Читать книгу Spętani przeznaczeniem - Вероника Рот - Страница 5

WIEM, JAKIE TO UCZUCIE PATRZEĆ NA ŚMIERĆ własnej rodziny. W końcu nazywam się Cisi Kereseth.

Widziałam, jak mój ojciec umiera na podłodze w naszym salonie. Widziałam, jak żołnierze Shotet zabierają Eijeha i Akosa. Widziałam, jak mama blaknie niczym tkanina wystawiona na działanie słońca. Niewielu rzeczy nie rozumiem w stracie. Nie potrafię jej jednak wyrazić tak jak inni ludzie. Mój dar nurtu trzyma mnie w szachu.

Czasami zazdroszczę Isae Benesit, kanclerz Thuvhe i mojej przyjaciółce, że pozwala sobie na rozpacz. Pozbywa się wszystkich emocji, a potem zasypiamy tuż przy sobie w kambuzie statku banitów Shotet.

Kiedy się budzę, bolą mnie plecy. Najwidoczniej zbyt długo kuliłam się przy ścianie. Wstaję i przechylam się w lewo, a potem w prawo. Obserwuję ją.

Isae nie wygląda dobrze. Całkowicie ją rozumiem. Przecież jej siostra bliźniaczka Ori odeszła zaledwie dzień wcześniej. Zginęła na arenie wśród Shotet łaknących jej krwi.

Teraz nie czuje się dobrze. Tekstura wokół niej wydaje się zbrukana niczym zęby, których nie wyszczotkowano. Jej wzrok krąży po pokoju, tańczy po mojej twarzy i ciele, lecz nie tak, bym się zarumieniła. Próbuję ją uspokoić. Za pomocą daru nurtu posyłam jej kojące myśli, zupełnie jakbym owijała ją jedwabną nicią. Mam jednak wrażenie, że na niewiele się to zdaje.

Mój dar jest dość dziwny. Nie wiem, jak Isae się czuje, ale odbieram ją niczym teksturę unoszącą się w powietrzu. Nie mogę kontrolować jej samopoczucia, choć mogę posyłać jej sugestie. Czasami wymaga to kilku prób albo zmiany sposobu myślenia. Więc zamiast jedwabiu, który nie przynosi efektów, próbuję wody. Ciężkiej i falującej.

To pomyłka. Isae zamknęła się w sobie. Czasami na osobę, której uczucia są niezwykle intensywne, bardzo trudno jest wywrzeć wpływ.

– Cisi, mogę ci zaufać?

Mogę to w języku thuvhe zabawne słowo. Oznacza móc, mieć powinność i musieć jednocześnie. Trzeba domyślić się jego znaczenia na podstawie kontekstu. Czasami prowadzi to do nieporozumień, dlatego ludzie pochodzący z innych planet nazywają nasz język „śliskim”. Cóż, ludzie z innych planet są leniwi.

Więc kiedy Isae Benesit pyta w języku mojej matki, czy może mi zaufać, nie jestem pewna, co ma na myśli. W każdym razie mogę udzielić tylko jednej odpowiedzi.

– Oczywiście.

– Mówię szczerze, Cisi – wyjaśniła półszeptem, którego używa, kiedy mówi serio. Lubię ten ton. Sposób, w jaki szumi mi w głowie. – Jest coś, co muszę zrobić, i zależy mi, byś poszła ze mną. Tylko boję się, że nie będziesz…

– Isae – przerywam jej. – Jestem tu dla ciebie. Cokolwiek zechcesz. – Palcami delikatnie dotykam jej ramienia. – Dobrze?

Kiwa głową.

Próbuje wyprowadzić mnie z kambuza, więc staram się nie stanąć na żadnym z noży. Kiedy Isae się tu zamknęła, wywaliła na ziemię zawartość szuflad. Niszczyła wszystko, co wpadło jej w ręce. Podłogę przykrywają skrawki materiałów, okruchy szkła, połamane kawałki plastiku i rozwinięte bandaże. Jakoś jej za to nie winię.

