Читать книгу Neistaflug - Tracy Chevalier - Страница 18

FJÖGUR

Westminster Abbey var stærsta og veigamesta byggingin í þessum hluta Lundúna, af þeirri gerð sem Kellaway-fjölskyldan hafði búist við að sjá mikið af í borginni – rammgerð, íburðarmikil, mikilvæg. Reyndar höfðu þau orðið fyrir vonbrigðum með sóðaskapinn í Lambeth, þó svo þau hefðu ekki séð aðra hluta borgarinnar. Skíturinn, mannþröngin, hávaðinn og skeytingarleysið gagnvart hversdagslegum byggingunum, sumum hverjum mannlausum – ekkert af þessu kom heim og saman við myndina sem þau höfðu gert sér af Lundúnum heima í Dorsetskíri. En Westminster Abbey stóð þó undir væntingum þeirra, með mikilfenglegum, ferhyrndum turnum, fjölbreyttu gluggamynstri, bogadregnu víravirkinu, framstæðum veggstólpum og smágerðum turnspírum. Þetta var í annað skiptið síðan þau fluttu til borgarinnar sem Anne Kellaway hugsaði með sér – „hér er ástæða til að dvelja í Lundúnum“ – en fyrst hafði það gerst aðeins hálftíma fyrr, þegar hún sá fröken Lauru Devine leika Svín á teini.

Skammt fyrir innan bogadreginn innganginn milli turnanna tveggja stansaði Kellaway-fjölskyldan og kallaði með því fram nöldur og ýtni þeirra sem voru á eftir þeim. Maggý, sem hafði haldið áfram inn í bygginguna, sneri sér við og blístraði á milli vara sinna. „Sjá þessi sveitafífl,“ muldraði hún og virti fyrir sér þyrpingu Kella-way-fólksins sem allt góndi upp í loftið. Hún gat þó ekki áfellst þau. Þótt hún hefði sjálf komið oft og mörgum sinnum í kirkjuna fannst henni sjónarspilið enn vera stórbrotið þegar inn var komið, og reyndar hvert sem litið var. Á hverju einasta horni voru marmaralagðar kapellur og grafhýsi sem kröfðust þess að maður staldraði við og fylltist aðdáun, snerti á útskurðinum og stæði agndofa frammi fyrir ríkidæminu.

Á Kellaway-fólkið verkaði stærðin ein nógu sterkt til að gera þau bergnumin. Ekkert þeirra hafði nokkru sinni komið inn í byggingu þar sem hvelfingin reis svo hátt yfir höfði þeirra. Þau gátu ekki slitið af henni augun.

Að lokum missti Maggý þolinmæðina. „Það er meira að sjá en bara loftið,“ benti hún Jem á. „Og það eru aðrar betri hvelfingar en þessi. Bíddu bara þar til þú kemur inn í Frúarkapelluna.“

Þar sem Maggý fannst hún ábyrg fyrir því að þessi fyrstu kynni Kellaway-fólksins af því sem Lundúnir hefðu raunverulega upp á að bjóða væru sem best, þá leiddi hún þau gegnum bogagöng og inn og út úr litlum hliðarkapellum þar sem hún nefndi kæruleysislega hverjir væru grafnir á hverjum stað, samkvæmt leiðsögn föður hennar um staðinn: Lord Hunsdon, greifynjan af Sussex, Bourchier lávarður, Játvarður I, Hinrik III. Nafnarunan hafði litla merkingu fyrir Jem, og í raun stóð honum á sama um allt þetta grjót eftir því sem hann vandist stærðinni og íburðinum. Þeir faðir hans unnu með timbur og honum fannst steinn vera kalt og misk-unnarlaust efni. Samt sem áður gat hann ekki annað en dáðst að margbrotnum grafhýsunum, með útskornum brjóstmyndum þeirra sem þar hvíldu, gylltum og marmaralituðum, að koparslegnum lágmyndum og látúnsplötum, og að svarthvítum stólpunum sem skreyttu legsteinana.

Þegar þau komu að Frúarkapellu Hinriks VII í hinum enda kirkjunnar og Maggý sagði sigri hrósandi: „Elísabet I“ var Jem alveg hættur að hlusta á hana og starði bara opinmynntur framfyrir sig. Hann hafði aldrei ímyndað sér að til væri svo íburðarmikill staður.

