Читать книгу Neistaflug - Tracy Chevalier - Страница 11

FIMM

Maggý kom að hitta Kellaway-krakkana viku seinna og beið framan við húsið þar til hún þóttist viss um að allir væru komnir til herbergja sinna. Hún hafði gengið margoft framhjá Herkúlesarþyrpingunni og alltaf gjóað augunum að framglugganum þeirra sem þau höfðu fljótt komist upp á lagið með að loka til að varna göturykinu inngöngu. Tvisvar hafði hún séð Anne Kellaway standa úti í glugganum með hendur á brjósti, horfa niður götuna. Þegar hún kom auga á Maggý roðnaði hún og hörfaði inn í íbúðina.

Í þetta skiptið var enginn að horfa út um gluggann. Maggý ætlaði að fara að kasta steinvölu í gluggann til að ná athygli þeirra þegar Maisie birtist í dyragættinni með bursta og ruslatunnu. Hún opnaði garðhliðið og tæmdi viðarkurl úr tunnunni á götuna með nettri úlnliðshreyfingu, um leið og hún horfði í kringum sig. Þegar hún kom auga á Maggý stífnaði hún upp en flissaði svo: „Daginn, Maggý! Er í lagi að fleygja þessu bara svona á götuna? Ég hef nú séð fólk fleygja verra dóti.“

Maggý hnussaði. „Þú mátt fleygja því í ræsið sem þú vilt. En hvers vegna ættirðu að vilja fleygja þessu viðarkurli? Allir aðrir myndu nota þetta á eldinn.“

„Ó, við eigum nóg – of mikið í rauninni. Ég hendi meirihlutanum af því sem ég sópa upp. Sumt er líka grænt og brennur illa.“

„Selurðu ekki afgangskurlið?“

Maisie virtist gáttuð. „Ætli það.“

„Þið ættuð sko að selja þetta. Það gætu sko margir notað þetta kurl til að kveikja upp í eldinum hjá sér. Þú gætir grætt nokkur penní. Heyrðu – ég skal selja þetta fyrir þig og láta þig hafa sexpens af hverjum skildingi.“

Maisie varð jafnvel enn gáttaðri að sjá, líkt og Maggý talaði allt of hratt. „Kanntu ekki að selja hluti?“ spurði Maggý. „Þú veist, eins og þessi þarna.“ Hún benti á kartöflusala sem hrópaði: „Indælis-kartöflur, viljiði ekki kartöflur!“ og keppti um raustina við mann sem kallaði: „Þið sem eigið aura, kaupið af mér staura!“

„Sérðu? Allir hafa eitthvað að selja.“

Maisie hristi hausinn svo pífurnar á blúnduhettunni þeyttust framan í andlitið á henni. „Við gerðum það ekki heima.“

„Þið um það. En eruð þið búin að koma ykkur fyrir þarna uppi?“

„Næstum. Það þarf aðeins að venjast þessu. Herra Astley fór með pabba og Jem í timburgarð niðurvið ána svo nú geta þeir byrjað á stólunum hans.“

„Má ég koma upp og skoða?“

„Auðvitað máttu það!“

Maisie leiddi hana upp og Maggý hafði hljótt ef fröken Pelham skyldi nú skyndilega birtast. Efst í stiganum lauk Maggý upp öðrum af tvennum dyrum og hrópaði: „Við erum með gest!“

Þegar stelpurnar gengu inn í bakherbergið sem Thomas Kella-way hafði gert að vinnustofu sinni var hann að reka stólfót í mótið. Jem sat við hlið hans og fylgdist með föður sínum vinna. Thomas Kellaway klæddist hvítri skyrtu og sinnepslituðum buxum en var í leðursvuntu yfir sem var öll þakin í rispum. Í stað þess að gretta sig eins og margir gera þegar þeir einbeita sér brosti hann blíðu, næstum kjánalegu brosi. Þegar hann leit loks upp breikkaði bros hans, þótt Maggý þætti engan veginn ljóst að hverju hann brosti. Ljósblá augu hans leituðu í átt til hennar en augnaráðið virtist fremur beinast að einhverju á bakvið hana, líkt og eitthvað hefði fangað athygli hans á ganginum. Hrukkurnar kringum augun léðu honum einskonar angurværð, meira að segja þegar hann brosti.

Jem horfði hins vegar beint á Maggý, í senn ánægður og tortrygginn á svipinn.

