Читать книгу Wilna Adriaanse-omnibus 1 - Wilna Adriaanse - Страница 13

En al het sy gesê sy gee nie om as haar werkgewer vir haar kwaad is nie, voel Georgina tog ’n ligte fladdering toe die huurmotor hulle net voor sewe by die imposante gebou aflaai. Oral is mans en vroue in baie deftige aanddrag geklee. Maar voordat haar moed haar heeltemal begewe, neem sy Bertie se hand en begin stadig die breë trap opklim. Jean het weer haar swart fluweelrokkie aan. Op Etiénne se aanbeveling het sy vir die seuns elkeen ’n swart aandpak gehuur, omdat sy nie bereid was om klere te koop wat hulle nie weer gou gaan dra nie, al betaal hulle pa ook daarvoor. En sy kan nie help om kort-kort na André te kyk nie. Vanaand lyk hy soos ’n replika van sy pa en het hy plesierig gebloos toe sy ’n lang fluit gegee het. Bertie is so opgewonde dat Georgina hom gedurig daaraan moet herinner dat dit ’n vreeslike deftige partytjie is en hy vrééslik groot moet wees.

Syself het ’n kort swart rok aan wat net bo haar knie sit. Die rok is baie eenvoudig, met ’n wye hals en kort moue wat om haar skouerknoppe vou, maar die snit is besonder elegant en sy voel goed daarin. Sy sou dit waarskynlik nooit gekoop het as dit nie vir Etiénne was nie, maar hy was baie beslis dat sy nie soos Aspoestertjie gaan lyk en haar werkgewer in die skande steek nie. Selfs haar swart sykouse en hakskoene is deur hom help uitsoek en al wat sy kon doen, was net aanpas en betaal.

Hulle trek hulle jasse in die portaal uit en lewer dit by die jastoonbank in en dan sien Georgina vir Mark wat deur die mense vleg op pad na hulle toe.

Hy groet die kinders met ’n onderlangse fluit en dan kyk hy na haar. En toe hy praat, is sy stem net vir haar ore bedoel. “Ek het so pas al my goeie voornemens laat vaar. Van nou af is dit ’n geval van All is fair in love and war!”

“Waarvan praat jy?” Sy kyk vraend na hom.

Maar hy neem net haar arm en beduie vir die kinders om hulle te volg. “Julle sit by ons aan tafel.”

“Wie is julle? Ek dag jy het gesê die organiseerders sal êrens vir ons ’n plek gee om gedurende die oorhandiging te sit.”

“En dis wat hulle gedoen het – by ons aan tafel. Dis net die gewone klomp. En Peter en Maureen West, Chris se beste vriend en sy vrou. Hy is ’n dokter – jy sal van hulle hou.”

Tot haar verbasing sit hulle redelik voor in die saal en sy kan net sien hoe die koppe draai toe Mark met haar en die drie kinders by die tafel tot stilstand kom. Sy herken vir Ann Meyerson en Alice Smith – vanaand in ’n nousluitende koningsblou minirok. Sy knik net koel en kyk dan weer weg. Soos Mark, lyk Harry ook baie aantreklik in ’n aandpak. Dan gaan haar blik na die lang blonde man wat opgestaan het en sy hand na haar uitsteek. Mark stel haar voor aan Peter en Maureen West, en Georgina steek haar hand na die kort donkerkopvrou ook uit. Sy skat Peter vroeg veertig, maar dis moeiliker om sy vrou se ouderdom te skat. Sy het ’n jong gelaat, en net die fyn plooitjies om haar vriendelike oë is ’n teken dat sy miskien ouer is as wat sy lyk. Nadat die kinders almal gegroet het, wil Maureen dadelik by die kinders weet waarom hulle so lanklaas kom kuier het. Mark trek vir haar ’n stoel langs hom uit en sy neem tussen hom en Bertie plaas. Jean en André sit aan Bertie se ander kant. Die kinders kyk afwagtend in die rondte. Dan voel sy Bertie se hand op haar arm en toe sy na hom kyk, beduie hy met sy vinger. Georgina sien Chris Parker, waar hy saam met ’n groepie baie deftige mans en vroue deur die saal aangestap kom en by die voorste tafel tot stilstand kom. En selfs sy moet erken dat hy uiters aantreklik in sy swart aandpak en spierwit hemp lyk. Maar dit is die skraal vrou met die lang rooibruin hare langs hom wat haar twee keer laat kyk. Sy dra ’n kort, nousluitende groen aandrok, wat baie styf om haar borste vou en haar rug kaal laat. Georgina kan sien hoe sy na hom opkyk toe hy ’n stoel vir haar uittrek, en dan glimlag hy en knik sy kop. Wat ’n besonder mooi paartjie. Sy wonder wie die vrou is, maar sy wil nie vir Mark vra nie. Sy sien hoe Alice oorleun en iets vir Harry sê, en Georgina kan nie help om die ontevrede trek om die meisie se mond op te merk nie.

