Читать книгу Neistaflug - Tracy Chevalier - Страница 15

EITT

Anne Kellaway leið eins og strengur hefði verið bundinn um annan úlnlið sinn með hinn endann í framglugganum. Hún var kannski að skræla kartöflur, þvo föt eða þrífa ösku upp úr arninum, þar til allt í einu, við allar þessar ómögulegu aðstæður – hendurnar ataðar drullu, klæðin hálfundin og íbúðin sveipuð ösku – að hún stóð eins og límd uppvið gluggann. Oft var ekkert óvenjulegt að sjá, en alltaf annað veifið var henni launuð langsetan með einhverju krassandi: Kona gekk hjá með hatt skreyttan löngum, snyrtum fasanafjöðrum, maður hélt á ananas í fanginu eins og hvítvoðungi, stráklingur staulaðist um með rótstungið lárviðartré, lauf þess klippt með dúfumynstri. Maisie og Jem voru vön að kalla á hina til að berja slíkar fjölbragðasýningar augum, en Anne Kellaway kaus heldur að njóta þeirra út af fyrir sig.

Þennan dag voru engar kartöflur, aska eða óhreinatau til að halda henni frá glugganum: Það var annar í páskum og hún átti að hvílast. Maisie og Jem voru að hreinsa til eftir miðdegismálsverðinn svo Anne Kellaway hafði nægan tíma til að stara útyfir fólksfjöldann sem iðaði í fangi Herkúlesarþyrpingarinnar; margar kvennanna klæddust nýjum páskakjólum og höttum. Hún hafði aldrei séð svona marga liti, svo litríkan fatnað, svo djörf snið og svo óvæntan skurð hattfjaðranna. Þarna voru páskaliljurnar og maríulyklarnir eins og við mátti búast og sjá mátti í höttum kvennanna fyrir framan Piddletrenthide-kirkju, en á víð og dreif glitti líka í aðrar og meira framandi fjaðrir, marglitar borðaslaufur, jafnvel ávexti. Sjálf myndi hún aldrei ganga með sítrónu í hattinum sínum, en þó dáðist hún að konunni sem gerði það og gekk þarna framan við húsið. Anne Kellaway var hrifnari af einhverju einfaldara og hefðbundnara: liljufléttu eða smáfjólublómvendi, eða stökum borða eins stúlkan sem nú gekk hjá leyfði að flaksa niður á hné. Hún gengi glöð með slíkan borða, þótt hún myndi kannski hafa hann aðeins styttri. Lundúnakonur höfðu tilhneigingu til að teygja borðalengdina og hattasveigjuna heldur lengra en Anne Kellaway gat hugsað sér sjálf.

Mitt í umferðinni gekk maður með bakka þakinn hvítum krossum á höfði sér, hrópandi: „Heitir krosssnúðar! Á penní, ódýrir um páskana, heitir krosssnúðar! Kaupið þá núna, borðið seinna!“ Hann stansaði framan við húsið, rétt fyrir neðan gluggann hennar Anne Kellaway, og seldi viðskiptavini snúða. Úr hinni áttinni stormaði fröken Pelham, með hattinn sinn bundinn niður með gulum smáborðum. Anne Kellaway svelgdist á þegar hún reyndi að bæla niður hláturinn.

„Hvað er, mamma?“ spurði Maisie og leit uppfrá borðþrifunum.

„Ekkert. Bara fröken Pelham með asnalegan hatt.“

„Lof mér sjá.“ Maisie kom hlaupandi að glugganum, pírði augun niður á götuna og byrjaði að flissa. „Það er eins og hún sé með þúfu á hausnum!“

„Sjjj, Maisie, hún heyrir í þér,“ svaraði Anne Kellaway, án þess að byrsta sig. Þar sem þær stóðu og horfðu komu þær auga á gráan hund skjöplast upp veginn með undarlegt tvíhjóla farartæki í eftirdragi, tvístrandi hattklæddu fólki og mögulegum borðakaupendum til hliðar. Stór hjól voru undir vagninum sem var undarlegur í holningu, því þótt stuttur væri og frammjór var þakið hátt; á hliðinni var langt, lárétt skilti sem á stóð með stóru svörtu letri: „KONUNGLEG SÝNING ASTLEYS Í NÝJA HRINGLEIKAHÚSINU kynnir með stolti að NÝTT SÝNINGARTÍMABIL byrjar Í KVÖLD! Stórbrotin skemmtiatriði til örvunar og undrunar! Dyrnar verða opnar klukkan 17:30, sýningin hefst stundvíslega klukkan 18:30.“

Anne og Maisie Kellaway göptu þar sem hersingin stormaði framhjá húsi fröken Pelham og stráklingur stökk niður af vagninum til að eiga við hana orð. Fröken Pelham roðnaði bara og benti upp að glugga Kellaway-fjölskyldunnar. Anne Kellaway kipptist aftur en var ekki nógu fljót til að ryðja Maisie úr augsýn.

„Bíddu, mamma, hún er að benda á okkur!“ Maisie dró mömmu sína aftur út í gluggann. „Sjáðu!“

Fröken Pelham fór enn hjá sér, líkt og alltaf þegar eitthvað tengt Kellaway-fólkinu ónáðaði hana – en það var rétt, hún benti sannarlega á þau.

„Ég fer niður,“ lýsti Maisie yfir og hélt í átt að dyrunum.

„Nei, það gerirðu ekki.“ Anne Kellaway hélt aftur af dóttur sinni grimm á svip og með hönd á öxl hennar. „Jem, farðu og sjáðu hvað þau vilja.“

Jem lagði frá sér pottinn sem hann hafði verið að hreinsa og hljóp niður stigann. Maisie og Anne fylgdust með þar sem hann skiptist á nokkrum orðum við strákinn, sem rétti honum eitthvað hvítt í kjölfarið. Jem starði á það sem honum hafði verið rétt, hvað sem það nú var, um leið og strákurinn stökk aftur upp á vagninn og vagnstjórinn barði svipunni létt á öxl hestsins sem dró hann. Brátt hvarf hersingin úr augsýn Herkúlesarþyrpinganna í átt að Westminster-brú.

Jem sneri aftur andartaki síðar, undrandi á svip.

„Hvað er það, Jem?“ spurði Maisie. „Ó, hvað ertu með?“

Jem starði niður á pappírssneplana í hendi sér. „Fjóra miða á sýningu herra Astleys í kvöld, í hans boði.“

Thomas Kellaway leit upp frá viðarrennunni sem hann var að sníða.

Við förum ekki,“ sagði Anne Kellaway. „Við höfum ekki efni á því.“

„Nei, nei, við þurfum ekki að borga. Hann gaf okkur miðana.“

„Við þurfum ekki á ölmusu hans að halda. Við gætum keypt okkar eigin miða ef við vildum.“

„En þú varst að segja –“

„Við förum ekki.“ Anne Kellaway leið líkt og mús með kött á hælunum þar sem hún gekk þvert yfir herbergið.

Jem og Maisie litu á föður sinn. Thomas Kellaway starði á þau öllsömul, en sagði ekkert. Hann elskaði konuna sína, og vildi að hún elskaði hann á móti. Hann tæki ekki aðra afstöðu.

„Ertu búinn með pottinn, Jem?“ spurði Anne Kellaway. „Þegar þú ert búinn getum við farið út í göngutúr.“ Hún sneri sér undan í átt að glugganum; hendur hennar skulfu.

Maisie og Jem skiptust á augngotum. Jem sneri sér aftur að pottinum.