Читать книгу Neistaflug - Tracy Chevalier - Страница 9

ÞRJÚ

Kellaway-fjölskyldan beið hálftíma við vagninn áður en Philip Astley birtist þeim í eigin persónu – sjálfur sirkuseigandinn, sýningarstjórinn, húsbóndinn, viðskiptajöfurinn og stórkostlega litríki persónuleikinn, umvafinn óheyrilegu slúðri og seiðmagni í augum bæði sérmenntaðra og sérvitra. Hann klæddist rauðum frakka sem hann hafði borið mörgum árum fyrr sem hershöfðingi í riddaraliðinu; hann var aðskorinn með gylltum hnöppum en aðeins tekinn saman í kraganum svo undan gægðist umtalsverð bumba sem þó var haldið í skefjum af hvítum, samhnepptum mittisjakka. Buxurnar hans voru hvítar, upp úr stígvélunum stóðu leðurhlífar sem náðu upp að hnjám, en það eina við þennan klæðnað sem teljast mátti borgaralegt var svartur hattur sem hann tók stöðugt ofan fyrir konum sem hann þekkti eða langaði til að þekkja. Í fylgd hins sínálæga Johns Fox tölti hann niður tröppur hringleikahússins, stormaði upp að vagninum, tók ofan hattinn fyrir Anne Kellaway, heilsaði eiginmanni hennar með handabandi og kinkaði kolli til Jems og Maisie. „Velkomin, velkomin!“ hrópaði hann, hranalega og fullur kátínu í senn. „Það er mjög gott að hitta þig aftur, herra minn! Þú kannt vonandi að meta Lundúnir eftir ferðina frá Devon?“

„Dorsetskíri, herra,“ leiðrétti Thomas Kellaway. „Við bjuggum nærri Dorsetskíri.“

„Ójá, Dorsetskíri – fínasta hérað. Þú smíðar tunnur þar, ekki rétt?“

„Stóla,“ leiðrétti John Fox lágri röddu. Þetta var ástæða þess að hann fylgdi yfirmanni sínum hvarvetna á hæla – til að hnippa í hann og minna á það rétta þegar við átti.

„Stóla, já, auðvitað. Og hvað get ég gert fyrir ykkur, herra minn og frú?“ Hann kinkaði allt að því vandræðalega kolli til Anne Kella-way, þar sem hún sat teinrétt og einblíndi augunum á herra Smart sem nú var kominn upp á Westminsterbrúna. Hún herpti saman varirnar svo munnurinn líktist reyrðum poka. Öll ásjóna hennar gaf til kynna að hún vildi ekki vera þarna eða hafa neitt með Philip Astley að gera, en það var nokkuð sem hann átti alls ekki að venjast. Vegna frægðar sinnar var hann eftirsóttari félagsskapur en hann kærði sig stundum um, og þessi gagnstæðu viðbrögð komu honum úr jafnvægi svo hann lagði sig þeim mun meira í líma við að endurheimta athyglina. „Segið mér hvers þið óskið og ég mun uppfylla það!“ bætti hann við og sópaði til hendinni án þess að Anne Kellaway veitti því minnstu athygli, enda einblíndi hún enn á herra Smart.

Hún hafði séð eftir ákvörðun þeirra um að flytja frá Dorsetskíri nánast um leið og vagninn lagði upp frá býlinu þeirra, og eftirsjáin hafði dýpkað eftir því sem leið á viku þeirra á veginum, þar sem þau ösluðu gegnum vorleðjuna á leið sinni til Lundúna. Hún fann það nú þar sem hún sat framan við hringleikahúsið án þess að líta á Philip Astley að Lundúnadvölin myndi ekki dreifa huga hennar frá látna syninum eins og hún hafði vonast til; ef eitthvað var leitaði hugur hennar enn meira til hans hér, því dvölin minnti hana á það sem hún reyndi að flýja. Engu að síður myndi hún fyrr kenna eiginmanni sínum og Philip Astley um óhamingju sína, því hún fengi aldrei af sér að áfellast Tommy fyrir að hafa verið slíkt flón.

„Ja, herra,“ hóf Thomas Kellaway mál sitt, „þú bauðst mér til Lundúna og ég hef þegið boðið í mestu vinsemd.“

„Gerði ég það?“ Philip Astley sneri sér að John Fox. „Bauð ég honum hingað, Fox?“

John Fox kinkaði kolli. „Þú gerðir það, herra.“

„Ó, manstu ekki eftir því, herra Astley?“ hrópaði Maisie og hallaði sér fram. „Pabbi sagði okkur allt um það. Hann og Jem fóru á sýninguna þína og á meðan gerði einhver bragð uppi á stól ofan á hesti og stóllinn brotnaði og pabbi lagaði hann fyrir þig á staðnum. Og svo fóruð þið að tala um timbur og húsgögn vegna þess að þú lærðir skápasmíði, er það ekki, herra?“

„Uss, Maisie,“ greip Anne Kellaway fram í og sneri höfðinu eitt andartak frá brúnni. „Ég er viss um að hann vill ekki þurfa að hlusta á allt þetta.“

Philip Astley starði á mjóslegna, fjörmikla sveitastelpuna og hló góðlátlega. „Ja, ungfrú, gott ef mig rámar ekki í slíkan fund núna. En hvað hefur hann að gera með komu ykkar?“

„Þú sagðir pabba að ef hann vildi einhvern tíma koma til London myndirðu hjálpa honum að koma sér fyrir. Svo það var það sem við gerðum, og hér erum við nú.“

„Hérna eruð þið svo sannarlega, Maisie, öllsömul.“ Hann sneri sér að Jem og giskaði á að hann væri svona tólf ára og þarmeð á heppilegum aldri til að sinna erindum fyrir sirkusinn og hjálpa til. „Og hvað heitir þú, vinur?“

„Jem, herra.“

„Hvers kyns stólar eru þetta sem þú ert með þarna á vagninum, Jem?“

„Windsor, herra. Pabbi smíðaði þá.“

„Myndarlegur stóll, Jem, mjög myndarlegur. Gætirðu smíðað nokkra fyrir mig?“

„Að sjálfsögðu, herra,“ sagði Thomas Kellaway.

Philip Astley gjóaði augunum á Anne Kellaway. „Ég tek tólf stykki.“

Anne Kellaway stífnaði upp en lét enn sem hún sæi ekki sirkusmanninn, þrátt fyrir höfðinglega pöntun hans.

„Jæja, Fox, hvaða herbergi eigum við laus í augnablikinu?“ spurði hann. Philip Astley átti dágóðan fjölda húsa í Lambeth, svæðinu í kringum hringleikahúsið, rétt handan Westminster-brúar og hinna eiginlegu Lundúna.

John Fox hreyfði varirnar og ýfði upp á yfirvararskeggið. „Bara nokkur hjá fröken Pelham í Herkúlesarþyrpingunni – en hún velur leigjendur sína sjálf.“

„Jæja, hún velur Kellaway-fjölskylduna – þau verða til fyrirmyndar. Farðu með þau þangað núna, Fox, og taktu nokkra stráka með til að afferma.“ Philip Astley tók enn einu sinni ofan hattinn fyrir Anne Kellaway, kvaddi eiginmann hennar með handabandi og sagði: „Ef þú þarft á einhverju að halda tekur Fox á móti þér. Velkominn til Lambeth!“