Mój dar losu utrudnia mi robienie i mówienie rzeczy, które mogłyby wprawić kogoś w zakłopotanie. Dlatego po śmierci taty nie mogłam płakać, chyba że w samotności. Przez długie miesiące nie potrafiłam odezwać się do mamy. Gdybym mogła tak jak Isae zniszczyć kuchnię, pewnie zrobiłabym to.

Idę za nią w ciszy. Mijamy ciało Ori. Owinięto je prześcieradłem, więc widać jedynie pochyłość jej ramion oraz górkę nosa i podbródka. Niewyraźny zarys jej ciała. Isae zatrzymuje się, ciężko oddycha. Wydaje się bardziej chropowata niż przed chwilą, niczym ziarenka piasku ocierające się o moją skórę. Czuję, że nie zdołam jej ukoić, ale zbyt się martwię jej stanem, by nie spróbować.

Posyłam jej kępy piórzycy i twarde, polerowane drewno. Dodaję ciepłą oliwę i zaokrąglony kawałek metalu. Bez skutku. Sfrustrowana ocieram się o nią. Dlaczego nic nie mogę zrobić, by jej pomóc?

Przez tyk zastanawiam się, czy poprosić kogoś o pomoc. Akos i Cyra są na pokładzie nawigacyjnym. Mama znajduje się gdzieś pod nimi. Nawet ich zbuntowaną przyjaciółkę Tekę mam na wyciągnięcie ręki. Leży na ławce z gęstwiną włosów w kolorze jasny blond rozrzuconych dookoła twarzy. Nie mogę żadnego z nich zawołać. Przede wszystkim fizycznie nie mogę – dar nurtu nie pozwala mi ich niepokoić. Poza tym instynkt podpowiada, że lepiej spróbować samodzielnie zdobyć zaufanie Isae.

Isae tymczasem sprowadza mnie na dół, na piętro z dwoma magazynkami i umywalnią. To właśnie tam jest moja mama, co poznaję po szumie przetworzonej wodzy. W jednym z pozostałych pomieszczeń – tym z oknem, tego jestem pewna – siedzi mój brat Eijeh. Na jego widok czuję ból. Tyle czasu minęło od jego porwania! W dodatku wydaje się taki drobny w porównaniu do tego bladego drągala Ryzeka Noaveka. Zawsze sądziłam, że kiedy ludzie dorastają, stają się silniejsi. Potężniejsi. Ale nie Eijeh.

Drugi magazynek – zawierający wszystkie środki czystości – skrywa właśnie Ryzeka. Wzdrygam się na samą myśl o tym, że człowiek, który kazał porwać moich braci i doprowadził do śmierci mojego ojca, znajduje się tak blisko mnie. Isae zatrzymuje się pomiędzy drzwiami i uświadamiam sobie, że zamierza wejść do jednego z pomieszczeń. Nie chcę, by odwiedziła Eijeha.

Wiem, że technicznie rzecz biorąc, to on zabił Ori. To on trzymał wtedy nóż. Znam jednak swojego brata. Jestem przekonana, że nikogo by nie zabił, a już na pewno nie swoją przyjaciółkę z dzieciństwa. Musi istnieć jakieś inne wytłumaczenie tego, co się stało. Winę za jej śmierć z pewnością ponosi Ryzek.

– Isae – mówię. – Co…

Trzema palcami dotyka swoich ust, chcąc mnie uciszyć.

Dalej stoi pomiędzy dwoma pomieszczeniami. Zastanawia się nad czymś, sądząc po cichym szumie, który ją otacza. W końcu wyciąga z kieszeni klucz. Musiała zabrać go Tece, kiedy zajrzała do niej, by upewnić się, czy zdążamy w stronę Siedziby Zgromadzenia. Wkłada go w zamek celi Ryzeka. Sięgam po jej dłoń.

– On jest niebezpieczny – mówię.

