Читать книгу Morawiecki i jego tajemnice - Tomasz Piątek - Страница 7

Rosyjska filia firmy Misiaka w supermarketach najbogatszego oligarchy mafii sołncewskiej. Podejrzenia o zabójstwa dziennikarzy. Powiązania z kompanami Szustkowskiego i… Donaldem Trumpem. Tajemnicza aktywność serwerów

Work Service, czyli najważniejsza firma Tomasza Misiaka, działa również za granicą. Między innymi ma swoją filię w Rosji (aczkolwiek strona internetowa Work Service podaje, że w 2017 r. firma zaczęła sprzedawać swe udziały w rosyjskiej filii i kontynuowała tę sprzedaż w 2018 r.)39.

Rosyjska filia Work Service stanowi nie byle jaką potęgę. Na stronie firmy czytamy, że:

● Work Service działa na rosyjskim rynku od 10 lat;

● corocznie wypełnia na nim około 150 tys. wakatów (wolnych miejsc pracy tymczasowej);

● obsługuje 360 największych firm działających w Rosji, zarówno rosyjskich, jak i zagranicznych40.

Niestety, prezentując te wszystkie liczby rosyjska filia Work Service nie podaje nazw swoich klientów. Ogólnie rzecz biorąc, informuje o nich dość powściągliwie41. Ale gdy przejrzymy podstrony rosyjskiej witryny Work Service, trafimy na taką informację: „Dzięki współpracy z firmami różnych kategorii handlowych Work Service świadczy usługi merchandisingu i promocji sprzedaży we wszystkich sklepach wiodącej detalicznej firmy spożywczej X5 Retail Group. Obejmuje ona największe sieci hipermarketów, takie jak Piateroczka, Pieriekriestok, Karuziel’ i inne”42.

Rosyjska filia Work Service ma również stronę anglojęzyczną, na której podaje tę samą informację. W wersji angielskiej firma, jak się zdaje, jeszcze bardziej podkreśla swoje współdziałanie z siecią spożywczą X5 Retail Group: „Work Service dostarcza rozwiązania w dziedzinie merchandisingu i promocji sprzedaży w całej sieci rosyjskich detalicznych sklepów spożywczych X5 Retail Group. Do sieci tej należą największe łańcuchy supermarketów jak Piatieroczka, Pieriekriestok, Karuziel’ i inne. Świadczymy usługi we wszystkich jej punktach sprzedaży, których jest ponad 5000”43.

Zatem wszystkie sklepy sieci X5 Retail Group stanowią miejsce pracy i środowisko biznesowe firmy Work Service. Zapewne byłoby to niemożliwe bez kontraktu czy innej formy porozumienia między firmą Work Service a siecią X5 Retail Group.

Czy na tym się kończy współdziałanie tej sieci z firmą Tomasza Misiaka?

Rzecz jasna merchandising (dbanie o właściwą ekspozycję marki i jej towarów) oraz promocja sprzedaży to usługi świadczone nie tyle marketom, ile producentom, którzy wystawiają swoje towary w marketach.

Jednak sklepy X5 Retail Group wystawiają również tak zwane marki własne (towary produkowane przez anonimowych podwykonawców, które market sprzedaje jako swoje i pod stworzonymi przez siebie markami). Marki własne przynoszą marketom wielkie zyski, nic więc dziwnego, że sieć X5 Retail Group oferuje konsumentom swe towary44. W ostatnim pięcioleciu supermarkety Pieriekriestok planowały potroić udział tych towarów w wolumenie sprzedaży45.

Tak się składa, że w przypadku marek własnych merchandising jest równie ważny, jeśli nie ważniejszy niż w przypadku marek wiodących producentów, zazwyczaj ostro reklamowanych w mediach. Ze względu na ten ostatni czynnik marki wiodących producentów cieszą się większą rozpoznawalnością i/lub prestiżem. Marki własne nadrabiają to nie tylko ceną, lecz także swym naturalnym atutem, jakim jest mocna obecność na półkach sklepu. O tę obecność – stałą i bardzo widoczną – dbają właśnie merchandiserzy. A jak już wiemy, to właśnie merchandiserów firma Work Service wysyła do sklepów rosyjskiej sieci X5 Retail Group.

Co więcej, uważny czytelnik rosyjskich portali dowie się, że w 2013 r. firma Work Service zatrudniała również piekarzy, którzy piekli (lub dopiekali na pół wypieczony) chleb w sklepach sieci X5 Retail Group46. Z lektury oficjalnych stron internetowych firm47 oraz serwisów poświęconych zatrudnieniu i warunkom pracy48 można się również dowiedzieć, że współpraca ta odbywała się za pośrednictwem firmy DK Bakery. Nie zmienia to jednak tego, że Rosjanie kupowali chleb wypieczony przez pracowników Work Service jako „chleb z Piatieroczki” i „chleb z Pieriekriestka”.

