Читать книгу Neistaflug - Tracy Chevalier - Страница 7

EITT

Það var eitthvað niðurlægjandi við að bíða í kerru á annasamri götu í Lundúnum, umkringdur aleigu sinni, forvitinni alþýðunni til sýnis. Jem Kellaway sat uppvið stafla af Windsor-stólum sem faðir hans hafði smíðað fyrir fjölskylduna mörgum árum fyrr og horfði agndofa á hvernig gangandi vegfarendur grömsuðu opinskátt í innihaldi kerrunnar. Hann hafði litla reynslu af svo fjölskrúðugu sjónarspili ókunnugra – sæist gestkomandi fólk í þorpinu þeirra í Dorsetskíri var talað um það dögum saman – og hann átti því ekki að venjast að vera svo berskjaldaður fyrir augngotum þeirra og starsýni. Hann hnipraði sig saman bakvið fjölskyldureyturnar og reyndi að láta lítið á sér bera. Jem, stæltur strákur með blá, djúpstæð augu í langleitu andliti og rauðbirkið hár sem krullaðist bakvið eyrun, vakti svosem ekki mikla athygli sjálfur, og það voru fremur eigur fjölskyldunnar en hann sem fólk starði á. Par nokkurt stoppaði meira að segja til að þreifa eins og þau væru hjá ávaxtasalanum að skoða hvaða perur væru safaríkastar – konan strauk yfir faldinn á náttkjól sem stóð út úr rifnum poka en karlinn brá fingri yfir tannblaðið í einni af sögum Thomasar Kellaway, eins og til að kanna í henni bitið. Jafnvel þegar Jem kallaði „hey!“ tók maðurinn sér góðan tíma í að leggja hana frá sér.

Fyrir utan stólana var megnið af innihaldi kerrunnar verkfæri sem faðir Jems notaði við vinnu sína: viðargjarðir til að sveigja tré í bakstykki og handföng Windsor-stólanna sem hann sérhæfði sig í, partar úr smíðisbekk þar sem fæturnir voru renndir, ásamt heilu safni af sögum, öxum, meitlum og nöfrum. Raunar var fyrirferðin í verkfærum Thomasar Kellaway slík að fjölskyldan hafði þurft að skiptast á um að ganga meðfram kerrunni þessa viku sem það tók að komast frá Piddletrenthide til Lundúna.

Vagninum, sem þau höfðu ferðast í undir stjórn herra Smarts, heimamanns frá Piddle-dal sem reyndist búa yfir óvæntri ævintýramennsku, var nú lagt fyrir framan Hringleikahús Astleys. Thomas Kellaway hafði aðeins haft óljósan grun um hvar hann gæti fundið Philip Astley og enga hugmynd um hversu stór London í raun og veru var, en gert ráð fyrir því að líkt og heima í Dorchester væri nóg að koma sér fyrir í borginni miðri til að finna hringleikahúsið þar sem Sirkus Astleys var til húsa. Sem betur fer var Sirkus Astleys vel þekktur í Lundúnum og þeim fljótt vísað að stórri byggingu við enda Westminster-brúar, með uppmjóu, hringlaga timburþaki og inngangi skreyttum fjórum súlum. Gríðarstór hvítur fáni blakti upp úr þaksúlunni, með áletruninni HRINGLEIKAHÚS í svörtu öðrum megin og ASTLEYS í rauðu hinum megin.

Jem reyndi eftir mætti að leiða hjá sér forvitið fólkið á götunni og beindi augum sínum þess í stað að nálægri ánni sem herra Smart hafði ákveðið að ganga meðfram til að „sjá soldið af London“, og að Westminster-brúnni sem lá hvelfd yfir ána og slengdi sér í átt að fjarlægri þyrpingu borgarturna og spírölum Westminster Abbey. Engin af ánum sem Jem þekkti frá Dorset – hvorki Frome sem var á stærð við sveitaslóða eða Piddle sem var bara lækur til að stökkva yfir – átti nokkuð sameiginlegt með Thames, breiðum farvegi straumþungrar leðju sem gekk fram og aftur í takt við fjarlæg sjávarföllin. Bæði áin og brúin voru tepptar af umferð – bátar á Thames, vagnar, kerrur og gangandi vegfarendur á brúnni. Jem hafði aldrei séð svo margt fólk samtímis, jafnvel ekki á markaðsdegi í Dorchester. Hann var svo sleginn út af laginu af iðandi kösinni að smáatriðin festust ekki í sinni.

Þótt freistandi væri að stíga niður af vagninum og ganga til herra Smarts að árbakkanum dirfðist hann ekki að skilja við Maisie og móður sína. Maisie Kellaway starði furðulostin í kringum sig og blakti vasaklút fyrir vitum sér. „Drottinn minn, hvílíkur hiti – og það í mars!“ sagði hún. „Það var ekki svona heitt heima, var það, Jem?“

„Það verður svalara á morgun,“ lofaði Jem. Þótt Maisie væri tveimur árum eldri en hann fannst Jem oft eins hún væri yngri systir sem þarfnaðist verndar frá tvísýnu heimsins – jafn lítil og sú tvísýna var nú í Piddle-dalnum. Verk hans yrði erfiðara hér.

Anne Kellaway horfði niður með ánni líkt og Jem hafði gert, starandi á dreng sem réri rösklega á árabát. Andspænis honum sat hundur, másandi í hitanum; hann var eini farmur drengsins. Jem vissi hvað lék um huga móður hans þar sem hún fylgdi eftir látbrögðum drengsins: bróðir hans, Tommy, sem hafði haft dálæti á hundum og aldrei sést svo í þorpinu að ekki fylgdi honum að minnsta kosti einn hundur.

Tommy Kellaway hafði verið myndarlegur strákur með þvílíka tilhneigingu til dagdrauma að foreldrar hans höfðu ekki vitað sitt rjúkandi ráð. Það varð snemma ljóst að hann yrði aldrei stólasmiður því timbur og möguleikar þess voru honum algjörlega framandi og hann var áhugalaus um verkfærin sem faðir hans reyndi að kenna honum á. Nafrinum hætti hann að snúa í miðju kafi og hægði svo á rennibekknum að hann stoppaði á meðan hann starði í eldinn eða fjarskann – eiginleiki sem hann erfði frá föður sínum án meðfylgjandi hæfileika til að koma sér aftur að verki.

Þrátt fyrir að vera svo einskisnýtur að eðlisfari – upplag sem Anne Kellaway var tamast að leiða hjá sér – þá elskaði móðir hans hann meira en önnur börn sín, án þess að geta sagt til um ástæðuna. Kannski fannst henni hann bjargarlausari og því þarfnast hennar meira. Hann var sannarlega góður félagsskapur og vakti henni dýpri hlátur en nokkrum öðrum var unnt. En hlátur hennar hafði dáið morgun einn sex vikum fyrr þegar hún kom að Tommy undir perutrénu bakatil í fjölskyldugarðinum. Hann hafði klifrað þangað upp eftir síðustu sumarperunni sem hékk af kerskni í grein utan seilingar, jafnvel þótt þau vissu að kuldinn hefði eyðilagt bragð hennar. En trjágreinin hafði gefið sig og drengurinn hrapað og hálsbrotnað. Hvass sársauki nísti brjóst Anne Kellaway í hvert sinn sem hún hugsaði til hans; hún fann til hans núna, þar sem hún fylgdist með drengnum og hundinum í bátnum. Fyrsta bragðskyn hennar af Lundúnum fékk ekki eytt honum.