– Poradzę sobie – odpowiada, a jej oczy łagodnieją. – Nie pozwolę mu cię skrzywdzić. Obiecuję.

Puszczam ją. Jakaś część mnie pragnie go zobaczyć. Wreszcie spotkać tego potwora.

Otwiera drzwi. Ryzek siedzi pod ścianą z podwiniętymi rękawami i szeroko rozłożonymi nogami. Ma długie, chude palce u stóp i szczupłe kostki. Patrząc na niego, mrugam. Czy wszyscy sadystyczni dyktatorzy mają takie delikatne stopy?

Jeśli Isae wydaje się przestraszona, nie daje tego po sobie poznać. Staje z rękami złożonymi na piersiach. Wysoko zadziera głowę.

– Proszę, proszę – mówi Ryzek, przesuwając językiem po zębach. – Podobieństwa pomiędzy bliźniakami zawsze mnie zaskakują. Wyglądasz dokładnie tak jak Orieve Benesit. Oczywiście nie licząc blizn. Ile one mają?

– Dwie pory – odpowiada sztywno Isae.

Rozmawia z nim. Rozmawia z Ryzekiem Noavekiem, moim zaprzysięgłym wrogiem, porywaczem jej siostry, z całą serią morderstw wytatuowanych na ramieniu.

– A zatem jeszcze wyblakną – mówi. – Szkoda. Mają niezwykły kształt.

– Tak, wiem, jestem dziełem sztuki – odpowiada. – Artystą był jakiś świński włosień. Shotet, który taplał się w stercie odpadów.

Patrzę na nią. Nigdy nie słyszałam, by mówiła o Shotet z taką nienawiścią. To niepodobne do niej.

Świńskimi włosieniami nazywają ich ludzie, kiedy brakuje im obelg. W rzeczywistości są to szare, wijące się stworzenia żyjące wewnątrz organizmów. Pasożyty, które można usunąć othyrskimi lekarstwami.

– Och! – Jego uśmiech poszerza się, tworząc dołek na policzku. Kogoś mi przypomina. Być może Cyrę, choć na pierwszy rzut oka nie są do siebie podobni. – Więc uraza, którą czujesz do mojego ludu, nie jest wyłącznie kwestią rasową.

– Nie! – Isae przykuca, opierając łokcie na kolanach. Stara się wyglądać na dostojną i opanowaną, ale wciąż się o nią martwię. Choć jest szczupła i raczej wysoka, daleko jej do budowy Ryzeka, być może chudego, lecz potężnego. Jeden niewłaściwy ruch i rzuci się na nią. Co zrobię, by go powstrzymać? Zacznę krzyczeć?

– Słyszałeś o znakach? – mówi, wskazując jego ramię. – Odznaczysz sobie życie mojej siostry?

Wnętrze jego ramienia, bledsze i bardziej miękkie, nie ma żadnych blizn – pojawiają się na zewnątrz i prowadzą dookoła, rząd za rzędem. Bo ma ich więcej niż jeden.

– A co? Przyniosłaś mi nóż i odrobinę atramentu?

Isae zaciska usta. Papier ścierny, który czułam w niej, zamienił się w popękany kamień. Instynktownie opieram się plecami o drzwi i chwytam za klamkę.

– Zawsze oznaczasz sobie morderstwa, których nie popełniłeś? – pyta Isae. – Ponieważ kiedy ostatni raz cię widziałam, wcale nie stałeś z nożem na platformie.

Jego oczy błyszczą.

– Zastanawiam się, czy kiedykolwiek kogoś zabiłeś. A może wysługiwałeś się innymi ludźmi? – Przechyla głowę. – Tymi, którzy – w odróżnieniu od ciebie – mieli dostatecznie mocny żołądek.

To obelga w języku shotet. Taka, której Thuvhe nawet by nie wyłapał. Ryzek daje się schwytać w sidła. Wbija w nią wzrok.

