Читать книгу Neistaflug - Tracy Chevalier - Страница 8

TVÖ

Thomas Kellaway fann hvort tveggja til smæðar og hugleysis þar sem hann skaust milli hárra súlnanna framan við hringleikahúsið. Hann var lágvaxinn og grannur maður, með snöggklippt, þétthrokkið hár líkast feldi á terríer-hundi. Koma hans þeytti upp litlu ryki í svo stórbrotnum inngangi. Þar sem hann skildi við fjölskylduna sína og gekk inn í anddyrið skynjaði hann bæði tómleika og drunga, þótt frá nálægri dyragætt bærist hvort tveggja hófadynur og svipuhögg. Hann gekk á hljóðið og kom inn í sjálft leikhúsið þar sem hann stóð nú á áhorfendapöllunum og starði upp á sviðið. Þónokkur hross brokkuðu þar um en knaparnir stóðu fremur en sátu á hnakknum. Í miðjunni stóð ungur maður og lét bresta í svipu um leið og hann kallaði fram skipanir. Þótt Thomas Kellaway hefði séð þessa sömu sýningu í Dorchester aðeins mánuði fyrr var honum engu minna starsýnt en áður. Ef eitthvað var virtist jafnvel undraverðara að knaparnir væru færir um að endurtaka slíkar brellur. Eitt skipti gat eins verið hundaheppni; tvö gáfu ótvíræða hæfileika til kynna.

Timburstúka og efrisvalir höfðu verið smíðaðar kringum sviðið með sætum og stæðarými. Yfir öllu saman hékk gríðarstór þriggja hæða ljósakróna neðan úr hvelfdu þaki með opnanlegum fögum sem hleyptu inn enn meiri birtu.

Thomas Kellaway fylgdist ekki lengi með knöpunum því þar sem hann stóð á bekkjunum gekk til hans maður og spurði hann hvað hann vildi.

„Ég þarf að finna hann herra Astley, herra, ef hann má vera að,“ svaraði Thomas Kellaway.

Maðurinn sem hann beindi orðum sínum að var aðstoðarsirkusstjóri Philips Astley. John Fox var með sítt yfirvaraskegg og þungbúin augu sem oftast nær voru hálflokuð og opnuðust aldrei til fulls nema þegar stórslys bar að höndum – en þau höfðu verið mörg og áttu enn eftir að verða fleiri á löngum sirkusferli Philips Astley. Í augum Johns Fox var koma Thomasar Kellaway í hringleikahúsið ekki stórslys og því tók hann svipbrigðalaust á móti Dorset-manninum, lygn til augnanna. Hann var vanur því að fólk spyrði eftir yfirmanni hans. Hann bjó líka yfir óskeikulu minni, nokkuð sem er ómetanlegt í fari aðstoðarmanns, og mundi eftir Thomasi Kellaway frá því í Dorchester mánuði fyrr. „Ef þú ferð út og bíður,“ sagði hann, „býst ég við að á endanum komi hann að hitta þig.“

Gáttaður á syfjulegri ásjónu og daufyrtu svari Johns Fox tölti Thomas Kellaway aftur til fjölskyldu sinnar við vagninn. Það var nóg á einum degi að hafa komið fjölskyldu sinni til Lundúna; hann hafði hreinlega ekki orku til að koma fleiru í verk.

Enginn hefði getið sér þess til – og allra síst Thomas Kellaway sjálfur – að hann, stólasmiður frá Dorchester, kominn af aldagömlum legg Piddle-dalsbúa, myndi enda í Lundúnum. Fram að fundi hans með Philip Astley hafði allt líf hans verið venjulegt. Hann hafði lært stólagerð af föður sínum og erft vinnustofuna við dauða hans. Hann giftist dóttur útskurðarmanns sem jafnframt var besti vinur föður hans, og ef frá voru taldar fumkenndar þreifingar þeirra hjóna í rúminu var samband þeirra eins og systkina. Þau bjuggu í Piddletrenthide, þorpinu sem þau höfðu bæði alist upp í, og áttu þrjá syni – Sam, Tommy og Jem – og dótturina Maisie. Thomas fór á Fimmbjöllurnar til að drekka tvö kvöld í viku og til kirkju á hverjum sunnudegi, og mánaðarlega til Dorchester. Hann hafði aldrei komið niður að ströndinni sem var tuttugu kílómetra í burtu og ólíkt sumum sem sóttu krána hafði hann aldrei lýst yfir nokkrum áhuga á að sjá dómkirkjurnar sem voru dagleiðir í burtu – Wells, Salisbury eða Winchester – eða sækja heim Poole, Bristol eða Lundúnir. Hann sinnti viðskiptum sínum þegar hann fór til Dorchester, tók við stólapöntunum og keypti efni, og fór síðan aftur heim. Hann vildi heldur koma heim í myrkri en eiga næturstað á gistihúsum kaupmannanna í Dorchester og drekka þar frá sér peningana sína. Í hans augum var slíkt mun hættulegra en að þræða dimma stígi. Hann var indælismaður og aldrei sá háværasti á kránni, hamingjusamastur þegar hann sneri fótstólum í rennibekknum sínum og einbeitti sér að lítilli gróp eða sveigju eða gleymdi sér einfaldlega í verkinu, hugfanginn af áferð, lit eða þéttleika viðarins.