Dodajmy jeszcze, że rosyjska filia Work Service dostarcza sklepom sprzedawców i kasjerów49. Zatem jej związki z siecią sklepów X5 Retail Group muszą być bliskie i wielorakie.

Jak powstała sieć X5 Retail Group? Stanowi ona część wielkiego konsorcjum Alfa-Group. Konsorcjum, działające w bardzo różnych branżach (m.in. paliwowej i bankowej), w roku 1995 r. wkroczyło przebojem w handel wielkopowierzchniowy, zakładając supermarkety Pieriekriestok50. Następnie doszły do nich inne łańcuchy marketów. Obecnie Alfa-Group kontroluje je za pośrednictwem firmy X5 Retail i CTF Holdings SA. W tej piramidce markety należą do firmy X5 Retail, która z kolei jest częścią holdingu CTF wchodzącego w skład Alfa-Group51.

Pomiędzy poszczególnymi członami konsorcjum występuje też współpraca pozioma. Na przykład wielki bank należący do Alfa-Group i noszący nazwę Alfa-Bank oferuje specjalne karty kredytowe szczęśliwym klientom marketów Pieriekriestok52.

A do kogo należy całe to konsorcjum? Kto stoi na szczycie piramidki i pozwala Tomaszowi Misiakowi zarabiać na pracy czasowo zatrudnionych przez niego Rosjan?

Potentat Michaił Fridman, właściciel konsorcjum Alfa-Group. Jak również… członek „Sołncewa”, najbogatszy oligarcha sołncewskiej mafii. Tej samej, do której należą Andriej Skocz i Lew Kwietnoj. Kompani Roberta Szustkowskiego, czyli drugiego – obok Misiaka – „taśmowego przyjaciela” Falenty.

Skąd wiemy o przynależności Fridmana do „Sołncewa”?

Amerykański think tank Stratfor w 2007 r. sporządził specjalny raport na temat Fridmana53. Raport ten wyciekł do internetu. Czytamy w nim, co następuje:

„Fridman jest ściśle związany z moskiewską mafią sołncewską, jedną z największych i najpotężniejszych rosyjskich organizacji przestępczych finansowaną przez Alfa-Group. Mafia ta stanowi konfederację kilku grup przestępczych, często oskarżanych o handel narkotykami, wymuszanie haraczy, pranie brudnych pieniędzy i przekupstwo. Organizacją kieruje Siergiej Michajłow, powszechnie uważany za jednego z najniebezpieczniejszych i najbardziej osławionych gangsterów Rosji. Rosyjskie media często wiązały wielu oligarchów z sołncewską mafią. Jednak rosyjski prokurator, z którym Stratfor się kontaktował, poinformował, że [informacje o – red.] przynależności Fridmana i Awiena [Piotr Awien, wspólnik Michaiła Fridmana – T.P.] do tej grupy zostały oficjalnie usunięte ze wszystkich rejestrów. Fridman i Awien są zaangażowani w tę organizację od początku lat 90., kiedy to korzystali z jej ochrony. Gdy Alfa odniosła większy sukces, z klientów stali się partnerami, a teraz są wspólnikami sołncewskiej mafii. Uważa się, że Awien jest mocno zaangażowany w użyczanie swoich struktur biznesowych mafii sołncewskiej dla potrzeb uprawianego przez nią globalnego handlu narkotykami. Bezpośrednie zaangażowanie Awiena w handel narkotykami znajduje potwierdzenie w aktach amerykańskiego sądu federalnego […] Mimo że Fridman oficjalnie ma «czystą kartę», jeśli chodzi o przemoc, uważa się, że jest on przynajmniej częściowo odpowiedzialny za wiele zabójstw, które nękają rosyjskie społeczeństwo, szczególnie w odniesieniu do dziennikarzy […]. Dwa wymieniane przypadki to zabójstwo ukraińskiego dziennikarza Gieorgija Gongadze na Ukrainie w 2000 r. i morderstwo amerykańskiego dziennikarza Paula Klebnikova w Moskwie (2004 r.). Liczne media sugerowały, że Fridman jest zamieszany w te zabójstwa, m.in. Radio Wolna Europa”. Tu wypada dodać, że zabójstwo Gieorgija Gongadze, który badał powiązania prorosyjskich polityków na Ukrainie, doprowadziło do ukraińskiej pokojowej rewolucji prozachodniej w latach 2004–2005 (określanej nieraz jako „pierwszy Majdan”).