– Panna Kereseth! – mówi, nie patrząc na mnie. – Przypominasz starszego z twoich dwóch braci – dodaje i dopiero wtedy spogląda w moją stronę, jak gdyby oceniając mnie. – Nie jesteś ciekawa, czym się stał?

Zamierzam odpowiedzieć mu chłodno, jak gdyby nic dla mnie nie znaczył. Chcę spojrzeć mu w oczy, zademonstrować siłę. Marzę o zemście na tysiąc sposobów. Rodzą się we mnie niczym szakwiaty budzące się do życia w czasie Kwitnienia.

Otwieram usta, ale nie wydaję żadnego dźwięku.

Świetnie, myślę, i wypuszczam swój dar nurtu niczym klaśnięcie w dłonie. Zrozumiałam już, że nie wszyscy potrafią kontrolować go do tego stopnia co ja. Chciałabym jednak opanować go na tyle, by móc swobodnie mówić.

Widzę, jak pod wpływem mojego daru Ryzek odpręża się. Na Isae znów nie oddziałuję – a przynajmniej nie dostrzegam tego – być może jednak zdołam rozplątać mu język. Cokolwiek Isae planuje, najpierw chce zmusić go do mówienia.

– Mój ojciec, wielki Lazmet Noavek, nauczył mnie kiedyś, że ludzie mogą być jak ostrza nurtu, o ile umiejętnie się nimi włada. Jednak najlepszą bronią jest się samemu – mówi Ryzek. – Zawsze brałem to sobie do serca. Doprowadziłem do śmierci wielu ludzi i czasami wykonywano to za mnie. Jednak zapewniam, pani kanclerz, że wszystkie te ofiary należą do mnie.

Pochylił się i opadł na kolana, wsuwając pomiędzy nie dłonie. Ich oddechy niemalże się krzyżowały.

– Odznaczę na swoim ramieniu życie twojej siostry – oświadczył. – To będzie ważne trofeum w mojej kolekcji.

Ori. Pamiętam, jaką herbatę pijała każdego poranka (korę harva, która zapewniała energię i jasność umysłu) oraz jak bardzo nie lubiła swojego ukruszonego przedniego zęba. Wciąż jednak słyszę w uszach okrzyki Shotet: „Śmierć, śmierć, śmierć!”.

– To sporo wyjaśnia – oświadcza Isae.

Podaje mu dłoń. On niepewnie spogląda na nią. Nie bez powodu – kto chciałaby uścisnąć rękę człowiekowi, który właśnie się przyznał, że skazał jego siostrę na śmierć? I był z tego dumny?

– Jesteś naprawdę dziwna – mówi. – Nie kochałaś swojej siostry, skoro oferujesz mi dłoń.

Widzę, jak skóra naciąga się na knykciach jej dłoni. Tej drugiej, której mu nie podaje. Potem otwiera pięść i kieruje palce w stronę butów.

Ryzek sięga po wyciągniętą rękę, po czym sztywnieje i otwiera szeroko oczy.

– Wręcz przeciwnie, kochałam ją bardziej niż kogokolwiek – mówi Isae i ściska mu dłoń. Wręcz zanurza w niej paznokcie. Jednocześnie jej lewa ręka podąża w stronę buta.

Jestem zbyt oszołomiona, by uświadomić sobie, co się dzieje. Tymczasem jest już za późno. Isae lewą ręką wyciąga z buta nóż. Był przywiązany do jej nogi. Prawą ręką przyciąga Ryzeka do siebie. Nóż i mężczyzna suną ku sobie. W końcu zderzają się i gulgoczący jęk przypomina mi salon w moim domu, moje dorastanie i krew, którą szlochając, zmywałam z podłogi.

Ryzek opada na ziemię. Krwawi.

Opuszczam dłoń na klamkę drzwi i wychodzę na korytarz. Łkam i płaczę, uderzam w ściany. Nie, nie robię tego. Mój dar nurtu mi na to nie pozwala.

Pozwala mi jedynie, na samym końcu, wydać pojedynczy, słaby okrzyk.