„Ó, Jem, sjáðu loftið,“ sagði Maisie á innsoginu og starði upp í bogadregna hvelfinguna, setta svo fínlega ristum steini að minnti á kóngulóarvef, með gylltu laufskrúði hér og þar.

Jem virti þó ekki fyrir sér loftið heldur útskornar sætaraðirnar fyrir meðlimi konungsfjölskyldunnar sem lágu eftir sitthvorri hlið kapellunnar. Yfir hverju sæti reis tveggja og hálfsmetra skrautturn úr eik, sleginn eirgrænu víravirki. Vafningurinn var svo margbrotinn að ekki hefði komið á óvart þótt skreytimeistararnir hefðu gengið af göflunum við smíðina. Hér var að lokum komið timburverk sem Kellaway- feðgar myndu aldrei sjá neitt í líkingu við í Dorsetskíri, né Wiltskíri eða Hampskíri, né nokkurs staðar annars staðar í Englandi en í Westminster Abbey. Jem og Thomas Kella-way störðu með lotningu á smíðina, eins og menn sem að jafnaði fást við sólúragerð berðu vélræna klukku augum.

Jem missti sjónar á Maggý þar til hún kom þjótandi upp að honum. „Komdu hingað!“ blístraði hún og dró hann út úr Frúarkapellunni inn í miðja kirkjuna, að kapellu Játvarðar góða. „Sjáðu!“ hvíslaði hún og kinkaði kolli í átt að einu grafhýsanna sem lágu kringum geysistórt helgiskrín Játvarðar.

Þarna stóð herra Blake og starði á koparstallmynd af konu sem lá ofan á skríninu. Hann var að draga upp skissu í litla, gráleita glósubók án þess að líta niður á blaðið og blýantinn, með augun límd á svipbrigðalausu andliti styttunnar.

Maggý lagði fingur á varir sér og steig síðan hljóðlega í áttina að herra Blake, en Jem fylgdi á hæla hennar. Hægt og gætilega læddust þau upp að baki teiknarans, sem var svo niðursokkinn í teikningu sína að hann tók ekki eftir neinu. Eftir því sem börnin færðust nær heyrðu þau að hann söng lagstúf í barminn, háum, mjúkum tóni, líkari suðinu í moskítóflugu en mennskum söng. Annað veifið drógust varir hans saman eins og til að mynda orð en það var erfitt að ímynda sér hvað það ætti að merkja.

Maggý flissaði. Jem hristi að henni höfuðið. Þau voru komin nógu nærri herra Blake til að gægjast á teikninguna hans. Þegar þau sáu hvað hann var að teikna hörfaði Jem en Maggý gapti með munninn upp á gátt. Þótt styttan á gröfinni væri klædd viðhafnarklæðum hafði herra Blake teiknað hana nakta.

Hann sneri sér ekki við en hélt áfram að teikna og syngja, þótt eflaust vissi hann núna að fylgst væri með honum.

Jem greip í olnbogann á Maggý og togaði hana í burtu. Þegar þau voru komin út úr kapellunni og úr kallfæri skellti Maggý upp úr. „Hugsaðu þér bara að afklæða styttu!“

Jem var of pirraður til að taka undir hláturinn þótt hann langaði til þess. Hann varð skyndilega þreyttur á Maggý – hvellum, hrjúfum hlátri hennar, hvössum athugasemdum og tileinkaðri veraldarhyggju. Hann óskaði sér rólegri og einfaldari félagsskapar, einhvers sem felldi ekki stöðugan dóm yfir honum og herra Blake.

„Ættirðu ekki að vera með fjölskyldunni þinni?“

Maggý yppti öxlum. „Þau eru bara á kránni. Ég get fundið þau seinna.“

„Ég ætla að fara aftur til minnar.“ Hann sá samstundis eftir kuldanum í rödd sinni þegar hann sá að Maggý sárnaði, þótt hún breiddi um leið yfir særindin með köldu uppgerðarskeytingarleysi.

„Eins og þú vilt.“ Hún yppti öxlum og sneri sér undan.

„Bíddu, Maggý,“ kallaði Jem um leið og hún skaust út um hliðarútgang sem hann hafði ekki tekið eftir fyrr. Alveg eins og þegar hann hitti hana fyrst óskaði hann þess nú að hún kæmi aftur um leið og hún var farin. Síðan fann hann að einhver horfði á sig og leit framhjá altarinu gegnum dyrnar að Játvarðarkapellunni. Herra Blake starði á hann, með pennann dinglandi yfir glósubókinni.