Svona lifði hann lífi sínu og hafði búist við að lifa því alla tíð, eða allt þar til Ferðareiðsirkus Philips Astley dúkkaði upp í Dorch-ester febrúardag einn árið 1792 og dvaldi þar í nokkra daga, tveim vikum eftir að Tommy Kellaway féll niður úr perutrénu. Hluti af Sirkus Astleys ferðaðist um Vesturhéruðin á leið sinni til Lundúna eftir vetursetu í Liverpool og Dyflinni. Þótt skemmtunin hefði verið rækilega auglýst á plakötum og í dreifiritum og miklum upphrópunum í Western Flying Post, þá var Thomas Kellaway grunlaus um veru fjölleikaknapanna í Dorchester þegar hann kom þangað í venjubundnum erindagjörðum. Hann hafði komið til að skila af sér átta Windsor-stólum með háu baki og dró þá með sér í vagninum ásamt syninum Jem sem var að nema fagið, líkt og Thomas Kellaway hafði gert af föður sínum.

Jem hjálpaði til við að afferma stólana og fylgdist með föður sínum ræða við kúnnann af þeim bræðingi virðingar og sjálfstrausts sem var nauðsynlegur í kaupmennskunni. „Pabbi,“ byrjaði hann þegar viðskiptunum var lokið og Thomas Kellaway hafði stungið umframkrónu í vasa sinn frá ánægðum viðskiptavininum, „getum við farið og horft á sjóinn?“ Á hæð suður af Dorchester mátti sjá glitta í sjóinn átta kílómetra í burtu. Jem hafði klifrað nokkrum sinnum upp á útsýnispunktinn og vonaðist til þess að einn daginn myndi hann koma niður á sjálfa ströndina. Af brattanum ofan Piddle-dals átti hann oft til að píra suður eftir í von um að landslagi lagskiptra hæðanna hefði einhvern veginn verið hnikað til svo í ljós kæmi undurblá vatnsröndin sem vísaði út í víðáttur heimsins.

„Nei vinur, við þurfum að drífa okkur heim,“ svaraði Thomas Kellaway ósjálfrátt en sá síðan eftir því þegar hann sá hvernig dimmdi yfir andliti Jems, eins og herbergi þar sem dregið er fyrir glugga. Þetta rifjaði upp fyrir honum stutt tímabil í hans eigin lífi þegar hann hafði viljað sjá og gera nýja hluti, verða frjáls undan fastmótuðum venjum, þar til ábyrgð og aldur fengu hann til að gangast við rólegu lífi sínu í Piddle. Án efa myndi Jem líka lærast það af sjálfu sér. Í því fólst að verða fullorðinn. Og samt fann hann til með honum.

Hann sagði ekkert fleira. En þegar þeir óku framhjá engjunum við Frome-ána í útjaðri bæjarins, þar sem reist hafði verið hringlaga timburbygging með þaki úr segldúk, þá litu feðgarnir báðir við til að fylgjast með kyndlaþeyturunum lokka fólk inn fyrir; Thomas Kellaway mundi eftir aukakrónunni í vasa sínum og sneri vagninum inn á völlinn. Þetta var í fyrsta skipti á ævinni sem hann hafði gert eitthvað ófyrirsjáanlegt og eitt andartak virtist það losa um eitthvað innra með honum, líkt og þegar ís brestur í vorvök.

Þegar feðgarnir sneru heim seint um kvöldið með sögur af sjónarspilinu úr sirkus Philips Astley, sem þeir státuðu nú af persónulegum kynnum við, þá reyndist það Thomas Kellaway auðveldara en ella að mæta bitru augnaráði eiginkonu sinnar, sem áfelldist hann fyrir að skemmta sér á meðan enn rauk af gröf sonar þeirra. „Hann bauð mér vinnu, Anne,“ sagði hann við hana. „Í London. Nýtt líf langt frá …“ Hann kláraði ekki setninguna. Hann þurfti þess ekki – hugur beggja reikaði til grafreitsins litla í Piddletrenthide-kirkjugarðinum.

Honum til undrunar – því sjálfur hafði hann ekki tekið boðinu alvarlega – leit Anne Kellaway beint í augu hans og kinkaði kolli. „Þá það. London skal það vera.“