Thomas Kellaway velti stólfætinum milli handa sér og sagði: „Hvað segir þú, Maisie?“

„Manstu eftir Maggý, pabbi? Hún hélt í beislið á hesti herra Smarts þegar hann var að afferma dótið okkar. Hún býr – ó, hvar áttu heima, Maggý?“

Maggý tvísteig í viðarkurlinu sem þakti gólfið, líkt og athyglin hefði slegið hana út af laginu. „Hinum megin við vellina,“ muldraði hún og benti á bakgluggann. „Á Bastillustíg.“

„Bastillustígur? Það er skrýtið nafn.“

„Í rauninni heitir það Yorktorg,“ útskýrði Maggý, „en við köllum það Bastillustíg. „Herra Astley byggði húsin í fyrra með peningum sem hann fékk fyrir að setja upp sýningu um Bastilluáhlaupið.“

Hún leit í kringum sig forviða á því hversu mikið Kellaway-fólkið hafði ruslað til eftir aðeins nokkurra daga dvöl í herberginu. Það var eins og timbursala hefði verið sett þarna upp. Herbergið var fullt af fjölum og viðarstykkjum og þakið tréflísum og spónum. Innan um viðinn voru sagir, meitlar, skarexir, nafrar og önnur verkfæri sem Maggý þekkti ekki. Hún sá tinpotta og trog full af vökva úti í horni og fann lykt af lakki og kvoðu. Inni á milli virtist þó eins konar regla á hlutunum; álmfjölum var hallað að veggnum og tylft tilbúinna stólalappa staflað í hillu eins og eldiviði, og viðargjörðum raðað upp á króka.

„Þið voruð ekki lengi að koma ykkur fyrir! Veit fröken Pelham hvað þið eruð að gera hérna uppi?“ spurði hún.

„Vinnustofan hans pabba var úti í garði á gamla staðnum,“ sagði Jem eins og til útskýringar á óreiðunni.

„Það mætti halda að honum finnist hann ennþá vera utandyra,“ hlakkaði í Maggý.

„Hin herbergin eru nokkuð snyrtileg hjá okkur,“ svaraði Anne Kellaway úr dyragættinni fyrir aftan þau. „Maisie, vertu svo væn að koma og hjálpa mér.“ Hún treysti Maggý augljóslega ekki og vildi fylgjast með dóttur sinni.

„Sjáðu, hér er setan í stólinn sem pabbi er að smíða sérstaklega fyrir herra Astley,“ sagði Maisie sem vildi draga sem lengst að yfirgefa nýju vinkonuna sína. „Sérstaklega breiður svo hann passi, sérðu?“ Hún sýndi Maggý óvenjustóra söðullaga sessu sem stillt var uppvið fleiri fjalir. „Hún þarf að þorna aðeins betur. Svo getur hann bætt við fótum og baki.“

Maggý virti sessuna fyrir sér og leit svo út um opinn gluggann á útsýnið yfir bakgarða fröken Pelham og nágranna hennar. Garðar Herkúlesarþyrpingarinnar voru þröngir – aðeins fimm metrar á breidd – en bættu það upp með mikilli lengd. Garður fröken Pelham var þrjátíu metrar á lengd. Til að gera sem mest úr honum hafði hún skipt honum í þrjá ferhyrninga. Hver ferhyrningur var skreyttur í miðjunni: hvítir dísarunnar í horninu næst húsinu, steinfuglabað á miðferhyrningnum og gullregn í þeim aftasta. Dálítil limgerði, malarslóðar og upphækkuð rósabeð mynduðu reglulegt mynstur sem minnti lítið á villta náttúruna en hafði meira með skipulag að gera.

Fröken Pelham hafði gert Kellaway-fjölskyldunni það fullljóst að hún óskaði ekki nærveru þeirra í garðinum nema þegar nota þurfti kamarinn. Á hverjum morgni þegar ekki rigndi settist hún á annan steinbekkjanna í miðjum garðinum og drakk þar bolla af seyði svo væmna kjötlyktina lagði upp til Kellaway-fólksins. Þegar hún stóð upp til að ganga aftur inn í húsið hellti hún restinni úr bollanum yfir vínviðinn sem óx upp eftir húsinu næst bekknum. Hún trúði því að seyðið yki vöxt vínviðarins og gerði hann sterkari en hjá nágrannanum, herra Blake. „Hann klippir aldrei til vínviðinn sinn, sem eru mistök, því sérhver vínviðarplanta þarfnast snyrtingar ef berin eiga ekki að verða lítil og súr.“ Fröken Pelham hafði trúað móður Jems fyrir þessu í eins konar skyndiáhlaupi til að sættast við leigjendur sína. Hún komst þó fljótt að því að Anne Kellaway átti bágt með að halda trúnað.