Analiza związków biznesowych Michaiła Fridmana pośrednio potwierdza wiele ustaleń zawartych w raporcie Stratfor. Między innymi w latach 2003–2012 Fridman posiadał 25,1 proc. udziałów w firmie telefonicznej MegaFon (jeden z największych operatorów komórkowych w Rosji). A w maju 2012 r. „Guardian” alarmował, że MegaFon pośrednio kierowany jest przez człowieka sołncewskiej mafii, znanego nam dobrze… Andrieja Skocza. Tak, tego samego, który jest patronem Roberta Szustkowskiego54.

Jak to możliwe? Otóż współwłaścicielem firmy MegaFon był wtedy (i nadal jest) Aliszer Usmanow. Uzbecko-rosyjski potentat mafijny, przyjaciel Kremla – i prominentny członek sołncewskiej mafii. Drugi z najbogatszych sołncewskich oligarchów, który swym majątkiem ustępuje tylko Fridmanowi.

Usmanow od dziesięcioleci proteguje kompanów Szustkowskiego, czyli Skocza i Kwietnoja. Pod skrzydłami Usmanowa w jego koncernach Metalloinvest i Gasmetall, Lew Kwietnoj i Andriej Skocz dorobili się miliardów. Zapewne to Usmanow skierował Skocza do firmy MegaFon. W 2012 r. Usmanow kupił od Fridmana jego udziały w tej firmie55. Według jednego z rosyjskich serwisów internetowych miał nawet uzyskać zniżkę od bogatszego „sołncewskiego” kolegi. Po pewnych ceregielach Fridman w końcu zgodził się na mniej niż 7 miliardów dolarów…56

Dodam jeszcze, że media od kilku lat wskazują na zagadkowe powiązania Michaiła Fridmana z amerykańskim prezydentem USA Donaldem Trumpem. Trump mianował szefem wydziału kryminalnego departamentu sprawiedliwości Briana Benczkowskiego, byłego prawnika Alfa-Banku (przypomnę: to należący do Fridmana wielki rosyjski bank, część konsorcjum Alfa-Group).

Co więcej, w 2017 r. amerykańscy śledczy i eksperci sprawdzali osobliwe interakcje między serwerami firmy amerykańskiego prezydenta (Trump Organisation) a serwerami Alfa-Banku należącego do Fridmana57. Jak pisze magazyn „The New Yorker”, serwery te miały komunikować się ze sobą miesiącami, nieustannie, z dzienną częstotliwością przekraczającą 13 razy (2 tys. razy w ciągu pięciu miesięcy)58.

Być może po tym śledztwie Michaił Fridman uznał, że Alfa-Bank został zbytnio prześwietlony. Pod koniec zeszłego roku rozeszła się wieść, że zamierza go sprzedać… Kremlowi59.

Fridmana i jego konsorcjum Alfa-Group opisał były brytyjski wywiadowca Christopher Steele w swoim raporcie na temat związków Trumpa z Rosją. Według Steele’a Fridman ściśle współpracuje z Putinem, aczkolwiek ta współpraca nieraz ma charakter konfrontacyjny (oligarcha wywiera presję na dyktatora za pomocą kompromitujących materiałów, aczkolwiek dyktator, rzecz jasna, również ma sposoby, aby skutecznie naciskać na oligarchę)60. Gdy raport został upubliczniony przez media, Fridman pozwał Steele’a w amerykańskim sądzie – i przegrał61.

Cóż, kontrahentów się nie wybiera – powie sceptyk, względnie cynik. Rynek – to konkurencja, to wojna. Kto na każdym kroku unikałby kontrahentów o nieczystych rękach, ten mógłby zbankrutować. Szczególnie w Rosji… To nie wina pana Misiaka, że rosyjskie sklepy, w których działa, należą do Fridmana! Gdyby nie należały do Fridmana, to należałyby do Usmanowa lub kogoś podobnego.

Nie do końca zgadzam się z tą logiką, ale załóżmy, że biznesmen nie zawsze i nie wszystkich kontrahentów może wybierać. Co jednak ze wspólnikami i współpracownikami? Czy odpowiedzialny biznesmen przynajmniej wspólników nie powinien wybierać rozważnie i zgodnie z sumieniem?

Przyjrzyjmy się więc wspólnikom i najbliższym współpracownikom Tomasza Misiaka. Albowiem ich koneksje znów nas zawiodą na Kreml.