Asof Mark haar gedagtes lees, buk hy oor en laat sag by haar oor hoor: “Die grootste doring in Alice se vlees …” Hy beduie met sy kop na die tafel waar Chris en sy metgesel plaasgeneem het.

“Wie is sy? Sy is pragtig.” Georgina se oë draai weer na die vrou met die rooibruin hare.

“Emily Ferris. ’n Baie suksesvolle advokaat in Manhattan en ’n ou klasmaat van Chris. En volgens die koerante die volgende mevrou Parker.”

“Hulle lyk beslis meer as net vriende.” Georgina sit ingedagte na die paartjie en kyk.

“Ons weet nie, ons kan ook maar net bespiegel. As ons hom uitvra, haal hy net sy skouers op en sê ons moenie so nuuskierig wees nie.”

“Waarom trou hy nie maar met haar nie?”

Mark skud laggend sy kop. “Kan jy haar en die kinders in een huis sien? Ek dink beslis nie sy is die moederlike tipe nie!”

Voordat hulle verder kan gesels, begin die seremoniemeester die gaste verwelkom en kan Georgina net stil sit en luister en haar verkyk aan al die deftige mense. Daar volg ’n paar toesprake en nadat die voorsitter die oorhandiging gedoen het, word Chris aan die woord gestel. Terwyl die gaste almal hande klap, kyk hy oor die gesigte voor hom. En vir ’n oomblik rus sy blik op sy kinders voordat dit na haar aanskuif en sy kan sien hoe sy wenkbroue effens lig. Die kinders glimlag egter so breed dat daar vlugtig ook ’n glimlag om sy mond kom lê en hy liggies sy kop in ’n groet knik.

Hy begin praat en die saal word stil en self Georgina kan nie help om te luister nie. Hy bedank die persklub vir die toekenning en vertel die een en ander oor die jaar wat verby is en die uitdagings vir sy beroep in die nuwe jaar. Hy vertel selfs ’n staaltjie en die mense reageer met ’n luide gelag. Dan raak hy weer ernstiger as hy oor die pers en hulle verantwoordelikhede in die moderne tyd praat en Georgina kan sien hoe daar aandagtig geluister word. Sy het vir die eerste keer ’n mate van begrip vir die manier waarop hy die mense rondom hom hanteer. Hy is gewoond daaraan dat mense luister as hy praat. En dan besef sy ook dat hy waarskynlik niks van ander verwag wat hy nie van homself sal verwag nie – vandaar sy ongeduld as mense hom in die steek laat.

Aan die einde van sy toespraak huiwer hy net ’n oomblik, dan kyk hy na sy kinders. “Ek is seker u sal my toelaat om net kortliks ’n meer persoonlike opmerking te maak. Ek wil graag hierdie toekenning aan my personeel opdra. Sonder hulle harde werk en toewyding sou ons nie hierdie jaar ons doelwitte kon bereik het nie … en dan ’n spesiale woord van dank aan my kinders. Vir baie ure wat hulle in vreemde stede moet deurbring, vir lang aande alleen by die huis.” Hy lig die besonderse trofee effens, terwyl hy stip na die drie gesigte kyk. “Baie dankie.”

Georgina kyk na die drie paar blink oë en sy moet haastig aan die knop in haar keel sluk. En sy wens meteens sy het nie hierdie toespraak vanaand gehoor nie. Dis makliker om nie van hom te hou nie.

Soos een man staan die gaste almal op om hande te klap. Hy neem weer sy plek by die voorste tafel in en die seremoniemeester bedank hom vir die toespraak en kondig dan aan dat die kos nou bedien sal word.

Georgina kyk na Mark toe almal begin gesels. “Ons kan seker nou maar stil uitsluip. Baie dankie vir jou moeite.”

Hy skud sy kop. “Julle kan nie nou loop nie, julle moet eers eet!”

Sy kyk na die kinders en hulle knik opgewonde en Bertie laat in ’n harde fluisterstem hoor: “Ek wil asseblief hier eet, ek is baie honger!”

Peter en Maureen West begin lag en Georgina kan ook net lag. En dan meteens staan Chris by hulle tafel en kyk hy met ’n vreemde glinstering in sy oë na die kinders.

“Ek het eers gedink dis dalk my kinders wat ek hier sien sit, maar ek dink nie ek ken sulke deftige kinders nie.” Jean en Bertie giggel plesierig. André se oë rus bewonderend op sy pa en die groot man laat ongemerk sy hand op die seun se skouer sak. “Hoe het julle hier gekom?”

