Читать книгу Neistaflug - Tracy Chevalier - Страница 17

ÞRJÚ

Þegar þau nálguðust brúna sveigði vegurinn lítið eitt burt frá ánni og lá meðfram hringleikahúsinu, með sínum miklu súlum í fordyrinu. Þarna höfðu þau fyrst hitt Philip Astley. Plaköt með áletruninni „SÝNING Í KVÖLD!“ héngu uppi á veggjunum. Það var enn ekki liðið á daginn og þó var fólk tekið að vafra þarna um. Jem stakk hendi í vasann og þreifaði á miðunum sem Philip Astley hafði sent þeim.

Maður gekk framhjá og kastaði auglýsingamiða í Anne Kellaway um leið og hann hrópaði: „Aðeins skildingur og pens í stæði, tveir og túkall í sæti!“ Hún starði á samankrumpaðan miðann, óviss um hvað hún ætti að gera við hann. Hún slétti úr honum uppvið pilsið sitt og sneri honum aftur og aftur áður en henni tókst að fá merkingu í orðin. Þegar hún greindi orðið „Astley“ áttaði hún sig á því hvað þetta var og otaði miðanum að manni sínum. „Æ, taktu þetta, ég vil þetta ekki!“

Fát kom á Thomas Kellaway svo hann missti miðann. Maisie tók hann upp og strauk af honum forina, stakk honum síðan í vasann undir kjólnum. „Sýningin í kvöld,“ muldraði hún eymdarlega að Jem.

Hann yppti öxlum.

„Ertu með þessa miða á þér, Jem?“ spurði Anne Kellaway.

Jem hratt frá sér hendinni eins og hann hefði verið staðinn að því að káfa á sér. „Já, mamma.“

„Ég vil að þú farir með þá í leikhúsið núna og skilir þeim.“

„Hver er að skila miðum?“ kallaði rödd að baki þeim. Jem leit við. Maggý Butterfield stökk undan veggnum sem hún hafði verið að slæpast utan í. „Hvernig miðar eru það? Þið ættuð ekkert að skila neinum miðum. Ef þeir eru gildir getið þið selt þá fyrir meira en þið keyptuð þá á. Sýndu mér þá.“

„Hvað ertu búin að elta okkur lengi?“ spurði Jem, ánægður að sjá hana en líka spekúlerandi hvort hún hefði séð eitthvað sem hann vildi ekki að hún sæi.

Maggý glotti og flautaði stúf úr Tom Bowling. „Þetta er ekki slæm rödd sem þú ert með, fröken Piddle,“ sagði hún við Maisie sem brosti og fór hjá sér.

„Farðu nú, stelpa,“ skipaði Anne Kellaway. „Við viljum ekki að þú hangir utan í okkur.“ Hún skimaði í kringum sig til að sjá hvort Maggý væri ein þarna. Þau höfðu fengið föður Maggý í heimsókn nokkrum dögum fyrr og hann reynt að selja Thomasi Kellaway stafla af svartviði, sem fljótt kom í ljós að var eik sem hafði verið máluð svört. Thomas Kellaway hafði reyndar leyft Dick Butterfield að njóta vafans og stungið upp á að svindlað hefði verið á honum, í stað þess að halda fram að hann reyndi að svindla á sér. Anne Kellaway var jafnvel enn meira í nöp við Dick Butterfield en dóttur hans.

Maggý virti móður Jems að vettugi. „Ertu þá með miða á sýninguna í kvöld?“ spurði hún Jem fálega. „Hvernig? Varla í galleríið, býst ég við. Sé hana ekki fyrir mér –“ hún kinkaði kolli í áttina að Anne Kellaway – „í hópi með dónunum sem safnast þar saman. Svona, sýndu mér.“

Jem var sjálfur orðinn forvitinn og stóðst ekki mátið að draga miðana upp úr vasanum. „Gryfja,“ las hann um leið og Maggý gægðist yfir öxl hans.

Hún kinkaði kolli til Thomasar Kellaway. „Þú hlýtur að smíða marga stóla til að hafa efni á sætum í gryfjunni, og bara tvær vikur síðan þið komuð til London.“ Sjaldgæfur aðdáunartónn var í rödd hennar.

„Ó, við keyptum þá ekki,“ sagði Maisie. „Herra Astley gaf okkur þá.“

Maggý starði á þau. „Jeminn eini.“

„Við ætlum ekki að sjá þessa lágkúru,“ sagði Anne Kellaway.

„Þið getið ekki skilað þeim,“ fullyrti Maggý. „Herra Astley yrði móðgaður. Hann gæti jafnvel hent ykkur út úr húsinu.“

Anne Kellaway góndi á stelpuna; hún hafði augljóslega ekki velt þessum möguleika fyrir sér.

