Читать книгу Neistaflug - Tracy Chevalier - Страница 16

TVÖ

Þessar tvær vikur síðan Kellaway-fjölskyldan kom til Lambeth höfðu þau varla farið lengra en í allra næstu götur við Herkúlesarþyrpinguna. Þau þurftu ekki á því að halda – allar verslanirnar og sölubásarnir sem þörf var á voru í Lambeth-tröð og í Lambeth-garði, á Westminster-brúarvegi eða í Neðri-Mýri. Jem hafði fylgt föður sínum í timburgarðana við Westminster-brú; Maisie hafði farið með móður sinni að St George-völlum til að þurrka fötin þeirra. Þegar Jem stakk upp á að þau færu í gönguferð yfir Westminster-brú á annan í páskum voru allir spenntir yfir því. Þau voru vön að ganga mikið í Piddle-dal og kunnu illa þessu hreyfingarleysi í Lambeth.

Þau lögðu af stað klukkan eitt þegar aðrir voru að borða eða sofandi eða komnir á krána. „Hvaða leið eigum við að fara?“ spurði Maisie Jem, enda vissi hún að lítið dygði að spyrja foreldra sína. Anne Kellaway hélt tröllataki í eiginmann sinn líkt og sviptivindar gengju yfir hverfið og hótuðu að feykja henni í burtu. Thomas Kellaway brosti eins og venjulega, líkastur einfeldningi sem beið þess að verða leiddur hvert sem vildi.

„Styttum okkur leið niður að ánni og göngum meðfram henni upp á brú,“ sagði Jem, vitandi að það var undir honum komið að vísa veginn, enda var hann eini meðlimur Kellaway-fjölskyldunnar sem var farinn að þekkja göturnar.

„Ekki svona styttingu eins og þessi stelpa var að tala um, er það?“ sagði Anne Kellaway. „Ég vil ekki fara neitt þar sem eitthvað heitir Hálsstyttingarstígur.“

„Nei, ekki þann, mamma,“ laug Jem, þar sem hann vissi að í raun þýddi ekkert að segja henni að hann ætlaði fara með þau yfir Hálsstyttingarstíg. Jem hafði fundið hann skömmu eftir að Maggý sagði þeim frá honum. Hann vissi að fjölskyldan myndi kunna að meta þessa leið vegna þess að hún lá yfir opin engi; ef maður sneri sér ekki við í átt að byggingunum eða horfði of langt í átt að Lambeth-höll eða iðnaðarhúsunum við ána mátti meira og minna ímynda sér að maður væri í sveitinni. Einn daginn myndi Jem finna leiðina sem lægi í alvörunni í sveitina. Kannski þekkti Maggý hana.

En núna leiddi hana fjölskyldu sína framhjá Carlisle-búgarðinum í grenndinni, yfir Konungsstíg og meðfram henni að Hálsstyttingarstíg. Þarna var mjög rólegt og enginn á ferli á stígnum, og þar sem nú var hátíðardagur voru meira að segja fáir að vinnu í grænmetisgörðunum úti á engjunum. Jem gladdist yfir því hversu bjart var og fallegt. Í Lambeth var algengt að himinninn væri skýjaður, þykkur, gulur, og mettaður kolaryki og reyk frá edik-, bómullar- og sápugerðunum sem sprottið höfðu upp í kringum ána. Í gær og í dag hins vegar hafði þessum stöðum verið lokað, og þar sem svo hlýtt var í veðri kyntu fáir upp í örnum sínum. Jem starði upp í djúpt bláhvolfið sem hann þekkti svo vel frá Dorsetskíri og lét augu sín leika um alla grasgrænuna sem vafði sig uppvið vegkantinn. Hann stóðst ekki mátið að brosa við þessum litum sem voru svo náttúrulegir en æptu þó hærra en nokkur kjóll eða borði í Lundúnum. Hann hægði ferðina og slæptist nú frekar en að hraða sér taugaveiklað líkt og hann hafði tamið sér síðan hann flutti til Lambeth. Maisie stansaði til að tína upp nokkra maríulykla í vönd. Meira að segja Anne Kellaway stoppaði til að hjúfra sig upp að eiginmanni sínum. Thomas Kellaway byrjaði að flauta Yfir holt og hæðir, lag sem hann hummaði oft með sjálfum sér við vinnu.

Of fljótt sveigði stígurinn þó til hægri og lagðist að jaðri garðanna sem umkringdu Lambeth-höll. Þegar þau komu niður að ánni var snögglega klippt á skammvinna sveitasæluna. Fyrir framan þau stóð röð niðurníddra verksmiðjuhúsa og við hlið þeirra fjöldi verkamannabústaða. Verksmiðjurnar voru lokaðar í dag, sem jók á illþyrmislegt andrúmsloft þeirra; venjulega léði vinnustússið þeim vinalegri blæ. Anne Kellaway tók aftur undir hönd manns síns.