Die kinderoë draai na Georgina en vir ’n oomblik wil sy eers wegkyk, maar dan lig sy haar kop en kyk stil na hom. Nie uitdagend nie, maar ook nie verskonend nie, steeds oortuig daarvan dat sy die regte ding gedoen het.

Maar dit is tog sy wat eerste wegkyk.

Hy groet die ander en dan tel hy Bertie op sy skoot en gaan sit langs Georgina om ’n paar woorde met Peter en Maureen te gesels.

Georgina is baie bewus van die forse gestalte langs haar, en bly roerloos sit, skielik ook bewus dat Alice na haar staar. Sy is bly toe die man langs haar opstaan en na nog ’n paar woorde met die ander om die tafel, weer na die tafel voor hom in die saal terugstap.

Die kinders lyk verlig toe die borde met die eerste gereg voor hulle neergesit word, en Bertie laat sag hoor: “Dis baie min kos – ek is baie honger!”

“Dis net die voorgereg,” laat Georgina glimlaggend hoor. “Jy sal nie honger ly nie.”

Hy knik tevrede en begin versigtig eet.

Peter en Maureen West begin Georgina uitvra oor haar verblyf in New York en sy is verras om te hoor dat hulle al vir Magriet en Leon ontmoet het. Sy hou van die man en vrou. Hulle gesels maklik en lyk werklik geïnteresseerd as iemand met hulle praat. Selfs as die kinders met hulle gesels, gee hulle aandag.

Toe die nageregborde verwyder word, kan Georgina sien dat Bertie se oë begin toeval en sy begin aanstaltes maak om te gaan. Mark probeer keer en sê hy sal die kinders huis toe neem en terugkom, maar sy wil niks daarvan hoor nie. Dit was ’n besonderse aand – een om in die jare vorentoe te onthou, maar nou wil sy ook graag by die huis kom, haar skoene lekker uitskop en sommer net ’n bietjie stilte hê … en eintlik onder Alice se oë uitkom. Die meisie het ’n vreemde manier om na haar te staar.

Toe Mark sien hy gaan haar nie oortuig om te bly nie, staan hy al mompelend op om saam met hulle te stap.

In die voorportaal hoor Georgina egter ’n ander stem agter haar en toe sy omdraai, kom Chris na hulle aangestap. Georgina kan vir ’n oomblik net half verwonderd na die man staan en kyk. Hy is werklik baie aantreklik en vanaand lyk hy besonder elegant, maar dit is nie al wat hom so laat uitstaan nie. Sy kan nie haar vinger daarop lê nie … dis net iets aan sy hele houding. Iets wat gesag afdwing, asof hy weet wat hy wil hê, en sal sorg dat hy dit kry.

Sy en die kinders is besig om hulle jasse aan te trek toe hy by hulle tot stilstand kom. Hy kyk na haar toe hy praat. “Hoe gaan julle huis toe?”

“Met ’n huurmotor.” Sy laat haar kop sak om vir Bertie met sy jas te help.

“Sê vir haar ek sal die kinders gaan wegbring en sy moet hier wag. Die partytjie begin nou eers.” Mark kyk na die ander man en die grys oë draai terug na haar.

“Jy is baie welkom om nog te kuier. Edward kan die kinders huis toe neem en vir Betsy vra om wakker te bly tot ons terugkom.”

Georgina skud haar kop. “Dankie, maar dis nie nodig nie. Ons het lekker gekuier en nou is dit tyd om te gaan.”

Sonder om te antwoord begin hy egter na die groot buitedeure aanstap en dan sien Georgina hoe Edward uit die Rolls Royce klim en haastig aangestap kom.

“Edward, neem asseblief die kinders huis toe en vra vir Betsy om wakker te bly totdat ons terugkom.” Die ander man knik en Georgina kan net sprakeloos staan en kyk hoe die besluit namens haar geneem word.

“Waarom moet Georgie hier bly?” Jean kyk ontevrede van haar pa na Mark.

“Omdat sy so mooi lyk en ek graag met haar wil dans. Ek weet nie wanneer ek weer so ’n kans sal kry nie.” Mark knipoog vir Jean, en sy glimlag. Dan groet die kinders hul pa en klim in die motor.

Georgina help vir Bertie in die motor in en sit haar arms vlugtig om die skraal lyfie. “Baie dankie dat jy so ’n ster was.”