Ef frá voru taldar seyðisstundir fröken Pelham og garðsnyrtingarnar sem fóru fram tvisvar í viku var garðurinn oftast nær yfirgefinn. Jem hélt þar til eins oft og hann gat, jafnvel þótt hann sæi lítinn tilgang í þessu túni. Þetta var harðneskjulegur rúmfræðilegur flötur með óþægilegum bekkjum og engu grasi til að leggja sig í. Þarna var ekkert pláss fyrir grænmetisrækt utan vínviðarins og Jem fann lítið af þeirri grænu víðáttu sem hann leitaði eftir í náttúrunni – frjóum jarðvegi, iðandi stórum jarðskikum og síbreytilegri festu landsins sem þó var ætíð það sama. Í stað þess varð hann að láta sér lynda þessar aumu grænþúfur í garði fröken Pelham, sem voru þó auðvitað betri en ekki neitt, og því freistaðist hann stöðugt til að stinga þar niður fæti og láta augun elta uppi litina sem hann unni mest. Allt þar til fröken Pelham birtist í glugganum og stuggaði honum í burtu.

Hann gekk út í gluggann til Maggý og horfði með henni yfir garðinn.

„Fyndið að sjá þetta hérna að ofan,“ sagði hún. „Ég hef bara séð þetta þaðan,“ bætti hún við og benti á múrvegginn við enda garðsins.

„Hva, klifrarðu yfir?“

„Ekki yfir nei, ég hef ekki komið inn í hann. Ég kíki bara yfir vegginn annað slagið, til að sjá hvað hún er að gera. Ekki að það sé nokkurn tíma mikið að sjá. Ekki eins og í sumum görðum.“

„Hvaða hús er þetta úti í túngarðinum hinum megin við vegginn?“ spurði Jem og benti á stórt, tveggja hæða hús sem stóð eitt og sér í miðju garðsins handan Herkúlesarþyrpingarinnar. Löng gripahús lágu í lóðlínu meðfram húsinu, með rykugum garði fyrir framan.

Maggý virtist undrandi. „Þetta eru Herkúlesarsalir. Vissirðu það ekki? Herra Astley býr þarna, hann og konan hans og nokkrar ungar frænkur sem sjá um þau. Konan hans er orðin sjúklingur, þótt hún hafi einu sinni riðið með honum. Maður sér ekki mikið af henni. Herra Astley geymir líka svolítið af sirkushestunum sínum þar – þá bestu, eins og hvíta hestinn sinn og þá jörpu sem John Astley á. Það er sonur hans. Þú sást hann ríða í Dorchester, er það ekki?“

„Ég býst við því. Knapinn var að minnsta kosti á jarpri meri.“

„Hann býr bara tveimur húsum frá þér, hinum megin við Blake-hjónin. Sérðu? Þarna er garðurinn hans – þessi sem er bara með flöt og engu öðru.“

Lírukassatónlist barst nú frá Herkúlesarsölunum og Jem kom auga á mann sem hallaði sér upp að gripahúsunum, sneri sveifinni og spilaði vinsælt lag. Maggý byrjaði að syngja blíðlega:

Af sjónleiknum kom ég eitt kvöld

þar sem kát var ein stúlka við völd;

hún var rósrauð á vanga með koppa á kinn

og klauf til að setja inn fuglinn minn!

Maðurinn sló falska nótu og hætti. Það hlakkaði í Maggý. „Hann fær aldrei vinnu –herra Astley er kröfuharðari en svo.“

„Hvað meinarðu?“

„Fólk er alltaf að koma til að spila fyrir hann þarna, í von um að hann láti það hafa vinnu. Hann gerir það eiginlega aldrei, þótt hann gefi því sexpens fyrir að reyna.“

Lírukassamaðurinn byrjaði aftur á laginu og Maggý hummaði með um leið og augu hennar leituðu yfir nágrannagarðana. „Miklu betra útsýni hérna en bakatil,“ sagði hún.

Eftirá vissi Jem ekki hvort hljóðið eða hreyfingin varð til þess að vekja athygli hans. Hljóðið var blítt og lágvært „óóó“ sem þó náði upp að glugga Kellaway-fólksins. Hreyfingin var leiftur af nekt einhvers staðar í garði Blake-hjónanna.