„Því ef þið ætlið í alvöru ekki að fara þá gætuð þið leyft mér að fara í staðinn,“ hélt Maggý áfram.

Anne Kellaway kipraði saman augun en áður en hún náði að opna munninn til að segja að hún myndi aldrei láta svona ósvífna stelpu koma í sinn stað tók þungur trommusláttur að dynja niður við ána.

„Skrúðgangan!“ æpti Maggý. „Hún er að byrja. Komið!“ Hún byrjaði að hlaupa og dró Jem með sér. Maisie elti þau og Anne Kellaway tók undir handlegg eiginmanns síns og flýtti sér á eftir þeim líka, hrædd um að verða ein eftir.

Maggý þaut framhjá hringleikahúsinu og áfram út að Westmin-ster-brú sem nú var orðin pökkuð af fólki. Hinum megin frá barst þeim ómurinn af lúðraþyt en þau sáu þó ekkert. Maggý leiddi þau upp á miðjan veginn en smeygði sér svo í laust pláss á leiðinni. Kellaway-fjölskyldan þyrptist í kringum hana og reyndi að leiða hjá sér nöldrið í þeim sem þau skyggðu nú á útsýnið fyrir. Dágóðar stimpingar áttu sér stað en að lokum gátu allir séð eitthvað, þar til næsti hópur tróð sér framfyrir og fólk þurfti að koma sér fyrir að nýju.

„Eftir hverju erum við að bíða?“ spurði Jem Maggý.

Maggý hnussaði. „Hva, stendurðu bara í mannþröng án þess að vita eftir hverju þú ert að bíða? Dorsetstrákur!“

Jem roðnaði. „Gleymdu því þá,“ muldraði hann.

„Nei, segðu okkur það,“ heimtaði Maisie. „Ég vil vita það.“

„Herra Astley er alltaf með skrúðgöngu á fyrsta degi sýningarársins,“ útskýrði Maggý, „svo fólk geti séð smá af sirkusnum. Stundum er hann með flugelda, meira að segja á daginn – þótt þeir séu flottari á kvöldin.“

„Heyrirðu þetta, mamma?“ sagði Maisie. „Við getum séð flugelda í kvöld!“

„Ef þið farið.“ Maggý gaut augunum á Anne Kellaway.

„Við förum ekki, og við bíðum ekki hérna eftir skrúðgöngunni,“ sagði Anne Kellaway föst fyrir. „Komið, Jem, Maisie, við erum að fara.“ Hún byrjaði að ýta fólkinu fyrir framan sig. Sem betur fór fyrir Jem og Maisie vildi enginn færa sig og missa þannig plássið sitt, svo Anne Kellaway stóð föst í þéttri mergðinni. Hún hafði aldrei verið umkringd svo mörgu fólki. Eitt var að standa við gluggann sinn og horfa á Lundúnir líða hjá, örugg í hreiðri sínu. Núna þrýstist alls konar fólk að henni – karlar, konur, börn, illa lyktandi fólk, andfúlt, með skítugt hár og hvellar raddir. Stórvaxinn maður við hlið hennar gæddi sér á kjötböku og flyksur úr deiginu láku niður eftir jakkanum hans og í hárið á konunni fyrir framan hann. Hvorugt virtist kippa sér jafn mikið upp við þetta og Anne Kellaway. Hana langaði til að teygja sig fram og strjúka flyksurnar í burtu.

Eftir því sem tónlistin færðist nær komu tvær manneskjur á hestbaki smám saman í ljós. Skarinn færðist til og stimpaðist, og Anne Kellaway fann kvíðann vella upp í sér eins og gall. Um tíma var henni svo í mun að komast í burtu að hún stuggaði í raun og veru við manninum fyrir framan sig. Hann sneri sér snöggt og hristi hana af sér.

Thomas Kellaway tók undir handlegg hennar og krækti honum uppvið sig. „Svona nú, róleg stelpa,“ sagði hann líkt og hann væri að tala við eina af merunum sem þau höfðu skilið eftir hjá Sam í Dorsetskíri. Hún saknaði hestanna. Anne Kellaway lokaði augunum og stóðst freistinguna að kippa aftur að sér hendinni. Hún dró djúpt andann. Þegar hún opnaði þau aftur höfðu knaparnir færst nær. Hesturinn næst þeim var gamall, hvítur stríðsfákur, sem silaðist áfram undir byrðinni. Reiðmaðurinn var Philip Astley.