Die motor trek weg en sy draai om na waar die twee mans staan en wag en kan maar net in stilte tussen hulle terugstap, haar jas weer in die portaal inhandig en saam met Mark by hulle tafel gaan sit. Die ander kyk vraend op en lag toe Mark sê sy was nog nie reg om hom te los nie. Selfs Ann Meyerson het ’n klein glimlaggie om haar andersins streng mond. Alice Smith sit egter met dieselfde reguit blik na haar en kyk.

Die musiek begin gelukkig speel en Mark hou sy hand na haar uit. Die oomblik toe sy arm om haar sluit, sug hy in haar oor: “Uiteindelik in my arms!”

“Julle mans het almal sulke groot monde! Ek is seker julle is nie so dapper soos julle voorgee nie.”

Hy lag hees in haar oor en dan dans hulle vir ’n oomblik in stilte. Ritmies op maat van die musiek. Na drie danse kom Harry haar opeis vir ’n dans en toe die musiek wegsterf, voel sy ’n hand op haar arm. Toe sy omdraai staan haar werkgewer voor haar.

“Kan ek haar vir een dans leen?” Hy praat met Harry en Georgina kan net kyk hoe Harry opsy staan en Chris se arm vou ferm om haar lyf. Na die eerste paar draaie wonder sy of daar nie net één ding is wat hy nie kan doen nie, want dans kan hy besonder goed doen.

“Jy dans baie goed.” Sy stem is by haar oor. “Die grasie van ’n ballerina.”

Georgina oorweeg dit vir ’n oomblik om te sê enige meisie sal soos ’n ballerina in sy arms wees, maar sy byt haar tong tussen haar tande vas. Die wyn moes na haar kop gegaan het.

“Waarom het jy nie vir my gesê die kinders wou vanaand hierheen gekom het nie?”

“Ek was nie seker wat u daarvan sou sê nie.” Sy moet skielik konsentreer om nie op sy tone te trap nie.

“Jy kon my gevra het.”

Sy knik haar kop liggies. “Ek kon seker, maar ek was bang u sê nee en ek het geweet hoe graag veral André dit wou bywoon. Hulle sien net altyd die koerantberigte, maar weet nie regtig hoe u wêreld lyk nie.” Haar stem het merkbaar gestyg.

Sy kan voel hoe hy effens agteroorleun en sy kyk vlugtig op, maar kyk vinnig weg toe sy die skewe glimlag om sy mond gewaar.

“Wat laat jou dink ek sou jou versoek geweier het?”

“U neem hulle nooit juis saam op sosiale uitstappies nie.” Daar het skielik ’n stuk waagmoed in haar kom lê.

“Ek het nie gedink kinders sal so iets wil bywoon nie.”

“Dit gaan nie oor die soort funksie nie, dit gaan daaroor dat hulle vir ’n aand deel van u lewe is.” Die musiek het opgehou en Georgina begin om agteruit te tree, maar sy arms sluit weer om haar toe die musiek begin en sy is genoodsaak om saam met hom oor die baan te beweeg.

“Miskien moet ons eers hierdie gesprek voltooi. Wat wil jy my nog oor my kinders vertel, want dit lyk my nie jy sal my aanbeveel vir die Pa van die Jaar-toekenning nie!”

Georgina kan nie agterkom of hy kwaad is nie. Sy het ook nie die moed om na sy gesig te kyk nie.

“Doktor Parker, jy het vanaand ’n groot toekenning gekry – geniet die aand. Niemand verwag van jou om ál die toekennings te kry nie.” Georgina wens sy kan net haar mond hou, maar dis asof haar tong nie meer aan haar behoort nie. Sy wil nie sy kinders met hom bespreek nie. Veral nie vanaand nie, maar sy kan haarself nie help nie.

“Dink jy my kinders is ongelukkig met hulle lewens?” Die vraag word by haar oor gevra terwyl hulle in die rondte draai.

“Hoe kán hulle as hulle niks anders ken nie?”

Voordat hy haar kan antwoord, kom die musiek tot ’n einde en hierdie keer is sy vinniger. Toe die laaste note wegsterf, het sy reeds begin omdraai en is hy genoodsaak om haar na die tafel te volg.

Mark staan op toe hy hulle sien aankom. “Maggies, Chris, baas of nie baas nie, jy kan gerus met jou eie meisie gaan dans.”

Hy gee ’n ligte buiginkie voor Georgina. “Ek is jammer, sy is ’n baie goeie danser.”

“Hmm, waarom dink jy het ek haar hier gehou?” Mark sit sy arm om haar skouer en lag in haar oë. Georgina voel hoe haar wange warm word. Sy is seker Mark terg haar net met al die aandag, maar die ander man se donker blik laat haar tog verleë voel en sy is verlig toe hy met Peter en Maureen West begin gesels.