Þótt Jem og Thomas Kellaway hefðu nokkrum sinnum gengið niður að Thames til að kaupa við í timburgörðunum höfðu konurnar tvær aðeins séð hana í svip daginn sem þau komu fyrst að Hringleikahúsi Astleys, og varla meðtekið sýnina. Nú höfðu þau óafvitandi gengið niður að hinu mikla fljóti Lundúna, á þessum degi þegar svo lítið var um að vera. Flóðið var yfirstaðið svo áin var nú varla meira en lítill, drungalegur borði sem lá í grárri skor, leðjukenndri flatneskju sem minnti Anne Kellaway á óumbúið rúm. Samt sem áður, jafnlítið og vatnsrennslið var, þá var áin að minnsta kosti tuttugu sinnum stærri en sú sem rann meðfram garði Kellaway-hjónanna í Piddletrenthide. En þótt Piddle væri lítil hafði hún alla þá árkosti til að bera sem Anne Kellaway unni – hún var ákveðin, óþrjótandi, glaðleg og hreinsandi, söngur hennar eilífur minnisvarði um framrás heimsins.

Thames-áin var ekkert þessu lík. Í augum Anne Kellaway var þetta alls engin á, heldur löng görn sem liðaðist sitt á hvað úr augsýn. Bakkar hennar voru heldur ekki skýrir. Frá stígnum var aflíðandi halli niður í fjöruborðið, þar sem möruðu steinvölur og botnfall, og auðvelt var að stíga beint þangað niður. Nokkur börn höfðu ekki látið drulluna á sig fá heldur látið sig gossa og hlupu nú um í flæðarmálinu, léku sér eða tíndu upp hluti sem straumurinn hafði skolað upp: skó, flöskur, tindósir, vatnsósa drumba og klúta, dúkkuhausa og skálabrot.

Kellaway-fjölskyldan stóð og fylgdist með. „Sjáðu hvað þau skíta sig út,“ sagði Maisie líkt og hún öfundaði þau.

„Viðbjóðslegur staður,“ lýsti Anne Kellaway yfir.

„Hann er fallegri á flóðinu, eins og þegar við komum fyrst.“ Jem fannst hann þurfa að koma ánni til varnar, eins og hún væri holdgerving Lundúna og ákvörðunar fjölskyldunnar um að flytja þangað.

„Skrýtið að það sé flóð í henni,“ sagði Maisie. „Ég veit að hún Piddle okkar rennur einhvers staðar út í sjó en samt rennur hún alltaf í sömu átt. Ég yrði alveg rugluð ef hún breytti allt í einu um átt!“

„Förum að brúnni,“ sagði Jem. Þau juku hraðann framhjá verksmiðjunum og verkamannabústöðunum. Sumir verkamannanna sátu fyrir framan húsin sín ásamt eiginkonum sínum og börnum og kjöftuðu, reyktu og sungu. Þögn sló á flest þeirra þegar Kellaway-fjölskyldan gekk hjá, fyrir utan mann sem lék á pípu og bætti í. Jem vildi auka hraðann enn meira en Maisie hægði á sér. „Hann er að spila Tom Bowling,“ sagði hún. „Hlustið!“ Hún brosti til mannsins; hann hætti að spila og brosti til baka.

Anne Kellaway stífnaði upp og tók síðan í höndina á dóttur sinni. „Komdu nú, Maisie!“

Maisie hristi sig lausa og stóð kyrr á miðjum stígnum til að syngja með í síðasta erindinu, skýrri röddu:

Og samt skal hann Tom fá sældartíð

þegar sjálfur skaparinn

skipar að lífsins liðsheildin fríð

skuli lúðurinn þreyta sinn:

þótt dauðinn, sem lætur sig líku varða,

lága og háa, það litla skinn

liti nú fölum farða,

er sál hans hátt ofan jarða,

er sál hans hátt ofan jarða.

Hún og pípuleikarinn hættu á sama tíma, og svolítil þögn féll á. Anne Kellaway bældi niður ekka. Tommy og Maisie höfðu oft farið með þetta lag í yndislegum samsöng.

„Þetta verður allt í lagi, mamma,“ sagði Maisie. „Við verðum samt að syngja það, því við viljum ekki gleyma Tommy, er það?“ Hún hneigði sig fyrir manninum og sagði: „Takk, herra minn. Vertu sæll!“