„Þetta er búinn að vera langur vetur, ekki svo, vinir mínir?“ hrópaði hann. „Ykkur hefur ekkert boðist til skemmtunar síðan í október. Hafið þið beðið þessa dags? Jæja, biðin er á enda – föstunni er lokið og komnir páskar. Sirkus Astleys opnar að nýju! Komið og sjáið Um-sátrið um Bangalore, sýningu sem er allt í senn sorgleg, fjörleg og með austurlenskum blæ! Haldið augum ykkar veislu á hinum frábæra ballett La Fête de l’Amour! Fyllist undrun yfir hæfileikum Töfrahestsins, sem sækir hluti, ber þá, klifrar upp stiga og meira að segja hellir upp á te!“

Þegar hann gekk framhjá Kellaway-fjölskyldunni staðnæmdust augu hans við Anne Kellaway og hann raunverulega stoppaði til að taka ofan fyrir henni hattinn. „Allir eru velkomnir í Konunglega sal Astleys í Nýja hringleikahúsinu, einkum þú, frú!“

Fólkið umhverfis Anne Kellaway sneri sér til að horfa á hana. Maðurinn með kjötbökuna gapti svo hún sá hvernig kjötið og sósan kássuðust uppi í honum. Óglatt af sýninni og allri athygli fólksins, ekki síst Philips Astley, lokaði hún augum sínum að nýju.

Philip Astley sá hana fölna upp og loka augunum. Hann dró upp vasapela og gaf einum sirkusdrengjanna merki um að færa henni hann. Hann gat þó ekki haldið lengur aftur af hestinum til að sjá hvort hún sypi á brandíinu – æst og knýjandi þröngin að baki hans þrýsti honum áfram. Hann byrjaði aftur á romsunni sinni: „Komið og sjáið þessa sýningu – glæný dirfskubrögð og töfrar undir stjórn sonar míns, Johns Astley, besta knapa í Evrópu! Njótið kvöldskemmtunar sem þið minnist árum saman og borgið litlu meira en fyrir vínglas!“

Við hlið hans reið hinn umræddi sonur. John Astley var áberandi í nærveru líkt og faðir hans, en með gjörólíkum hætti. Ef líkja mætti Philip Astley við eikartré – stór og hispurslaus og mikill um sig miðjan – þá var Astley yngri líkari ösp – hár, grannur og vel snyrtur, myndarlegur í útliti með skörp og kænleg augu. Ólíkt föður sínum var hann menntaður og var formlegri og meðvitaðri í framkomu. Philip Astley sat stríðsfákinn sinn eins og riddarinn sem hann eitt sinn var og fannst hann enn vera, beitti hestinum til að fara þangað sem hann vildi og gera það sem hann vildi. John Astley reið jarpri, léttstígri meri sinni líkt og væri hann henni áfastur og stöðugt til sýnis. Hann tölti létt yfir Westminsterbrú, beindi hestinum skáhallt til í margbrotnum menúett sem leikinn var á trompet, harmóníku, franskt horn og trommur. Öllum öðrum í hans stöðu hefði fipast og þeir misst niður vettlingana sína, hattinn og svipuna, en John Astley haggaðist ekki í glæsileika sínum.

Fjöldinn leit agndofa upp til hans og sýndi honum fremur aðdáun en ást, líkt og faðir hans naut á meðal fólksins. Allir nema ein: Maisie Kellaway stóð opinmynnt og starði á hann. Hún hafði aldrei séð svona myndarlegan mann og var, orðin fjórtán ára, tilbúin að verða skotin. John Astley tók auðvitað ekki eftir henni; hann virtist ekki taka eftir neinum, einblíndi aðeins á hringleikahúsið framundan.

Anne Kellaway jafnaði sig án þess að þurfa að grípa til brandísins frá Philip Astley. Því hafði hún hafnað mörgum nærstaddra til fyrirlitningar, þar á meðal Maggý, kjötbökumanninum, konunni fyrir framan hann með flyksurnar í hárinu, manninum sem hún hafði ýtt við, stráknum sem rétti henni pelann – í raun öllum nema eigin fjölskyldumeðlimum. En Anne Kellaway tók ekki eftir því – augu hennar voru límd á skemmtikraftana í skrúðgöngunni, fyrir aftan John Astley. Fyrst kom röð af fimleikamönnum sem í fyrstu gengu venjulega en ultu síðan áfram í fjölda kollhnísa sem urðu að hliðarstökkum og heljarstökkum. Síðan kom hópur af hundum sem risu upp á afturlappirnar við ábendingu og gengu þannig þrjá, fjóra metra og hlupu síðan til og hoppuðu hver yfir annan í hinum undarlegustu stellingum.

Jafn undrandi og Anne Kellaway var á þessu öllu saman varð hún þó ekki frá sér numin fyrr en röðin kom að línudönsurunum. Tveir sterkbyggðir karlmenn héldu upp stöngum sem reipi hafði verið strengt á sitthvorum megin, ekki ólíkt þykkri þvottasnúru. Á reipinu miðju sat dökkhærð kona með kringlótt andlit í hvít- og rauðröndóttum satínkjól, þröngum að ofan en með flegnu pilsi. Hún sveiflaði sér til og frá á reipinu líkt og það væri róla og vafði síðan hluta þess kæruleysislega um fætur sér.