Næst húsi Blakes var vel lagður matjurtagarður sem hafði verið plantað í að hluta; stungugaffall stóð upp úr frjóum jarðveginum við enda einnar raðarinnar. Anne Kellaway hafði fylgst með framvindu garðyrkjunnar síðustu vikuna, full öfundar út í hattklæddu konuna í næsta húsi sem stakk upp og sáði líkt og Anne Kellaway myndi sjálf gera ef hún væri í Dorchester eða hefði einhver tök á að koma sér upp garði hér. Það hafði aldrei hvarflað að henni þegar þau ákváðu að flytja til Lundúna að hún myndi ekki hafa yfir svo mikið sem örlitlum skika að ráða. Engu að síður vissi hún að það kynni að vera misráðið að spyrja fröken Pelham út í slíkt, enda hafði hún greinilega meiri metnað fyrir að skreyta garðinn en rækta hann. Þó var hún haldin bæði óþægindum og eirðarleysi yfir því að hafa ekki sinn eigin garð þetta vor.

Aftari hlutinn á garði Blake-hjónanna var vanræktur, fullur af þyrnum og brenninetlum. Miðja vegu garðsins, þar sem skipulagið mætti óreiðunni, stóð lítið sumarhús úr timbri, byggt til að sitja í á góðviðrisdögum. Franskar dyrnar stóðu upp á gátt, og það var þar inni sem Jem kom auga á bera öxlina, og skömmu síðar bert bakið, fæturna og rassinn. Skelfingu lostinn barðist hann við freistinguna að færa sig aftur frá glugganum, af ótta við að slíkt gæfi Maggý til kynna að þarna væri eitthvað sem hann vildi ekki að hún sæi. Í stað þess leit hann undan og reyndi að beina athygli hennar annað. „Svo hvar er húsið þitt?“

„Bastillustígur? Hinum megin við túngarðinn – þarna. Þú sérð það ekki almennilega út af húsinu hennar fröken Pelham. Hvaða tré er þetta annars?“

„Gullregn. Þú sérð það betur í maí þegar það fer að blómstra.“

Frekari tilraunir Jems til að dreifa athygli Maggý brugðust þegar næsta „óóó“ heyrðist frá sumarhúsinu og hún leit samstundis við. Jem reyndi að skima í aðrar áttir en það bar engan árangur og Maggý byrjaði að flissa. „Guð minn góður, hvílíkt útsýni!“

Í þetta skipti steig Jem í raun og veru aftur, logandi í framan. „Ég þarf að hjálpa pabba,“ muldraði hann og sneri sér undan í átt að vinnustofu föður síns, sem enn einbeitti sér að stólfætinum og hafði ekki heyrt í þeim.

Maggý hló að vandræðagangi hans. Hún stóð nokkur andartök í viðbót uppvið gluggann en gekk svo til hans. „Leikritið er búið.“ Hún tölti yfir til að fylgjast með föður Jems vinna með mótið, þungan viðarramma með hálfkláraðan stólfót áfastan í brjósthæð. Leðurstrengur var bundinn utan um stólinn með endana hnýtta í fótstigi við fætur hans og stöng sem reis yfir höfði hans. Þegar Thomas Kellaway ýtti við fótstiginu sneri strengurinn fætinum svo hlutar af timbrinu spændust í burtu.

„Getur þú þetta?“ spurði Maggý Jem og reyndi nú að breiða yfir vandræðagang hans, þótt freistandi væri að stríða honum meira.

„Ekki eins vel og pabbi,“ svaraði hann, enn rauður í framan. „Ég æfi mig og ef fæturnir eru nógu góðir þá notar hann þá.“

„Þú átt eftir að standa þig vel, vinur,“ muldraði Thomas Kella-way án þess að líta upp.

„Hvað býr pabbi þinn til?“ spurði Jem. Mennirnir í Piddletrenthide bjuggu allir til eitthvað, meira og minna – brauð, bjór, bygg, skó, kerti eða hveiti.

Maggý fussaði. „Peninga, ef hann getur. Hitt og þetta. Ég ætti að fara og finna hann núna. Ég fæ hausverk af þessari lykt hvort sem er. Af hverju er hún?“

„Lakki og málningu fyrir stólana. Maður venst henni.“

„Það ætla ég ekki að gera. Ekki hafa áhyggjur, ég rata sjálf út. Bless í bili þá.“

„Sjáumst.“

„Komdu aftur!“ kallaði Maisie úr hinu herberginu þegar Maggý tók að klöngrast niður stigann.

Anne Kellaway sveiaði. „Hvað á fröken Pelham eftir að finnast um þennan hávaða? Jem, farðu og sjáðu til þess að hún hafi hljótt á leiðinni út.“