przejmować. Przycisnął zieloną słuchawkę i powitał byłą podwładną, choć właściwie niedawno rozmawiali. Robił to jednak z przyzwyczajenia – dla większości rozmówców było to osobliwe zachowanie, ale dla niego stanowiło tylko mechanicznie wykonywaną czynność.

– Przemówiłaś mu do rozsądku? – zapytał.

– Nie – powiedziała, wydychając powietrze prosto w głośnik. – Nie dopuści cię do śledztwa.

Gerard przestąpił z nogi na nogę.

– A łudziłem się, że oprzytomnieje, gdy czas zacznie dobiegać końca.

– Ja też – przyznała. – I przez moment był chyba nawet skłonny zgodzić się z moimi argumentami.

– Więc co się stało?

– Głos zabrał oficer CBŚP. Przypomniał o sprawie z dziewczyną.

Sprawa z dziewczyną wracała jak bumerang. Nie dość, że doprowadziła do wydalenia go ze służby, to jeszcze miała chodzić za nim przez lata. Mogło być inaczej. Mogła ucichnąć, ale to, co się stało, kiedy Edling ostatnim razem współpracował z policją, sprawiło, że koszmar odżył.

Podwójnego przewinienia nikt nie miał zamiaru puścić w niepamięć.

– Przykro mi, Gerard.

– Wiem.

– I naprawdę sądzę, że mogłeś pomóc. Nie wiem jak, ale… cóż, kiedy słyszę w twoim głosie pewność, to dla mnie wystarczający powód, żeby mieć nadzieję.

Dawno nie pozwoliła sobie w stosunku do niego na tak osobistą uwagę. Przez moment nie wiedział, jak zareagować. Ich relacje ukształtowały się i okrzepły na stopie służbowej i trudno było o tym zapomnieć.

– Dziękuję – powiedział w końcu.

– Wracam do pracy. Do usłyszenia.

Zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, rozłączyła się. Stał przez chwilę z komórką w ręku, rozważając swoje możliwości. Nie miał się do kogo zwrócić. Nie było choćby jednej osoby, która byłaby gotowa zaryzykować i dopuścić go do podejrzanego.

Opadł ciężko na kanapę i wbił wzrok w ekran. Pozostało mu robić to, co zdecydowana większość ludzi tego popołudnia – obserwować, jak krok po kroku jedno z dwojga ludzi zbliża się do śmierci.

– Jak myślicie, kogo wybiorą? – odezwał się Emil.

Edling zignorował pytanie syna. Jedyną właściwą odpowiedzią byłoby zruganie go za snucie takich rozważań, a on nie miał zamiaru psuć atmosfery jeszcze bardziej.

– Chłopaka – powiedziała Brygida.

Gerard posłał jej ostrzegawcze spojrzenie, ale zdawała się go nie dostrzec.

– Dlaczego?

– Bo ludzie lubią dawać kolejne szanse.

– Tej kobiecie też można ją dać. W końcu może wyzdrowieć, prawda?

– Z tego, co mówił ten człowiek, nie.

– Ale przecież może kłamać – zaoponował Emil. – A dodatkowo ludzie mogą pomyśleć, że wiedzą lepiej. Że może warto spróbować.

Brygida spojrzała na męża.

– A ty co sądzisz? – zapytała.

– Sądzę, że tych dwoje nie jest zakładnikami.

– Słucham?

– My wszyscy nimi jesteśmy – odparł.

Podniósł się z fotela, zabrał komórkę i płaszcz, po czym opuścił mieszkanie. Nie miał zamiaru na to patrzeć. Nie miał zamiaru robić tego, czego chciał porywacz.

Wyszedł na Krzemieniecką i rozglądając się, ściągnął poły płaszcza. Potem wezwał taksówkę.