Maggý potaði í Jem og Maisie. „Þetta er fröken Laura Divine,“ hvíslaði hún. „Hún er frá Skotlandi og er besti línudansarinn í Evrópu.“

Mennirnir gáfu hvor öðrum merki og fjarlægðust nú hvor annan svo strekktist á reipinu. Fröken Devine tók þokkafullt heljarstökk svo í ljós komu fjölmörg hvít og rauð undirpils. Fjöldinn æpti af hrifningu og hún stökk aftur, tvöfalt heljarstökk, síðan þrefalt, og að lokum snerist hún í endaleysu.

„Þetta stökk heitir Svín á teini,“ tilkynnti Maggý þeim.

Næst gengu mennirnir aftur nær hvor öðrum og fröken Devine flaug í langri sveiflu út úr síðasta heljarstökkinu, hátt upp á himininn, og brosti allan tímann.

Anne Kellaway starði á fröken Devine og bjóst við að sjá hana skella á jörðinni líkt og sonur hennar Tommy hafði gert úr perutrénu – teygjandi sig í peruna sem hafði verið – og myndi nú alltaf verða – utan seilingar hans. En fröken Devine skall ekki niður; reyndar virtist hún ófær um það. Í fyrsta skipti síðan sonur hennar dó fann Anne Kellaway þungann af sorginni víkja eitt andartak úr hjarta sínu. Hún stóð á tám til að fylgja fröken Devine eftir, meira að segja þar sem hún fjarlægðist langt niður brúna og sást varla lengur. Engu skipti heldur þótt önnur skemmtiatriði væru leikin nær – apar á hestbaki; maður sem reið hestinum sínum afturábak og tíndi upp vasaklúta af götunni án þess að stíga niður af hnakknum; hópur dansara í austurlenskum búningum sem sneru sér í hringi.

„Jem, hvað gerðirðu við þessa miða?“ spurði Anne Kellaway skyndilega.

„Hérna, mamma.“ Jem dró þá upp úr vasanum sínum.

„Geymdu þá.“

Maisie klappaði saman höndunum og hoppaði upp og niður.

Maggý blístraði. „Láttu þá niður.“ Athygli þeirra sem næst stóðu var þegar vakin.

„Eru þeir í gryfjuna?“ spurði kjötbökumaðurinn og hallaði sér yfir Anne Kellaway til að sjá betur.

Jem stakk þeim aftur ofan í vasann.

„Ekki þarna!“ hrópaði Maggý. „Þeir ná þeim af þér um leið ef þú geymir þá þarna.“

„Hverjir?“

„Þessir smáþorparar,“ svaraði hún og nikkaði í áttina að tveimur ungum strákum sem höfðu eins og fyrir kraftaverk tekist að ryðja sér gegnum mannþröngina að hlið hans. „Þeir eru fljótari en þú, þótt þeir séu ekki fljótari en ég. Sjáðu?“ Hún hrifsaði miðana úr höndunum á Jem og tók að troða þeim glottandi ofan í kjólfaldinn sinn.

„Ég skal geyma þá,“ sagði Maisie. „Þú ert ekki í lífstykki.“

Maggý hætti að brosa.

„Ég geymi þá,“ tilkynnti Anne Kellaway og rétti út höndina. Maggý gretti sig en rétti fram miðana. Anne Kellaway gekk vandlega frá þeim í lífstykkið sitt og vafði svo sjalinu yfir brjóstin. Hörkuleg, sigurreif svipbrigði hennar voru nóg til að halda öllum smáþorpurum í burtu.

Tónlistarmennirnir gengu nú framhjá þeim og að baki þeim ráku þrír menn lestina í skrúðgöngunni og veifuðu rauðum, gulum og hvítum fánum sem á stóð SIRKUS ASTLEYS.

„Hvað gerum við núna?“ spurði Jem þegar þeir voru farnir framhjá. „Halda áfram í Westminster Abbey?“

Hann hefði eins getað beint orðum sínum að hópi heyrnleysingja sem ekkert vissu af iðandi mannfjöldanum alls staðar í kring. Maisie starði á eftir John Astley sem nú sást ekki meira af en blátt frakkaleiftur ofan á lendum hestsins. Anne Kellaway beindi sjónum sínum að hringleikahúsinu í fjarskanum og velti fyrir sér hinni óvæntu skemmtun sem framundan var um kvöldið. Thomas Kella-way pírði augun yfir brúarhandriðið, á bát sem einhver réri niður ána með þykkan stafla af timbri.

„Komdu. Þau elta okkur.“ Maggý tók undir handlegg Jems og tosaði hann í áttina að hæsta brúarstólpanum, á svig framhjá vögnum og léttikerrum sem nú voru teknar að keyra yfir á ný, með stefnuna á Westminster Abbey.