Читать книгу Goudmyn - Wilbur Smith - Страница 13

Deur die loodglasvensters sien doktor Steyner ’n flits van die Maserati toe dit om die oprit se draai verdwyn, en hy luister totdat die enjingedruis stil raak. Dan tel hy die telefoon se gehoorbuis op en vee dit met die wit sakdoek af voordat hy dit teen sy oor druk. Hy skakel en terwyl die foon lui, inspekteer hy sy los hand se naels noukeurig.

“Steyner,” sê hy in die mondstuk. “Ja … Ja.”

Hy luister.

“Ja, hy is pas hier weg … Ja, dis gereël … Nee, daar sal nie moeilikheid wees nie, daarvan is ek seker.” Terwyl hy praat, kyk hy na sy handpalm. Hy sien fyn sweetdruppeltjies daarop uitslaan en ’n opwelling van weersin trek sy lippe plat. “Ek is ten volle bewus van die gevolge. Ek kan jou verseker, ek weet.”

Hy maak sy oë toe en luister nog ’n rukkie roerloos terwyl die gehoorstuk krys en klik, dan maak hy sy oë oop. “Dit sal als wel gedoen word, daarvan kan jy maar seker wees. Tot siens.”

Hy lui af en gaan na die wasbak toe. Terwyl hy sy hande inseep, dink hy: Nou moet ek dit net by die ou man verbykry.